Gay Pride

Afgelopen zaterdag besloot ik iets te doen wat ik nooit had gedacht ooit te doen. Ik ben met twee vriendinnen van mijn broer die ik nog niet (goed) kende naar de Gay Pride Parade in Brussel geweest. En het was geweldig. De sfeer die er hing, de muziek, de samenhorigheid die er heerste. Ergens had ik misschien meer verwacht, nog meer gay, nog meer mannen die zich als vrouwen verkleedden, nog meer regenboogkleuren, maar we blijven België. Ons landje en zijn inwoners zijn redelijk bescheiden. De echt extreme gevallen zitten in Amerika. Uiteindelijk is dat ook niet waar de Gay Pride om draait. Het woord zegt het zelf: Gay Pride brengt mensen samen die trots zijn op het feit dat ze gay zijn en hun sympathisanten, het gaat niet om wie het meest gay gekleed is, het gaat om het samenzijn, te tonen dat ook wij bestaan en dat daar niets verkeerd aan is. En dat merkte je ook wel. De samenhorigheid hing in de lucht, iedereen accepteerde elkaar, het was een evenement waar niemand elkaar beoordeelde. En het was prachtig. Ik heb me echt geamuseerd.

Ondertussen werd er in Antwerpen ook een mars voor het gezin gehouden waar ongeveer 200 conservatie gelovigen samenkwamen om te strijden voor het 'normale gezin': mama, papa en kindje. Mensen die tegen het feit waren dat homokoppels kinderen konden adopteren. Ze vonden het zelfs onmenselijk dat een kind in zo'n omgeving zou moeten opgroeien want een kind heeft een vader- en een moederfiguur nodig. Niet enkel een vaderfiguur of enkel een moederfiguur. En ik snap hun punt wel maar het is niet omdat twee mannen of twee vrouwen een kind opvoeden dat er geen sprake is van een ontbrekend rolmodel van het andere geslacht. Nonkels, tantes, ... kunnen die rol perfect op zich nemen. Het is niet omdat een kind opgroeit met twee ouders van hetzelfde geslacht dat het zich daarom anders zal ontwikkelen, hij of zij zal even veel levenservaring opdoen als een kind in een 'normaal gezin'.

Het feit dat er op de Gay Pride 80.000 aanwezigen waren en op de mars voor het gezin in Antwerpen maar 200 wilt al veel zeggen en ik ben blij dat er in België zoveel openminded mensen leven. We leven tenslotte in de 21e eeuw.

Ik noem mezelf tegenwoordig geen hetero meer, maar uiteindelijk zijn labels ook gewoon belachelijk. Of je nu verliefd wordt op een meisje of op een jongen, het zou niets mogen uitmaken, zolang je maar gelukkig bent. Als je begint met het gebruik van labels wordt je in een hokje geduwd en als je dan buiten dat hokje stapt vindt iedereen dat vreemd. En dan zullen ze je in een ander hokje duwen. Jammer genoeg heeft de maatschappij die labels nodig: vanaf het moment dat je als meisje samen bent met een ander meisje ben je lesbisch. Punt.
Eigenlijk zouden labels niet meer mogen bestaan vind ik, maar ach, het zal nog tientallen jaren duren vooraleer ze er over gaan nadenken om labels af te schaffen. Het is al fantastisch dat er nu, nog maar 25 jaar nadat homoseksualiteit van de lijst van geestesziekten is gehaald, zo’n pride is. En dat ondertussen al voor de twintigste keer. Het is fantastisch dat men hier, in ons Belgenlandje, zo open staat tegenover homoseksualiteit. En ik ben blij dat ik hier geboren ben. Wat er in andere landen soms met holebi’s wordt gedaan is verschrikkelijk. Ik kan enkel hopen dat heel de wereld binnen een aantal jaar beseft dat homoseksualiteit geen ziekte is, dat het geen keuze is, dat het een deel is van jezelf.

• 1
• 2
• 3

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen