Een stap verder
Het is weer zover: het studentenleven komt weer op gang, het nieuwe academiejaar gaat weer van start. Een tijd van nieuwe vrienden maken, is aangebroken. Helaas deze keer niet meer voor mij. Het afgestudeerd zijn valt me zwaar. Het feit dat ik al 2 driejarige bachelors op zak heb als 22-jarige vind ik fijn, maar het feit dat vrienden van mijn hun studentenleven weer hervatten, valt me zwaar. Ik weet, zie posts, foto’s, check-ins en zoveel andere app-gezever dat zij nu de aftrap van het academiejaar vieren in ons stamcafé. Ik ben wel vaker op mijn kot gebleven of naar de avondschool geweest terwijl mijn vrienden en vriend plezier maakten. Maar nu voelt het anders nu ik thuis ben en geen deel meer uit maak van het studentenleven. Ik mis het. Ik mis het nog harder nu ik sinds meer dan een jaar voor het eerst een week thuis ben geweest.
Begrijp me niet verkeerd, thuis is het çava, maar wanneer je op jezelf een leven hebt opgebouwd, je niet moest kijken naar je ouders, me geen zorgen moest maken om mijn broertje,… Toen vond ik het vele fijner. De vrijheid van een volwassen vrouw heeft er voor gezorgd dat ik vele sociale contacten maakte, mezelf volledig kon toewijden aan mijn studies,… Ik voelde mezelf fantastisch. Nu ben ik een week thuis en ik voel me miserabel. Ik mis die sociale contacten van het studentenleven. Ik mis mijn vrijheid. Thuis voel ik me geboeid, achter slot en grendel, geen vrije wil meer. Thuis is zwaar. Ik heb een zwaar depressieve moeder, een autistisch broertje en een overwerkte vader. Ik ben momenteel voor 2 personen aan het solliciteren: voor mezelf en voor mijn broertje die niet inziet dat hij zijn reeds behaalde uitkering verliest als hij geen cv heeft, geen account bij de bevoegde instantie en niet solliciteert. Dus onder druk van mijn moeder ben ik dat voor hem aan het doen, alsof voor 1 persoon intensief solliciteren nog niet zwaar genoeg is. Maar ik schrijf geen column om te zeiken hoe mijn rampzalige thuissituatie soms wel niet is.
Het doet me pijn om te lezen hoeveel plezier mijn kotgenoten wel niet hebben met de nieuwe kotgenoten. Ik gun het hen, maar toch is het niet leuk. Ik had op die plaats kunnen zitten. In plaats daar van koos ik voor het echte leven en niet meer voor een verdere studiecarrière. Ik weet dat het de juiste beslissing is, maar nu alles terug begint, mis ik de verbondenheid die ik voelde met mijn kotgenoten, klasgenoten, vrienden van de studentenvereniging,… Een goede vriendin van mij is gaan werken na Sociaal Werk. Nu ik deze gevoelens heb, vraag ik me af of zij dat ook had. En zo ja: dan voel ik me nu heel schuldig tegenover haar omdat ik misschien nog iets extra had kunnen doen.
Het gevoel dat ik nu ervaar is in ieder geval vreemd. Ik hoop dat het over gaat, dat kan haast niet anders. Het hoort allemaal bij de nieuwe mijlpaal in mijn leven, maar toch…
Hebben jullie soms ook zo’n soort gevoel van ‘gemis’? Een soort van heimwee naar iets uit het verleden?
Er zijn nog geen reacties.