Chapitre Dix-Sept

Wanneer de bel van woensdag het 4e uur gaat, sta ik opgelucht op. Ik pak m'n tas in en verlaat het lokaal. Op de gang is het best rustig en ik rommel wat in m'n tas, op zoek naar m'n sleutel, tot ineens iemand tegen me op botst. Na even te wankelen sta ik nog steeds rechtop. Ik kijk diegene na, en zie dat het Luca was. Hij loopt gewoon door met z'n vrienden en kijkt niet een keer om. Pas wanneer hij uit m'n zicht is, draai ik me om en loop ik verward naar m'n kluisje. Na hem 3 weken niet gezien te hebben, duwt hij me gewoon aan de kant in de gang. Dat doet pijn, hoor. Als ik naar mijn kluisje ben geweest en buiten sta weet ik niet meer wat ik van plan ben. Luca weet me helemaal van de kaart af te brengen. En dat nog wel met z'n stomme gedrag. Ik loop het terrein af en probeer me te herinneren wat ik ging doen. Zoals altijd door Parijs wandelen dan maar? Het is op zich wel lekker weer. Ik maak gewoon een omweg naar huis, dan heb ik de middag wel gevuld.

Na een kwartiertje wandel ik over de stoep langs het café van vorige week. Ineens herinner ik me weer wat ik van plan was. Hoe kan ik dat nou vergeten? Ik verheug me er al de hele week op, in de hoop dat ik hem stiekem misschien nog een keer zie. Ik kijk naar binnen als ik langs loop, maar Liam zie ik niet. Dan ga ik ook maar niet naar binnen. Dat kost me alleen maar geld, en ik sta al bijna rood. Stiekem een beetje teleurgesteld loop ik verder. Met m'n schoenen schop ik door de blaadjes terwijl ik ze bestudeer.
"Hé!" Ik kijk op en zie dat Liam naast me is komen lopen.
"Hoi, Liam", glimlach ik verrast.
"Hoe is het met je?", vraagt hij enthousiast.
"Best wel goed", glimlach ik. "En met jou? Nog een leuke week gehad?"
"Ik heb me de hele week iets zitten afvragen", zegt hij. IK ben benieuwd.
"En? Wat dan?", vraag ik nieuwsgierig.
"Je naam."
"Mijn naam, had ik me nog niet voor gesteld?" Nu moet ik toch wel lachen.
"Nee..."
"En als ik je nog een week laat wachten?", lach ik. Wacht?! Ben ik nou met hem aan het flirten? Amelia die flirt?
"Dan ga ik je volgen en stalken", lacht Liam.
"Met een lange zwarte jas, en een hoed met een zonnebril en nep baard achter een boom, en dan mij zeker volgen", lach ik.
"Je brengt me nog op ideeën", zegt Liam. Ik por hem in zijn zij en we lachen erom. "Dus?" Hm, zal ik het hem vertellen of niet?
"Amelia."
"Amelia? Mooie naam! Is dat nou frans of engels?", vraagt Liam opgewekt.
"Frans, toch?", antwoord ik onzeker. Ik weet het zelf ook niet zeker.
"Ik denk het dan wel. Ik had vroeger twee meisjes in de klas op de basisschool die Amelia heten", vertelt hij.
"Waar zat je op de basisschool?"
"In Wolverhampton, in Engeland", zegt Liam. Fronsend kijk ik hem aan, wat hem even laat lachen.
"Je komt uit Engeland?" Liam knikt. "Dat hoor je echt niet. Je hebt helemaal geen accent."
"Ik woon ook al zo'n 10 jaar hier in Frankrijk. M'n vader kreeg een geweldige baan in Parijs waardoor we meteen verhuisde. En wat doe jij hier in Parijs?", vraagt hij geïnteresseerd.
"Studeren, en verder eigenlijk niet veel", lach ik.
"Alleen?"
"Nee, met m'n beste vriendin. We delen een appartement, wat we vroeger altijd al van plan waren. En we doen bijna dezelfde studie. En daarbij is Parijs natuurlijk geweldig!", zeg ik. Bij dat laatste gooi ik m'n handen in de lucht en draai een vrolijk rondje. Liam kijkt het lachend toe. Naja, ik heb zo m'n gekke momentjes soms.
"Dat laatste moet ik je zeker gelijk in geven! Parijs IS geweldig!", lacht Liam.