Uit de kast
Exact een week geleden ben ik officieel uit de kast gekomen als biseksueel. Het voelt alsof er zo'n grote last van mijn schouders is gevallen, alsof ik nu pas eindelijk volledig mezelf kan zijn, ik kan eindelijk met een gerust hart iets te lang naar een meisje kijken zonder dat mensen vreemde blikken gaan trekken. En ik heb enkel positieve reacties gehad dus ik kan niet gelukkiger zijn. Holebi zijn wordt steeds meer geaccepteerd. Het is niet meer zo'n groot taboe als vroeger en dat is geweldig. En toch zijn er nog mensen die niet uit die kast kunnen komen, hoe graag ze ook willen. Mensen die in een homofobische omgeving zijn opgegroeid. Mensen wiens ouders hem of haar de rug zouden toekeren moesten ze toch uit de kast komen. Mensen die te horen krijgen dat wat ze zijn eigenlijk een ziekte is, een walgelijke ziekte die moet uitgeroeid worden. Ik vind het erg dat er nog altijd zo'n mensen zijn, mensen die nooit de kans krijgen volledig zichzelf te zijn. Ik voel me soms zo machteloos, omdat, hoe gelukkig ik me nu ook voel en hoe vrij ik nu ben, er nog altijd die mensen zijn die gedwongen worden om in de kast te blijven.
Als ik mensen hoor vertellen over hun coming out en hun zoektocht naar zichzelf zeggen ze heel vaak dat ze al wisten dat ze op hetzelfde geslacht vielen van toen ze zeer jong waren. Ik had dat niet. Mijn twijfels zijn er pas gekomen toen ik begon te studeren aan de Hogeschool en in het begin dacht ik dan ook dat ik me het gewoon aan het inbeelden was, dat het kwam omdat mensen dachten dat ik lesbisch was en ik daarom een verplichting voelde om het ook te zijn. In die tijd dacht ik er veel over na, elk klein detail uit mijn verleden analyseerde ik, ik probeerde de gevoelens die ik toen voelde terug te vinden. Ik maakte mezelf gek. Op een bepaald moment dacht ik zelfs dat de enige reden dat ik meisjes nu ineens wel aantrekkelijk vond terwijl dat vroeger niet zo was, juist was omdat ik er zoveel over nadacht. Tot ik het losliet en besefte dat ik inderdaad op meisje val. Dat dat eigenlijk altijd sluimerend aanwezig is geweest.
Van velen kreeg ik de reactie: 'Ik wist het!' en ik kon niet nalaten te denken: 'Proficiat, dan wist je voordat ik het zelf wist.' Ik denk niet dat ze altijd even goed door hebben dat beseffen dat je inderdaad holebi bent niet altijd zo gemakkelijk is. Van anderen kreeg ik de reactie: 'Ik had niet gedacht dat het allebei zou zijn.' Wel, het is zo. Ik zeg niet dat het 50/50 is. Ik voel me meer aangetrokken tot meisjes dan jongens. Een echt procent durf ik er niet op te plakken. Er is een tijd geweest in die periode dat ik zoveel aan het nadenken was dat ik op zoek was naar redenen om mezelf als lesbisch te beschouwen. Ik had het gevoel dat dat gemakkelijker zou zijn. Biseksualiteit wordt zelfs in de holebigemeenschap niet altijd geaccepteerd. Sommigen zien het als half hetero half homo. Anderen zien het als een fase. Nog anderen denken dat je gewoon niet kunt kiezen. Er zijn lesbische meisjes die nooit een relatie zouden willen beginnen met iemand die biseksueel is gewoon om het feit dat ze ook op jongens vallen en de kans daarom groter is dat ze zullen bedriegen. Het is zo belachelijk. Vaak is er men er ook van overtuigd dat er enkel homo/lesbisch of hetero is, maar dat is niet zo. Er is zoveel meer.
Biseksualiteit bestaat. Ik ben het levende bewijs. En hoe erg ik labels ook haat, toch beschouw ik me nu als biseksueel. Zodat mensen rondom mij het toch zouden snappen. In mijn ogen bestaan labels enkel en alleen zodat mensen rondom je zouden weten dat je niet hetero bent. Dat je niet bij de 'normale' mensen hoort. Voor mij maakt het niet uit welk label je aanneemt, je moet doen waar je je het beste bij voelt. Liefde kies je niet en uiteindelijk word je verliefd op een persoon niet op een label.
Reacties (7)
Ik wordt ook verliefd op zowel meisjes als jongens, ook al gebeurt het steeds vaker dat ik verliefd wordt op jongens. Word ik dan hetero? Ik weet al vrij lang dat ik niet hetero ben, de eerste keer dat ik verliefd werd op een meisje was best eng. Ik weet niet met wat ik het het moeilijkst had, verliefd zijn op een meisje of verliefd zijn op een goede vriendin. ondertussen hebben we elkaar al jaren niet meer gesproken, want toen het duidelijk werd dat ik gevoelens had voor haar (iets wat ik pas veel later kon toegeven), was die vriendschap plots voorbij. Gewoon van het ene moment op het andere.
1 decennium geledenIk noem mezelf niet graag bi, maar eerder pan, hoewel die bijna hetzelfde betekenen. Bij panseksueel word je meer verliefd op mensen die kenmerken van beide geslachten hebben, meisjes die niet stereotiep zijn en jongens die niet stereotiep zijn. Ik word vooral verliefd op mensen die heel erg zelfzeker of sterk overkomen, maar dat eigenlijk helemaal niet zijn.
Meestal zeg ik niet dat ik panseksueel ben, voor de meeste mensen ben ik gewoon hetero en ik vind dat wel ok. Het is voor mij niet zo belangrijk dat mensen dat weten, ik wil niet bekend staan als dat meisje dat panseksueel is. Ik wil dat mensen mij gewoon leren kennen voor wie ik ben, en seksuele voorkeur is daarbij niet zo belangrijk. Soms vind ik het wel vervelend dat mensen er automatisch vanuit gaan dat je alleen op knappe jongens verliefd zou worden. Wat met knappe meisjes? Daar mag dan niet over gepraat worden, want dat is maar vreemd, dat is iets wat ik jammer vind.
Dit is één van de redenen waarom ik Daniel Radcliffe awesome vind, hij is openlijk gay-friendly (en ook naar bi en trans personen) én hij vindt het geweldig als mensen denken dat hij homo is, ook al is hij hetero (iets wat hij trouwens zelf nooit zal bevestigen).
Ik Ben het zo eens met deze column en het is erg goed beschreven!
1 decennium geledenIk snap zelf ook niet waarom mensen holebi niet kunnen accepteren, en ook niet dat mensen (die Zelf ook bij lgbt horen) bi zijn een fase vinden.