There goes my hero. [16]

Part 16
-
De hele nacht heb ik erover nagedacht. Letterlijk, want pas om 6 uur zag ik het donker worden. Mijn ogen werden zwaar en ik deed geen moeite meer om ze open te houden. Maar ik ben eruit, dus het kan me niet schelen hoe slecht ik er nu wel uitzie. Zelfs mijn wallen hebben wallen. Ach, wat maakt het uit? Tokio Hotel zal minder succes krijgen, David Jost zal terugkomen op mijn voorstel, ik kan Bill bereiken, ik maak hem alles duidelijk, en klaar is Dees. Simpel als wat, toch? Maar ik zeg niet tegen Zahra wat ik van plan ben. Nog niet. Ze zou het te erg vinden, en ze zou me meteen proberen tegenhouden om het toch maar niet te doen. En gelijk heeft ze, ik zou net hetzelfde reageren in haar plaats. Het is niet normaal wat ik van plan ben, maar het moet meteen goed zijn. Ik mag niet door de mand vallen. En trouwens, daarna is iedereen me dankbaar. Na alles, zal het goedkomen. Dat weet ik zeker. Of dat laat ik mezelf toch wijsmaken.. Eigenlijk hoop ik het alleen maar. Misschien zal Bill het me nooit vergeven. Ik weet goed genoeg hoe gevoelig hij hieraan is. Ohgod, ik voel mezelf echt zo slecht nu. En gemeen, hoe kan ik dit doen? Een zucht verlaat mijn mond. Nu moet ik even doorzetten, het moet gewoon. Misschien moet ik het wel aan Zahra vertellen? We hebben beloofd alles samen te doen, ze wou me helpen. En dat waardeer ik wel, ik weet alleen niet of ze er mee wilt doorgaan nadat ik haar alles zal zeggen. Misschien, moet ik daar ook nog een nachtje over slapen.


-Comment&Rate