Vroeger was ik er oprecht van overtuigd dat ik met mijn speelgoed toverstokje kon zwaaien en dat alles opgelost zou worden. Dat ik met een zwiep naar links honger in arme landen kon wegtoveren en met een zwiep naar rechts mensen geen ruzie meer zouden maken. Als mijn moeder pijn had of moest huilen, dan maakte ik een paar ingewikkelde bewegingen met het stokje, zei het traditionele 'hokus pokus' rijmpje en daarna vroeg ik of het weg was. Ze zei altijd van wel. Toen ik eens een avond geen spruitjes wilde eten, vertelde mijn moeder dat er kindjes in Afrika waren die heel veel honger hadden. Meteen bood ik aan dat we mijn spruitjes wel op de post konden doen -ik van die spruiten af en zij geen honger meer- maar ze zei dat dat niet kon.

Ik weet niet wanneer je het kind in jezelf kwijt raakt en langzaam wordt overgenomen door de robot die alles op een automatische manier lijkt te doen. Wat ik wel weet, is dat ik heel veel nog altijd niet begrijp. Goed, tegenwoordig zie ik de nadelen in van avondeten per post opsturen naar het buitenland maar in wezen is het idee er. Mijn magische toverstok bleek achteraf een plastic ding te zijn van hooguit vijf gulden, met batterijen die altijd leeg waren en waar een geluid uit kwam waarbij een brandalarm in het niet viel, maar dat wil nog niet zeggen dat de magie die er altijd uit kwam ook maar meteen was verdwenen. Die magie bestond uit oprechte vriendelijkheid, de behoefte om iets goeds te doen voor iemand anders. Ik kon er misschien niet alles mee oplossen, maar ik probeerde het. Er waren geen grenzen die me tegen konden houden, die heb ik later zelf gecreëerd. Net zoals we allemaal grenzen en uitvluchten hebben gemaakt. Nee, we kunnen misschien niet zorgen voor wereldvrede. Maar dat wil niet zeggen dat we niets kunnen doen.

Als we nou met z'n allen eens wat meer op elkaar gaan letten, in plaats van op onszelf. Als we nu eens 'hallo' zeggen tegen een vreemdeling, een keer opkijken uit onze telefoon om te zien dat de wereld echt wel een mooie plek is in plaats van alle horror die we zien in het nieuws. Als we ons best gaan doen om die mooie plek ook mooi te houden door elkaar te accepteren, te omhelzen in plaats van te vechten, te lachen in plaats van te huilen. Als we dat alles doen, zou het een verschil maken?

Het leven is geen sprookje. Maar dat hoeft ons nog niet tegen te houden om er niet zelf eentje te maken.

Reacties (4)

  • Scribe

    Mooi!

    7 jaar geleden
  • Aire

    Mooi!

    7 jaar geleden
  • Paardenvriend

    Ik geloof er niet ik dat er mooie dingen zijn in de wereld. Ja tuurlijk, er zijn mensen die levens redden. En ik hou van zulke mensen. En er zijn mensen die graag alles mooi willen. Dat wil ik ook. Maar als je naar de realiteit kijkt... Het kan gewoon niet.

    7 jaar geleden
  • Chasing1D

    Het leven is geen sprookje. Maar dat hoeft ons nog niet tegen te houden om er niet zelf eentje te maken.


    Dit is echt een mooie zin! Fijn column ook, inderdaad vooral met alle nare dingen in het nieuws zo. :c

    7 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen