74.

Louis Tomlinson

Gehaast liep ik door de gangen van het ziekenhuis, naar de kamer waar Elena lag. '301, 302, 303,' mompelde ik terwijl ik langs de kamers liep. Bij kamer 305 stond de deur open. Ik liep naar binnen en het eerste wat ik zag was Harry met mijn zoon in zijn armen. 'Louis!' Ik draaide me om naar waar het geluid vandaan kwam en zag Elena in het bed liggen. 'Lieverd,' zei ik en ik liep naar het bed toe. Ik boog voorover om haar een kus op haar lippen te geven. 'Hoe voel je je?' vroeg ik. Ze glimlachte. 'Goed,' zei ze. Ze keek langs me af naar Harry. 'Harry, wil je Lou Nate geven?' vroeg ze met een heldere stem. Harry kwam naar me toe lopen en overhandigde me de baby. Het eerste wat me opviel waren zijn helderblauwe ogen. 'Hij heeft jou ogen,' glimlachte Elena trots. Ik voelde me meteen verbonden met het kleine wezentje in mijn armen, dat met met een glimlach aankeek. 'Hij heeft jou kuiltjes,' merkte ik op. Elena knikte. 'Hij is prachtig, Lou.' Ik ging bij Elena op bed zitten. Ze tilde haar hand op en pakte die van mij vast. 'Ik ben blij dat je er bent,' glimlachte ze. Ik kneep zachtjes in haar hand, maar richtte mijn aandacht snel weer op Nate. 'Ik ga even koffie halen,' mompelde Harry, wiens aanwezigheid ik weer compleet vergeten was. 'Heeft Harry je goed geholpen,' vroeg ik. Ze knikte. 'Zonder hem was Nate nooit zo snel en gemakkelijk ter wereld gekomen. Hij heeft me echt geweldig geholpen,' zei ze. Ergens voelde ik me toch jaloers. Ik had niet bij de geboorte van mijn eigen zoon mogen zijn, en Harry wel. 'Wil je Nate weer in zijn wiegje leggen, hij is moe,' zei Elena. Ik knikte en stond op van het bed. Ik liep naar het wiegje toe en legde Nate erin. Ik stopte hem toe en glimlachte. 'Je wordt een geweldige vader.' Ik draaide me weer om naar Elena en glimlachte. 'Wij worden geweldige ouders,' was mijn simpele weerwoord. Elena klopte op haar bed en met een glimlach ging ik naast haar, op de dekens liggen. Ik verstrengelde mijn vingers met die van haar. 'Wanneer moet je weer weg?' vroeg ze. 'Volgende week maandag,' vertelde ik haar. 'Maar jullie gaan mee, door heel Europa,' hielp ik haar herinneren. 'Louis, weet je zeker dat dat goed is voor Nate, al dat gereis?' vroeg ze me. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik wil er zijn voor mijn zoon, Elena. Dat kan je toch wel begrijpen.' 'Dat begrijp ik echt wel Lou, maar je moet toch ook begrijpen dat reizen niet goed is voor een week oude baby.' 'We waren het hier toch over eens,' zei ik licht geïrriteerd. 'Ja, maar...' Ze viel stil. 'Ik weet het niet Lou, je moet misschien denken aan wat het beste is voor Nate, en niet wat het beste is voor jou of voor mij,' zei ik. 'En natuurlijk ga ik het liefste met jou mee, zodat ik bij jou kan zijn, want ik heb je echt enorm gemist, maar het is niet goed voor de baby.' Ik slikte. Ze had ergens wel gelijk. 'We zullen deze week afwachten en advies vragen aan een dokter, dan bekijken we dit opnieuw, goed?' stelde Elena voor. 'Goed,' zei ik. Ik drukte een kus op haar lippen. 'Ik hou van jou,' murmelde ik.