Vergeet niet te leven

‘Don’t forget to live.’ Het is iets wat ik vaak tegen mezelf zeg als ik weer eens teveel nadenk over bepaalde situaties. Wanneer ik lig te tobben over wat zou kunnen gebeuren. In plaats van het gewoon te doen en wel te zien wat er van komt.

Vergeet niet te leven. Voor mij heeft die zin twee aspecten. Langs de ene kant is het voor mij eigenlijk als een duwtje in de rug. Als ik twijfel over het wel of niet doen van iets dan zorgt die zin er meestal voor dat ik het toch doe. Want wie weet wanneer ik zoiets nog eens kan doen.
Langs de andere kant laat het mij dromen over hoe mijn perfecte leven eruit zou zien. En in dat opzicht zie ik leven niet als het in leven zijn in een klote wereld en af en toe een moment meemaken dat je nooit meer vergeet maar echt léven. Een connectie voelen met die klote wereld, met de planeet waarop we die wereld hebben gebouwd.

Een van mijn grootste dromen is ooit eens een wereldreis maken. Om zoveel mogelijk te zien van de planeet waarop we leven. Zoveel mogelijk te zien van de wereld waarin we leven. Zonder een concreet doel. Gewoon op een dag vertrekken en wel zien waar ik uitkom. Voorlopig heb ik daar echter geen geld en geen tijd voor. Want ik zit vast in het deel van mijn leven waar ik moet studeren om een diploma te halen. Zodat ik daarna kan beginnen werken om geld te verdienen zodat ik het dagelijks leven van een gemiddelde mens kan leven zonder al te veel zorgen.
En als student verdien je nu eenmaal te weinig om een wereldreis te maken. Dus zit ik maar in mijn kamer en droom ik over de perfecte reis terwijl ik wordt meegezogen in boeken, series en het internet waar delen van mijn droom door anderen worden beleefd.

Het is niet dat ik niet gelukkig ben in deze fase van mijn leven. Ik heb een geweldige groep vrienden waarmee ik allerlei leuke dingen beleef: we gaan feesten, we gaan samen eten of iets gaan drinken, we gaan naar de cinema of chillen gewoon bij iemand thuis. En ik ben onderdeel van die geweldige studententijd met zijn cantussen en facbars, die tijd waar je je nog geen zorgen moet maken over een elektriciteitsfactuur of dergelijke.
En het is niet dat ik per se weg wil uit dit op voorhand uitgestippelde traject van studeren en daarna werken want ik hou van mijn studies en ik kan niet wachten om later als afgestudeerd verpleegkundige in het ziekenhuis te staan.

Maar toch mis ik iets. Ik mis avontuur. Ik mis adrenaline. Ik mis de connectie met de wereld rondom mij. Soms kan ik die connectie even voelen als ik door een bos wandel, de frisse lucht inademend, luisterend naar de geluiden van de natuur: het gezang van vogels, het trippelen van eekhoorns over een boomschors, het ritselen van blaadjes. Ik wil echter meer beleven dan dat. Ik wil zotte dingen doen zoals raften over een van de wilde rivieren die de aarde bezit, ik wil op de rand van een klif staan en genieten van het uitzicht, ik wil zwemmen in de oceaan tussen dieren die ik nog nooit eerder heb gezien, ik wil rotsen beklimmen en de adrenaline door mijn lichaam voelen gieren, ik wil voelen dat ik leef.

Leven voor mij, in die tweede betekenis van de zin, is op zoek gaan naar avontuur, die veilige plaats die we ‘thuis’ noemen durven verlaten.
Te veel mensen leven in die veilige thuishaven, hun alledaagse leven leidend. Telkens weer dezelfde routine met af en toe een verandering in die routine als ze op reis gaan of een café gaan bezoeken of een uitstap plannen. Maar echt volledig weggaan van die thuishaven, dat alledaagse leven echt achterlaten voor langer dan een aantal weken doet bijna niemand. Weinig mensen gaan echt op zoek naar avontuur.

Ikzelf zit voorlopig ook vast in zo’n alledaags leven dus schrijf ik verhalen. Verhalen waarin mijn personages de avonturen beleven die ik ook wil beleven. Zij verkennen de wereld, zij doen de dingen die ik niet durf te doen, zij doen de dingen waar ik enkel over kan dromen.
Want thuis voelt veilig en studeren voelt veilig en in hetzelfde kleine landje blijven voor de rest van mijn leven voelt veilig. En ik ben gelukkig hier dus waarom zou ik het moeten veranderen?

Hetgene wat me het meest irriteert is dat als je echt wilt leven, als je wilt reizen en avonturen wil beleven dan heb je geld nodig. Ok, je kan misschien gewoon in je auto springen en beginnen rijden en op zoek gaan naar klote jobs om geld te verdienen om toch wat te kunnen eten en je benzinetank te kunnen vullen en dat zou een wonderlijke ervaring kunnen zijn. Zo’n impulsief besluit is echter niet zo gemakkelijk als ze in films en series laten blijken. Zo’n jobs vinden is niet gemakkelijk, de juiste mensen ontmoeten is niet zo gemakkelijk.

Dus zit ik hier, veilig thuis, wachtend totdat er geld uit de lucht komt vallen. Misschien zouden we moeten terugkeren naar een tijd waar geld niet bestond, maar dat gaat niet. De mens kan niet meer zonder leven. Dus leven we het leven dat ons is gegeven. En misschien, heel misschien, kan je dat leven avontuurlijker maken en meer uitdagender. Misschien moet ik stoppen met zoveel na te denken en geld als een obstakel te zien. Misschien moet ik gewoon de sprong wagen. Nadat ik mijn diploma heb gehaald natuurlijk. Wat een ironie.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen