12. Answers

Met de zenuwen door mijn lichaam gierend volgde ik Olivia op de voet omdat ik wist dat ze vragen zou gaan beantwoorden. Vragen die al eeuwen in mijn hoofd rondhingen. Ik werd de kamer bijna ingeduwd door een gestreste Olivia die me vervolgens op een bed neerzette en de lampen aanknipte. Even stak ze haar hoofd buiten de deur en bespeurde de gang, wat me nog zenuwachtiger maakte. Toen draaide ze zich om en stak de ouderwetse sleutel in het slot. De kamer zag er bijna net zo uit als die waarin ik me had bevonden toen ik net wakker was geworden, maar dan hingen er aan de kant van het bed tegenover mij overal posters van metalbands. Zelf had ik niets met die muziek, het was precies wat ik niet wilde: Hard en lawaaierig. Op het bed lag een donker dekbedovertrek met een doodshoofd erop en de kast puilde uit van de kledingstukken in ruitjespatroon en met gevaarlijk strakke touwtjes. "En dit is...?" Olivia liet even een kleine glimlach doorschemeren en zei: "Dit is mijn kamer. En... ook die van Jenna." Ze gebaarde op de posters. Wacht. Haar kamer? Betekende dat dat ze hier zou moeten blijven? Voor goed? Olivia zag mijn gezicht vertrekken en ging met een zucht naast me op het bed zitten. Ik keek haar zoekend aan. Zoekend naar antwoorden. Plotseling voelde ik haar armen in mijn nek en haar hoofd weer op mijn schouder. Het hielp me om weer terug te komen bij het gene waarvoor ik gekomen was. "Dat in het bos..." Begon ik. Olivia liet me los en ik bespeurde iets van angst in haar ogen. Maar dan vooral verlatingsangst. "Je bent bang voor me." Zei ze zacht en verdrietig. Het was geen vraag, maar ze verwachtte een antwoord van me. Ik pakte haar handen vast. "Nee, natuurlijk niet." Een hand maakte ik los uit de greep en daarmee tilde ik haar kin op om oogcontact te maken. "Ik niet. Ik zou nooit, maar dan ook nooit in mijn hele leven bang voor je zijn Olivia, nooit." Met de nadruk op het laatste woord liet ik haar handen los en opende mijn mond weer. "Maar ik ben hier niet om te praten. Ik ben hier om naar jou te luisteren. Zou je me alsjeblieft willen vertellen of je vannacht in het bos bent geweest?" Olivia's blik veranderde, haar plotselinge harde en kille uitstraling bezorgde me kippenvel. Ze staarde voor zich uit, langs me heen en wendde toen haar hoofd in een strakke beweging naar het raam, naar het bos. "Ik... Ik was bij je, is het niet? Ik heb je iets vreselijks aangedaan en nu..." Ik onderbrak haar voordat ze kon doorslaan in een stroom van woorden die niet eens waar waren. "Nee... Oliv, stil nou eens. Je hebt me helemaal niets aangedaan. Ik wilde gewoon weten of..." Ik zweeg midden in mijn zin. Wat wilde ik van haar weten? Of zij die wolf was geweest? Dat was gewoonweg een te domme vraag Ik beet op mijn lip en wierp een blik uit het raam. Krankzinnig was het woord wat ik zocht voor mijn gedachtegang. Toen haalde ik diep adem en besloot maar meteen alles eruit te gooien. "Olivia, wat gebeurt er met je als je besmet raakt?" Vroeg ik in een adem. Verbaasd keek ze op. Dit leek niet de vraag te zijn die ze verwachtte. Even leek ze opgelucht, maar toen ze zich realiseerde dat ze de waarheid zou moeten spreken leek ze alleen maar meer gespannen te worden. "Waarom vraag je dat?" Vroeg ze achterdochtig. "Denk je dat je... zelf..." Ik onderbrak haar vraag door ongeduldig met mijn hoofd te knikken.
"O, Kath...!" Er verschenen tranen in haar ogen. Ik had geen zin in het drama wat er allemaal wel niet kon gebeuren met me, ik wilde weten of ik verbanden kon leggen. Olivia leek het vreselijk te vinden dat ik besmet was. Dat ik hetzelfde door zou moeten maken als zij had doorgemaakt. Ik pakte weer een van haar koude handen vast. "Het komt allemaal goed." Fluisterde ik tegen haar, in een vergeefse troostpoging. "Maar nu wil ik graag weten wat me te wachten staat." Ze knikte begripvol en veegde met de rug van haar vrije hand een druppeltje vocht van haar wang. "Oké, wat ik je nu ga vertellen, het klinkt echt krankzinnig. Maar dat is wat er gebeurt." Nog voordat ze haar zin had uitgesproken wist ik dat wat ik al die tijd al had gedacht waar zou kunnen zijn. Ik glimlachte, ik was niet compleet doorgeslagen in een eenzame bui. Het enige wat ik nog nodig was, was Olivia's bevestiging. Ik kneep mijn ogen dicht, bang om de waarheid onder ogen te komen. Ik hoorde haar diep ademhalen en beginnen met praten. "Wanneer je besmet raakt met full moon fever dan is je lichaam in staat tot de meest..." Ik verloor mijn geduld en onderbrak haar terwijl ik mijn ogen opende. Het was de vraag die op dit moment het belangrijkste leek, die toegang zou geven tot een hele hoop nieuwe antwoorden. "Olivia, die wolf in het bos... was jij dat?" Het klonk zo ongelooflijk vreemd om de woorden uit te spreken in plaats van ze steeds maar te blijven denken. Ik zocht Olivia's ogen haar zeldzaam bruine ogen. Waarom had ik het nog gevraagd? Ze waren exact hetzelfde, ik zou ze uit duizenden kunnen herkennen. Maar dit keer stonden haar ogen vol van ongeloof en er was een heel klein moment dat ik twijfelde aan mezelf, aan mijn kersverse instinct. Een heel klein moment maar, totdat Olivia haar mond opende en fluisterde: "Ja."