• Eyes 038

Glimlachend naar mijn telefoon wandel ik door de kille gangen van het ziekenhuis, teruglezend het w’app gesprek met Ibrahim van vannacht.
I: ‘’Slaap zacht, niet vergeten hè?’’
E: ‘’Can’t make a promise’’
I: ‘’Echt niet vergeten, anders vrees ik dat ik je persoonlijk moet komen opzoeken, om je te vertellen dat het niet jouw schuld is.’’
E: ‘’Persoonlijk? Weet je zeker dat je niet een van je huisslaven moet sturen? :p’’
I: ‘’Pas maar op, anders komt deze kreupele jongeman je vannacht opzoeken in je slaap.’’
E: ‘’Oeh, dan moet ik inderdaad maar eens gaan oppassen inderdaad. Stel je toch voor dat ik vannacht ineens wakker schrik door een kreupele jongeman die zijn bed niet eens uit kan komen. ’’
I: ‘’Ik zou nu echt gaan oppassen Elena Fields, je weet niet waar ik allemaal toe in staat ben. ’’
E: ‘’Het spijt me, almachtige Ibrahim Afellay’’
I: ‘’Excuses aanvaard, mevrouw Fields. Ik verwacht nu wel een bosje bloemen aan mijn bed morgen.’’
E: ‘’Tot uw dienst’’
I: ‘’Een reep chocolade is ook welkom. En een biertje.’’
E: ‘’ U krijgt nu wel erg veel praatjes voor een kreupele, mijnheer Afellay.’’
I: ‘’U heeft anders ook wel erg veel praatjes voor een fysiotherapeute.’’
E: ‘’Die fysiotherapeute gaat nu lekker slapen. Slaap lekkere kreupele Ibrahim’’’
I: ‘’Welterusten mevrouw de fysiotherapeute.’’

Terwijl ik mijn telefoon opberg in mijn broekzak, en de tas met bloemen, chocolade en bier voor me neerzet op de grond, klop ik zacht op de deur.
Een brommend ‘’ja’’ klinkt vanachter de deur, die ik glimlachend openzwaai.
‘’Morning!’’ groet ik Ibrahim vrolijk. Ik aarzel licht voor ik naar binnen stap. 24 uur geleden haatte ik deze jongen nog met heel mijn hart, en nu ga ik vrolijk bij hem op bezoek in het ziekenhuis. ‘’Goedemorgen’’ antwoordt hij vermoeid.
‘’Alsjeblieft!’’ grinnik ik als ik hem het bosje bloemen overhandig. Lachend kijkt hij me aan, ,’’thanks miss’’ Ik moet moeite doen om mijn lach in te houden als ik de chocolade en het bier uit mijn tas tover, ‘’en nog eens alsjeblieft.’’ Een soort van mannelijke giechel klinkt uit Ibrahim’s mond, ‘’dat had je niet hoeven doen. Maar toch bedankt.’’
Ik pak het bosje bloemen van zijn bed af om het vervolgens in een vaas te zetten. ‘’Wil je deze op mijn nachtkastje zetten?’’ Ik knik, en pak het bier en de chocolade van hem aan.
Even weet ik niet wat te zeggen, en raak ik in gedachten verzonken. Ik snap nog steeds niet hoe het kan dat ik deze jongen 24 uur geleden nog zo haatte. Heeft hij deze kant van zichzelf dan nooit laten zien? Of heb ik gewoon veel te oppervlakkig gedaan?
Ik schrik op uit mijn gedachten, als er een soort van brommend, ‘’ik vind het gezellig dat je er bent’’ uit Ibrahim’s mond klinkt. ‘’Sorry, ik verstond je niet. Wat zei je?’’ Lipbijtend staar ik naar zijn hand waar een infuus inzit. ‘’Ik vind het leuk dat je er bent.’’ Zegt Ibrahim opnieuw. Zijn wangen kleuren licht rood als ik hem aankijk en hem een lichte glimlach schenk.
‘’Weet je al wanneer je naar huis mag?’’ vraag ik om de ongemakkelijke stilte die volgt te doorbreken. ‘’Vanavond, gelukkig.’’ Antwoordt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘’Heb je zin om dan een hapje te gaan eten, om te vieren dat ik uit het ziekenhuis ben zegmaar?’’
Niet wetend wat te zeggen kijk ik hem aan. Gaat dit niet allemaal een beetje te snel? ‘’Eh, ik weet niet hoor. Is het niet veel beter voor je als je lekker naar huis gaat, beetje op de bank hangen enzo?’’ eigenwijs schudt Ibrahim zijn hoofd. ‘’Nope, dan ga ik me vervelen.’’
Op het moment dat ik iets wil antwoorden, zwaait de deur open en komen Janice en Cristian binnengewandeld.
‘’Hee Ibrahim’’ groet ze hem vrolijk. Ze kijkt me vragend aan als ze naast me gaat zitten en ik besluit er maar niet op te reageren. Ook Cristian werpt me een vragende blik op, die ik schouderophalend wegwuif.
‘’Ik, eh, moet maar weer eens gaan denk ik.’’ Besluit ik als Cristian rare vragen gaat stellen, over Ibrahim en mij. ‘’Guess, I’ll see you soon then.’’
Snel pak ik mijn tas op en wandel de deur uit.