De eerste lentezon

Een aantal weken terug kwam de eerste lentezon piepen aan de horizon: het werd tot twintig graden, ideaal weer om eens een wandeling te gaan maken in de natuur en mijn fototoestel weer eens boven te halen. Hij lag al een aantal maanden stof te vergaren in mijn kast aangezien de witte sneeuw zich in België niet liet zien en er dus ook niets interessants te fotograferen viel. Nu was echter de ideale dag om hem weer eens boven te halen en stukjes van de natuur weer vast te leggen op beeld.

Een paar maanden geleden heb ik me een macrolens aangeschaft: een dure aankoop maar toch eentje waarvan ik blij ben dat ik hem heb gedaan. Ik hou ervan om insecten te fotograferen; het miniscule in beeld te brengen. Het is niet altijd eenvoudig: soms heb ik een beestje perfect in beeld, sta ik net op het punt om de sluiterknop in duwen als het zijn vleugeltjes spreidt en weer wegvliegt en ik een foto overhoud zonder beestje.
Een macrolens kan echter ook helpen om bloemen mooier in beeld te brengen en ook voor portretfotografie zou het geschikt zijn al is dat laatste niet echt mijn sterke kant.

In de natuur rondlopen met een warme zon op je gezicht, een fototoestel in de hand, verse zuurstof en vogeltjes die fluiten, het zijn allemaal dingen die me tot rust kunnen brengen. Dingen die me mijn zorgen voor een tijdje laten vergeten. Als ik neerhurk en mijn lens op een wesp of ander insect richt dan vergeet ik alles om me heen, dan is het alleen ik, mijn fototoestel en het beeld dat ik wil vastleggen dat bestaat. Eventjes een met de natuur.

Fotograferen is, naast schrijven en lezen, een van mijn favoriete hobby’s. Niet dat ik er erg goed in ben, maar ik probeer me er wel in te verdiepen. Fotograferen is een manier om dingen vast te leggen die je niet meer wil vergeten. Als ik naar oude foto’s kijk, bijvoorbeeld foto’s van mijn trip naar Australië een aantal jaar terug dan komen de herinneringen onmiddellijk terug. Foto’s helpen om bij die herinneringen een beeld te scheppen, natuurlijk zijn foto’s anders dan hoe het er in het echt was. De sfeer, de gevoelens, de gedachten zijn niet in de foto opgenomen. Daarnaast ziet het menselijk oog natuurlijk veel meer dan een cameralens. Maar desalniettemin kan ook een cameralens een prachtig beeld opvangen.
Een foto van een zonsondergang laat me terugdenken aan die tijd dat we over het strand liepen, bijna niemand te bespeuren, onze voeten tot net aan de waterrand, genietend van het spektakel. De kleuren op de foto zijn dan wel anders dan hoe het er in het echt uitzag, maar toch blijft het een prachtig beeld.

Foto’s zijn machtige dingen: soms worden er dingen vastgelegd waarvan je wou dat ze nooit vastgelegd zouden zijn geweest. Zoals een foto waar je niet goed op staat of eentje uit je kindertijd die je ouders aan anderen laten zien en waarvan je denkt dat ze die eigenlijk mogen verbranden. In dit tijdperk zijn foto's nog venijniger aangezien ze zo verspreidt kunnen worden over het internet. Eens je een foto publiceert op eender welk sociaal media platform, kan die foto alle kanten van de wereld worden opgestuurd zonder dat jij er enige vat op hebt. Maar ach, het is een risico dat we tegenwoordig bijna allemaal nemen. En als we geen intieme foto's op het web gooien kan ons niks gebeuren, toch?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen