Frituur

'I shall tell my family I have been to the frituur', zei mijn Litouwse huisdiertje vol trots bij het afscheid aan het station. Het Comeniusproject waar ik aan deelnam bestond uit een alliantie van vijf landen: Finland, Polen, Litouwen, Duitsland en België. Vorig jaar was het een school in Finland die het startschot van het project mocht geven en enkele leerlingen van de andere landen ontving, en twee weken geleden was het de beurt aan mijn school om als voorlaatste land enkele buitenlanders te ontvangen. Hoewel ik en mijn groep naar Polen waren geweest, werden ons studenten uit Litouwen toegewezen, iets wat we lichtjes teleurgesteld aanvaardden. De Litouwse leerlingen waren een stuk jonger dan de anderen en van onze leeftijdsgenoten die naar Litouwen waren gereisd, hadden we al gehoord dat ze tijdens hun verblijf voornamelijk hadden moeten babysitten op hun gastheren. Kort samengevat, we stonden niet bepaald te popelen om hen in onze huizen op te vangen.
Al bij al viel het beter mee dan we hadden verhoopt. Ze hadden inderdaad hun rare trekjes en gewoontes, maar het is natuurlijk ook goed mogelijk dat de mensen uit Polen exact datzelfde van ons hebben gedacht. Bovendien werden we ook niet gedwongen om 24/24 met hen op te trekken, aangezien de school ervoor zorgde dat je niet alleen je gast, maar ook de leerlingen uit andere landen leerde kennen. Zo kon je naar de markt gaan met Duitse leerlingen en dan een typisch Duits gerecht klaarmaken met Belgische producten, of gaf je Nederlandse les aan enkele Finse leerlingen. Ook hebben we allemaal tezamen Gent bezocht en we hadden zelfs het geluk dat we hen konden laten genieten van het prachtige Belgische weer. Het heeft die hele dag zo veel gegoten dat het best als een wonder kan beschouwd worden dat de Leie niet uit haar oevers was getreden en de stad blank had gezet. Ook hebben we hen - hoe kan het ook anders - naar de "not Belgian MacDonalds, but fri-tuur" genomen, hoewel mijn huisdier Belgische chocolade en wafels meer leek te kunnen waarderen. De kers op de taart was natuurlijk de afscheidsfuif, waar we, om de Belgische eer hoog te houden, liedjes als de Macarena afwisselden met de remixen van Dimitri Vegas & Like Mike, en andere bekende Djays. Iedereen was na afloop laaiend enthousiast over de Belgische uitwisseling en het afscheid de volgende morgen was verrassend pijnlijk. Mijn vriendinnen die als gastgezin hadden gefungeerd namen afscheid van "hun mannen" en "hun vrouwen", maar aangezien de Litouwers zes jaar jonger waren en we niet al te pedofiel wilden overkomen, noemden wij hen "onze huisdieren". Hoewel we wel blij waren met hun vertrek, aangezien dat meer vrije tijd voor ons betekende, was het ook ergens wat aandoenlijk om die vier kleine mensjes met hun grote koffers te zien vertrekken, achter hun door ochtendhumeur norse leerkrachten aan. Mijn huisdier zwaaide me nog eens na en trok dan haar tas, vol met Belgische chocolade die ik haar had gegeven, beter over haar schouder.
Die avond kreeg ik geen bericht, en de dag daarna ook niet. Maandag lichte het Messengericoontje plots wel op, maar niet uit het land dat ik verwachtte. Het Poolse meisje waar ik bij verbleven was, had me een bericht gestuurd waarin stond dat ze had gehoord hoe fantastisch de Belgische uitwisseling wel niet was en dat ze gewild had dat ze erbij had kunnen zijn. Van mijn eigen huisdier heb ik sinds het vetrek niets meer vernomen.
Die zit vast ergens haar Côte d'Or repen op te smikkelen. Bij een uitwisseling leer je nu eenmaal verschillende soorten mensen kennen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen