Hij is weg, verdwenen uit mijn leven en voorgoed, gelukkig.
En dan nu de bijbehorende uitleg, aangezien niemand hier ook maar iets van mijn persoonlijke leven weet. (Houden we ook voor een groot deel zo).
Hij is de Simon uit een eerdere column. Zoals toen ook al te lezen viel (of nu, de column genaamd Simon is niet al te lang), gaat het niet al te goed met Simon. Hij is depressief en kan zich alleen troosten met zijn knuffel Koe of zijn vriendin.
Even voor de duidelijkheid, aangezien Simon depressief is: hij heeft geen zelfmoord gepleegd. Anders was ik nu niet zo vrolijk geweest, zo gemeen ben ik niet.
Simon is op een andere manier vertrokken en niet geheel uit vrije wil. Hij had een van zijn slechtere dagen en had staan schelden op zijn vriendin. Ik heb geen idee wat hij gezegd kan hebben en kan ook niets verzinnen. En ik zou wel kunnen zeggen dat ik het ook niet zou willen weten, maar aangezien de mens nieuwsgierig is en graag alles wil weten, wil ik het wel weten.
De vriendin nam het schelden niet voor lief en na veel gênante huilbuien aan tafel en een lang gesprek in de Drentse bossen met haar moeder kwam de kurk uit de fles. Ze zou het gaan uitmaken en dit is inmiddels gebeurd, gepaard gegaan met de bijbehorende tranen.
Dit is uiteraard nog niet iets om vrolijk over te zijn en ik voel mij ergens ook een beetje een egoïst dat ik überhaupt vrolijk ben.
Maar, ik neem aan dat het voor mij beter is, nu hij weg is. Simon trok mij mee in zijn problemen en verder. Ik leefde te veel met hem mee. Wilde hem helpen en steunen in zijn gevecht tegen zijn eigen brein en later ook in zijn strijd tegen de professionele hulpinstanties. Als ik bij hem was, kon ik aan niets anders denken. Dit kon en kan ik niet gebruiken. Ik ging er aan onderdoor.
En nu opeens is al het gezeur over. Hij is definitief uit mijn leven. (Hoewel hij mij vrijwel alles vertelde, waren we niet echt vrienden). Ik kan weer met plezier naar zijn voormalige vriendin gaan, zonder 's nachts huilbuien te krijgen vanwege Simon's situatie.
Ik hoop aan het eind van de dag wel dat hij geneest van zijn depressie en dat hij met een nieuwe vriendin gelukkig verder kan gaan met zijn leven. Hij verdient het.

(De naam Simon is uiteraard, in verband met privacy, gefingeerd)

En nu niet zeggen dat ik niet weet waar ik over praat; dat ik niet weet wat er zich afspeelt in het hoofd van die arme jongen. Ik ken genoeg psychische gevallen en praat met hen. Ik lul niet zomaar wat voordat ik er zeker van ben dat het klopt met hun beleving. Bovendien heb ik zelf genoeg meegemaakt om inzicht te krijgen in de misère van anderen. En om nu heel bijdehand te worden: zeggen dat ik ergens niets van weet, terwijl je zelf nog minder weten, getuigt ook niet van veel inzicht (: . (No offence verder, maar ik wil nu een keer voor mijzelf opkomen, nu het gewoon echt goed gaat.)

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen