De terugkeer van een gemiste vriend
In mijn vorige column beschreef ik hoe blij ik was dat een zekere Simon uit mijn leven gestapt is. Zijn lege plaats is echter niet leeg gebleven. Er is iemand teruggekomen. Iemand die ik al ruim een jaar heb moeten missen. Namelijk: mijn beste vriend en ex-crush.
Hij is in de zomervakantie van 2010 uit mijn leven verdwenen. Dit nadat we ruim een jaar lang een soort knipperlichtrelatie hadden gehad.
Medio 2009 sloeg de vonk over tijdens een klassenfeest bij een vriendin van mij thuis, tenminste: dat dacht ik toen. Een vrij puberale zomer volgde. We hadden dates en bleven uren in de stad hangen. Ik deed alles om bij hem te zijn. Ik kreeg van hem mijn eerste zoen, vluchtig en niet romantisch op het busstation van Groningen. In de bus terug naar mijn kleine dorpje veranderde mijn beeld van hem. Ik begon te huilen en werd raar aangekeken door de rest van de mensen in het OV. Het kon mij niet schelen. Ik had naar mijn idee de grootste fout van mijn leven gemaakt. Ik was erachter gekomen dat ik hem niet leuk vond. Ik was alleen wanhopig en wilde ook een vriend.
Het duurde echter nog meer dan een jaar voordat ik echt een punt achter ons geflirt zetten. De hele vierde klas lang ging ik nog met hem naar de film, liep ik hand in hand met hem. Ik was al depressief, maar mijn eigen gedrag duwde mij nog verder de afgrond in. Ik kon hem niet afwijzen, hij deed te lief; zelfs toen ik hem een keer in zijn gezicht had geslagen omdat ik niet wilde dat hij zijn arm om mij heen sloeg.
De stemming begon om te slaan in mei 2010. 5 mei wel te verstaan. Ik ontmoette mijn huidige vriend en kreeg eindelijk door dat ik extreem verkeerd bezig was. Sindsdien negeerde ik al zijn berichten of reageerde ik kortaf. Ik sloeg al zijn uitnodigingen af en stortte mij op mijn eigen leven. Ik was in de zomer van 2010 bezig mijzelf weer op te lappen en mij klaar te maken voor een nieuw leven.
Ik startte een relatie die wel gezond was en nog steeds gezond is. Ik was gelukkig en vergat mijn ex totaal.
Er miste alleen iets. Ik miste het maatje om mij heen met wie ik kon lachen over de meest idiote dingen. Ik miste iemand die kritiek op mij had en dat met humor bracht. Ik miste iemand met wie ik in tussenuren huiswerk kon afraffelen en daarna snoep kon komen in de plaatselijke supermarkt. Natuurlijk heb ik wel vriendinnen, maar het was gewoon anders zonder hem in mijn leven.
Tot mijn grote verbazing en vreugde stapte hij tijdens mijn Rome-reis zomaar mijn leven in. We beklommen samen de Engelenburcht (ja, die uit Angels en Demons) en het was weer even gezellig als vroeger.
Terug in Nederland was het weer bijna als vroeger. We praten in ieder geval weer.
De grote terugkomst kwam bij de indeling van de groepen voor het profielwerkstuk. Niemand scheen hem te willen hebben en hij smeekte mij en een vriendin bijna om hem toe te laten bij ons. Wij vonden het prima.
Deze beslissing was fantastisch voor mij.
Het is ondanks het vele schoolwerk dat zo’n profielwerkstuk met zich meedraagt weer als vroeger. We lachen, hebben kritiek op elkaar en nu gelukkig zonder de stress van een relatie waar ik absoluut niet bij van werd.
Mijn beste vriend is terug in mijn leven, godzijdank.
Reacties (2)
Wat fijn voor je
1 decennium geledenHeel leuk. Een vriend terugvinden is een van de mooiste dingen die je kan overkomen. Ik hoop dat het deze keer blijft duren(Y)
1 decennium geleden