103

Eenmaal in het jaar gaan alle Vlaamse zesdejaars helemaal dol, wat zich uit in het bekladden van voorbijgangers, bespotten van leerkrachten en medeleerlingen en de meest kleurige kostuums die op de straten verschijnen. Inderdaad, het aftellen is begonnen en we moeten onze spijkerbroeken nog maar 100 dagen verstrijken op de banken van de middelbare school!
De "100 dagen" of "Chrysostomos" - al wordt de eerste term frequenter gebruikt - is de dag waar bijna elke zesdejaar wel naartoe leeft en dat was dan ook niet anders in mijn school. Deze is voor dit evenement heel wat vrijer dan andere scholen in mijn stad, al zijn er natuurlijk enkele regels die gerespecteerd moeten worden. Toch leidden onze verantwoordelijken alles in goede banen, zodat we uiteindelijk zonder problemen aan onze inloopweek konden beginnen. Dit hield in dat elke zesdejaar elke dag verkleed op de speelplaats verscheen volgens het thema dat al enkele maanden van tevoren vast lag. Heel leuk allemaal, waardoor je je met alle zesdejaars wel even een eenheid kon voelen. Maar donderdagavond begon het echte werk pas. Vrijdag was ten slotte de beruchte 100 dagen-dag, wat dus wilde zeggen dat de zesdejaars alles tot in de puntjes in orde moesten brengen. Dit betekende onder andere repetities voor onze show in onze theaterzaal, maar aangezien deze twee uur duurde, kon je ondertussen ook je klasgenoten helpen met de schoolgangen te versieren. Vol goede moed zorgden ik en de negentien andere WeWi-ers er voor dat een gang uiteindelijk gevuld werd met 2000 latexhulzen die onze adem bevatten. Ook ordenden we bekers zodat ze de weg naar de toiletten versperden, toiletten die we voor de gelegenheid ook eens volledig hadden afgeplakt met plakband en krantenpapier.
Ook de andere klassen hadden hun gangen in orde gebracht, zodat degenen die wilden gaan fuiven de school konden verlaten en de anderen in de sporthal konden blijven slapen. De volgende morgen begon het dan eindelijk. Iedereen was in de outfit van hun klassenthema, zodat er cowboys op stokpaarden over het schoolterrein galoppeerden, gevangenen je de weg versperden of in ons geval, het leger de schoolpoort afzette en arme leerlingen tergde door ze slechts binnen te laten door ze rondjes te laten rennen of push ups te laten doen. Onze Jarne (Debbaut) heeft verstandig genoeg voor de eerste keuzemogelijkheid gekozen, al was het vast ook leuk geweest om hem vijftig push ups te zien doen. Veel leerlingen mopperden, dat ze het niet leuk vonden, dat we stom en belachelijk waren enzovoort, maar ik hoorde ze minder klagen toen ze niet lang daarna twee lesuren zouden moeten opofferen om naar onze 100 dagenshow te komen kijken. Kleine hypocrieten.
De shows, waar we leerkrachten een beetje sarden en het schoolsysteem onder de loep namen, werd al met al een groot succes, al werd achteraf door vele zesdejaars ietwat giftig gezegd dat de act van mijn klas "onvergeeflijk grof" was. Hierdoor hebben we allemaal wel in zak en as gezeten. Het is nooit leuk om te horen dat iets waar je je zo hard voor hebt ingezet, niet goed was.
Maar uiteindelijk maakt de mening van de anderen niet uit. De 100dagen gaat om meer dan eventueel gekrenkte ego's van leerkrachten. Het is een dag van saamhorigheid, van teamwork en van eenheidsgevoel, zowel met je hele jaar als met je klas. En dat gevoel had ik die vrijdag, welgeteld honderdendrie dagen voor mijn laatste schooldag.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen