5 Beste Tienerfilms

Deze lijst heb ik ooit samengesteld voor een schoolopdracht. Ik raad jullie zeker aan om ze eens te kijken^^

Let op: deze lijst bevat spoilers.

  1. 5. Say Anything...

    De tagline van de film is “To know Lloyd Dobler is to love him” en dit is al duidelijk vanaf de eerste scène. Zijn vrienden overtuigen Lloyd ervan dat hij door de intelligente Diane Court uit te vragen zich openstelt voor een gebroken hart. Enthousiast verklaart hij dat het hem niet uitmaakt dat hij gekwetst wordt. Diane is zich ondertussen aan het voorbereiden voor haar speech bij de proclamatie, zij is namelijk de beste in de klas en haar vader zou niet trotser op haar kunnen zijn. Lloyd kan de dag erna de verleiding niet weerstaan en belt haar op. Eerst twijfelt ze maar uiteindelijk zegt ze toe om mee naar een feestje te gaan met hem en krijgt hiervoor zelfs de toestemming van haar overbezorgde vader. Ze kunnen op het feestje niet veel tijd doorbrengen met elkaar omdat hij door gastheer tot ‘key-master’ wordt benoemd (de persoon die ervoor zorgt dat er geen dronken auto-bestuurders zijn en dat iedereen thuis geraakt). Tegen dat hij de laatste feestganger weggebracht is komt de zon al op en zo komt ook zijn tijd met Diane tot een einde. Maar de vonk is overgeslaan en ze spreken snel weer af. Diane wilt wel geen serieuze relatie omdat ze een vakantiejob heeft in het bejaardentehuis van haar vader en ze na de zomervakantie in Engeland gaat studeren maar uiteindelijk valt ze toch voor Lloyds charmes. Haar vader, die de relatie eerst oké leek te vinden, begint zich toch te verzetten tegen de vele tijd ze spendeert bij Lloyd. Hij ziet namelijk niet veel potentieel in de jongen die er in zijn lange jas slonzig uitziet en professioneel kickboxer wilt worden. Hij zegt dat ze het best zou uitmaken voor het te serieus wordt. De naïeve Diane weet niet beter dan naar haar vaders ‘goede raad’ te luisteren en maakt het uit met Lloyd (en geeft hem op zijn aanraden een pen wat leidt tot de beste quote van de film: “I gave her my heart and she gave me a pen”). Lloyd probeert de leegte op te vullen door veel te trainen en aan de achterkant van een nachtwinkel rond te hangen met enkele jongens. Uiteindelijk waagt hij zich aan een laatste romantische daad: hij houdt een radio omhoog buiten het raam van Diane. Op de radio speelt het liedje dat speelde toen ze voor het eerst samen sliepen, ‘In Your Eyes’ van Peter Gabriel. Maar Diane heeft andere dingen aan haar hoofd, haar vader wordt ervan beschuldigd geld te stelen van de bejaarden in zijn tehuis. Ze vindt het geld en maakt ruzie met haar vader. De enige bij wie ze terecht kan is Lloyd. Uiteindelijk maken ze het terug goed. Dianes vader wordt naar de gevangenis gestuurd en hun ooit zo goede relatie zit nu in een dipje. Ze bezoekt hem nog een laatste keer voor ze met Lloyd naar Engeland vertrekt en geeft hem als aandenken een pen.
    Toen ik de film voor de eerste keer keek wist ik niet goed wat te verwachten omdat ik vooral de scène kende waar Lloyd de radio omhoog houdt.
    De film kan het best omschreven worden als een romantisch drama met komische toetsen. Zo is er bijvoorbeeld Lloyds beste vriendin Corey, die 63 liedjes geschreven heeft over haar ex. Het is ook een eerlijke film. Crowe heeft niet de neiging om zijn personages binnen hokjes te plaatsen. Zelfs al wordt Diane op het begin aangezien als een ijverige student of ‘brain’, blijkt ze veel meer te omvatten. Lloyd zou je op het eerste zich niet eens kunnen benoemen. Als we hem ontmoeten zit hij thuis bij zijn twee beste vriendinnen, maar dit maakt hem niet meteen meisjesachtig. Na dat Diane het uitmaakt met hem is hij toch niet bang om zijn gevoelens te laten zien en houdt hij zelfs een gesproken dagboek bij, waarbij hij alle plaatsen bezoekt waar ze als een stel geweest zijn. Wanneer er aan hem gevraagd wordt wat hij met zijn leven wilt doen, zegt hij dat hij het wilt doorbrengen met Diane. Als ze op het einde film samen naar Engeland vertrekken lijken ze wel naïef, maar dit is ook iets typisch aan jong zijn: ze zien geen breuk in hun toekomst en denken de ware gevonden te hebben. Toch komen er geen epische liefdesverklaringen aan te pas. Diane is voor Lloyd gevallen omdat hij haar deed lachen en omdat hij haar op hun eerste date er van behoedde in glas te stappen, en zo simpel kan het soms zijn.
    Op een bepaald moment klaagt Lloyd over bejaarden en staat Diane voor hen op door te zeggen dat hij oppervlakkig is, later helpt hij onder Dianes invloed zelfs mee in het bejaardentehuis. Lloyd en Diane zijn misschien niet de meest logische combinatie maar dit is net zo mooi. Ze vullen elkaar aan en leren van elkaar.

  2. 4. Sixteen Candles

    Zestien worden is toch wel een belangrijke mijlpaal als je jong bent. Daarom was het zo schokkend voor Samantha Baker om wakker te worden en te merken dat niemand weet dat het haar verjaardag is. Haar ouders zijn namelijk druk bezig met de trouw van hun andere dochter de dag erna. Nadat ze subtiel gehint heeft dat het geen gewone dag was naar haar moeder, vertrekt ze naar school. Daar loopt ook niets van een leien dakje: een vriendin heeft haar een vragenlijst over liefde gegeven. Deze vult ze in tijdens de les. Er wordt gevraagd met wie ze haar maagdelijkheid zou willen verliezen. Ze schrijft de naam op van een laatstejaars die achter haar zit, Jake Ryan. Als Sam de lijst laat vallen raapt Jake hem op. Op de bus wordt ze lastiggevallen door een derdejaars, Ted. Als ze thuiskomt merkt ze dat haar grootouders haar slaapkamer hebben opgeëist. Ze kan ook niet in de kamer van haar broertje slapen omdat daar een Chinese uitwisselingsstudent slaapt. Die avond gaat ze naar een feestje op school en lopen zij en Jake elkaar de hele tijd mis. Ze wordt continu lastiggevallen door Ted maar geeft hem toch uiteindelijk haar ondergoed zodat hij een weddenschap kan winnen. Ze besluit naar huis te gaan terwijl iedereen naar een feestje bij Jake thuis gaat. Hij probeert Sam een paar keer op te bellen maar haar grootouders denken dat er een pervert aan de andere kant van de lijn zit en schelden hem uit. Als het feestje gedaan is merkt Jake dat zijn vriendin Caroline het huis op stelten gezet heeft en dat Ted vastzit in de salontafel. In dit gesprek spreken ze af dat Jake Sams onderbroek mag hebben als Ted Caroline naar huis brengt. De ochtend erna vindt het huwelijk van Sams zus plaats. Haar zus heeft net haar maandstonden en heeft hiervoor enkele pijnstillers genomen waardoor ze zich raar gedraagt. Sam moet later haar sluier gaan halen, omdat haar zus die weggooide toen ze her jawoord gaf. Als Sam terug naar de ingang van de kerk gaat ziet ze dat iedereen naar de receptie vertrekt. Jake is ondertussen teweten gekomen waar Sam is en wacht voor haar aan de ingang van de kerk. Sam is verrast en besluit de receptie over te slaan om met hem mee te gaan en Jake geeft haar onderbroek terug.
    Sam is een goed voorbeeld van een typische filmtiener. Ze uit de hele dag frustraties over het feit dat haar familie vergeten is dat het haar verjaardag is. Maar op het einde van de film vergeeft ze hen en ziet ze in dat ze de hele tijd overdreven had wat ik wel een mooie evolutie vind.
    ‘Sixteen Candles’ is ongetwijfeld een romantische komedie. Het komische aspect komt naar voor door de fysieke humor maar ook door de conversaties. Hier draagt vooral Anthony Michael Hall als Ted aan bij. Hij benoemt zichzelf tot ‘king of the dipshits’ en is de leider van de derdejaarse nerds. Zijn twee handlangers volgen hem rond met lampen op hun hoofd maar geloven hem nooit. Hij gooit zich op Sam op de vreemdste manieren: eerst probeert hij met haar te dansen en dan kruipt hij letterlijk op haar als hij haar probeert te kussen. Ik vind hem persoonlijk grappiger dan ‘Long Duk Dong’, de Chinese uitwisselingsstudent met een dik accent. Toch begrijp ik niet dat mensen hem aanzien als een racistisch stereotype want zijn accent is het enige dat als beledigend beschouwd zou kunnen worden. Het personage wordt volgens mij beschouwd als een ander volwaardig tienerpersonage en niet zoals Mickey Rooney in ‘Breakfast at Tiffany’s’ behandeld als een tekenfilmfiguur, of toch niet meer dan de andere personages in de film. Het zou nog even duren voor een Aziatisch-Amerikaanse acteur een grote rol kreeg in een tienerfilm. Het zijn de personages rond hem die naar hem verwijzen als de ‘rare Chinees’. Dit vind ik wel jammer.
    Het romantische aspect komt naar voor bij zowel Sam als Jake. Ze tonen twee soorten liefde. Sam laat de eenzijdige liefde zien die typisch is als je jong bent: ze kent Jake alleen van zien maar is overtuigd dat hij de ware is en is jaloers op zijn vriendin. Jake is op zoek naar iets serieus. Hij heeft ontdekt dat een relatie met de prom queen eigenlijk niet zo veel waard is als hij haar niet eens leuk vindt. Voor het einde lopen ze elkaar de hele film mis wat het dan weer een beetje Shakespeare-achtig maakt.
    Mijn favoriete scène is die waar Sams vader zich ‘s nachts herinnert dat zijn dochter verjaart is en haar toch nog een gelukkige verjaardag wilt wensen. Alhoewel de film in gang wordt gestoken door de blunder van Sams familie, maakt dit moment het goed. Sam vergeeft hem en stort uiteindelijk per ongeluk haar hart uit over Jake. In een andere tienerfilm zou er een gênant en/of klef vader-dochter moment gevolgd zijn maar Sams vader zegt gewoon waar het op staat als Sam vraagt waarom het zo’n pijn doet om verliefd te zijn: “That’s why they call them crushes. If they were easy, they’d call them something else”.

  3. 3. The Perks Of Being a Wallflower

    Aan het begin van de film ontmoeten we Charlie, die brieven schrijft naar een onbenoemde ontvanger. Charlie beschrijft in zijn eerste brief hoe hij zenuwachtig is voor zijn eerste schooldag in het derde middelbaar.
    Op het begin heeft hij wel gelijk. Hij is stil en enthousiast over de boeken die hij moet lezen. Uiteindelijk durft hij een klasgenoot uit zijn les houtbewerking (Patrick) aan te spreken tijdens een football-match. Daar ontmoet hij ook Sam, Patricks stiefzus. Tijdens het homecoming-feest besluit Charlie nog eens om hen aan te spreken. Na dit feest is hij niet meer weg te denken uit de groep. Hij mag rondhangen met hun andere vrienden, Mary Elizabeth en Alice, hij mag komen kijken naar hun opvoeringen van ‘The Rocky Horror Picture Show’ en ze laten hem de tunnel zien waarin Sam rechtstaat op de achterkant van hun pick-up truck. Hier meent Charlie zich ‘oneindig’ te voelen. Patrick vertrouwt Charlie ook toe dat hij een geheime relatie heeft met de quarterback, Brad.
    Charlie heeft voor het eerst sinds zijn beste vriend het jaar ervoor zelfmoord gepleegd heeft terug het gevoel dat hij ergens bijhoort. Hij begint ook iets te voelen voor Sam maar die heeft een relatie dus begint hij zelf iets met Mary Elizabeth. Daar loopt het mis: op zijn typische manier laat Charlie weten dat hij meer voelt voor Sam tijdens een spelletje truth or dare. Daardoor wordt hij terug buitengesloten maar als hij Patrick helpt tijdens een vechtpartij met Brad komt alles terug goed. Althans op dat vlak. Wanneer Sam hem aanraakt de avond voor ze naar de universiteit vertrekt, herinnert hij zich vreemde dingen. De laatste twee maanden brengt hij door in een instelling. Maar op het einde lijkt hij beter te zijn en laten Sam en Patrick hem nog eens de tunnel zien.
    Het is geen toeval dat deze film zo hoog staat in mijn top tien, hij is namelijk gebaseerd op mijn lievelingsboek. Daarom keek ik met een mengeling van nieuwsgierigheid en schrik uit naar de filmversie. De film stelde me zeker niet teleur. Hij is niet helemaal hetzelfde als het boek maar weet toch dezelfde sfeer vast te leggen. De regisseur, Steven Chbosky, wist goed waar hij mee bezig was toen hij twaalf jaar geleden besloot om zijn eigen boek te verfilmen.
    Hij zorgde ervoor dat hij de perfecte cast en het budget had om de perfecte verfilming te maken. En dit is hem gelukt.
    Volgens mij zou niemand Charlie gespeeld kunnen hebben zoals Logan Lerman dit gedaan heeft. Hij kon de rol van de teruggetrokken jongen perfect neerzetten zowel in de manier waarop hij praat en aan de hand van lichaamstaal. De voice-overs, die exact klinken zoals ik me in het boek voorstelde, geven je het gevoel dat hij tegen jou praat. Hij draagt de film zonder alle aandacht naar zichzelf toe te trekken.
    Maar wie echt op de voorgrond treedt is Ezra Miller als Patrick. Hij speelt de charismatische klasgenoot van Charlie. Hij heeft misschien een voorspelbare verhaallijn, namelijk een affaire hebben met een populaire jongen op school, maar hier stoor je je niet aan door de manier waarop hij het speelt. In het boek vond ik Patrick interessant omdat hij altijd zo vrolijk leek maar uiteindelijk laat ook hij zien dat er achter het masker eigenlijk geen rozengeur en manenschijn is. Ezra brengt in deze scène de juiste gevoelens naar boven. Hij speelt Patrick niet als de cliché homoseksuele tiener die als een mode-accessoire wordt beschouwd (bvb. Justin Walker als Christian in ‘Clueless’) maar als een personage van vlees en bloed.
    De soundtrack was ook een personage op zich. ‘Asleep’ van The Smiths wordt meerdere keren vermeld in de film nadat Charlie het vindt op een mixtape die een jongen voor zijn zus maakte. Sams lievelingsliedje ‘Pearly Dewdrops’ Drop’ van The Cocteau Twins komt later terug wanneer de vriendengroep de tribune op rent op het einde van hun laatste schooldag. ‘Heroes’ van David Bowie wordt tot het ‘tunnel-liedje’ gedoopt wanneer Sam het hoort op de radio en rechtstaat in de pick-up truck. Mijn favoriete scène is die waar Patrick en Sam hun ‘woonkamer’-routine beoefenen op ‘Come on Eileen’ van de Dexy’s Midnight Runners en Charlie verlegen naar hen toestapt maar uiteindelijk schaamteloos mee danst.
    Iets wat de film en het boek gemeen hebben is dat iedere tiener zich volgens mij wel in minstens één personage herkent. Charlies verhaallijn is misschien wel extreem en behandelt depressie, iets wat zeker niet typisch is voor een tiener (alhoewel zo’n 5 procent van de Belgische jongeren een depressie heeft). Maar hij vraagt zich dingen af waar de meeste jongeren waarschijnlijk wel mee bezig zijn. Dit zijn vooral ‘eerste keren’: hij krijgt zijn eerste kus, hij gaat naar zijn eerste feestje, hij probeert voor de eerste keer drugs, etc. Zijn reacties hierop zijn opmerkzaam en komen soms ook terug in droge humoristische opmerkingen. Volgens mij voelt iedereen die nieuw is op school zich wel als Charlie, als je je plaats nog zoekt. Vriendschap is heel belangrijk in deze film, Charlie en Sam worden wel een koppel maar hier ligt niet de nadruk op. En zelfs als Charlie en Sam een koppel worden gebeurt het stuntelig en niet zomaar terwijl het in andere films wel vaak snel gaat.

  4. 2. The Breakfast Club

    De studiobazen van Universal vreesden eerst dat een film over vijf jongeren die op een zaterdag moeten nablijven geen geld zou opbrengen. Ze hadden niet meer verkeerd kunnen zijn. De film heeft in 2009 de eerste plaats op de ‘50 Best High School Movies’-lijst van Entertainment Weekly veroverd. Een duidelijk verschil met andere tienerfilms is het feit dat de film zich afspeelt in een school over een periode van negen uur. De vijf leerlingen, die in verschillende kliekjes zitten, krijgen van hun leerkracht Mr. Vernon de opdracht om in een opstel van duizend woorden te beschrijven wie zij denken te zijn. Zodra hij zich terugtrekt in zijn kantoor lijkt het duidelijk dat de leerlingen hier geen zin in hebben. John Bender nog het minste van ze allemaal. Hij irriteert de anderen en trekt ze in belachelijkheid. Brian is hier een makkelijk slachtoffer voor: zijn moeder vertelde hem die morgen nog dat hij een manier moest vinden om te studeren, zelfs als het niet mocht. John heeft het ook op Claire gemunt, het populaire meisje gehuld in merkkleren die moet nablijven omdat ze ging winkelen terwijl ze in de les moest zitten. Andrew, de steratleet van het worstelteam, laat niet met zich sollen. Het vijfde lid van de club, Allison, zegt niet veel en stelt zich tevreden met een plekje achteraan - waar ze het viertal in het oog houdt. Maar het blijft niet rustig. Mr Vernon vertrouwt John voor geen haar en laat dit merken door hem nog acht weken strafwerk te geven telkens hij weerwoord biedt. Als het vijftal ronddwaalt door de school en ze het riskeren betrapt te worden door de leerkracht neemt John wel de verantwoordelijkheid op zich en belandt hij zo in het kamertje van de conciërge, waar Mr Vernon laat merken dat het persoonlijk is tussen de twee door hem te bedreigen. John praat niet terug en vertoont zo zijn eerste moment van zwakte. Maar hij laat zich niet helemaal doen, later voegt hij zich terug bij de groep door door de luchtkokers te kruipen. Het vijftal rookt mee van Johns voorraad cannabis en nadat ze elkaars portefeuilles inspecteren (waarin Brian bekent dat hij een nepidentiteiskaart heeft om tijdens de verkiezingen te kunnen stemmen) en dansen in de bibliotheek zitten ze in een cirkel om een spelletje ‘Zou je liever het ene of het andere doen?’ te spelen. De sfeer verandert snel wanneer Brian de vraag stelt waar we nooit een antwoord op zullen weten: “Als we deze maandag elkaar in de gang tegenkomen, zullen we elkaar begroeten?”. Niet veel later komen we te weten waarom de anderen moesten nablijven. Brian had een pistool in zijn kluisje omdat hij slechte resultaten had voor een vak en bang was voor de reactie van zijn ouders. Andrew, geïnspireerd door de wilde verhalen van zijn vader, heeft de billen van een nerd aan elkaar geplakt. Allison had simpelweg niets beter te doen. Op het einde van de dag lijkt de groep naar elkaar toe gegroeid te zijn. Er vormen zich zelfs enkele stelletjes: John en Claire en Andrew en Allison. Brian schrijft het opstel in de naam van de anderen:
    “Dear Mr. Vernon, we accept the fact that we had to sacrifice a whole Saturday in detention for whatever it was we did wrong. But we think you're crazy to make an essay telling you who we think we are. You see us as you want to see us - in the simplest terms, in the most convenient definitions. But what we found out is that each one of us is a brain and an athlete and a basket case, a princess and a criminal. Does that answer your question? Sincerely yours, the Breakfast Club.”
    De film is misschien niet heel toepasbaar voor de Vlaamse schoolcultuur, de middelbare scholen in de Verenigde Staten van Amerika zijn namelijk de pro’s in het kliekjessysteem. Maar dit betekent niet dat je je als tiener niet kan identificeren met één van de personages. Het is volgens mij ook een tijdloze film omdat het thema’s aankaart die herkenbaar blijven voor jongeren. Allison spreekt zich uit over de dubbele moraal die geldt als een meisje seks heeft: als je het doet ben je een slet, als je het niet doet ben je preuts. Ze lijken verschillende relaties te hebben met hun ouders: de ouders van Brian zetten druk op hem om de beste punten te halen, Andrews vader zet druk op hem om de beste atleet te zijn, John wordt mishandeld door zijn vader, Claires ouders gebruiken haar om wraak te nemen op elkaar en Allison krijgt net allesbehalve aandacht. Door deze bekentenissen en de ‘kwaadaardige’ Mr Vernon lijkt het alsof volwassenen de vijand zijn maar volgens mij zouden ze niet praten over hun ouders als ze niet om hen gaven. Daarbij laat Hughes in andere films (‘Sixteen Candles’ en ‘Pretty in Pink’) wel goede relaties tussen tieners en hun ouders zien. Het is trouwens ook gewoon een grappige film. De dialoog is snel maar begrijpbaar. Er wordt zo een typische woordenschat gebruikt dat ik meteen zou weten over welke film het gaat als je een uitspraak zou citeren. Het heeft een kwaliteit waar ik altijd naar zoek in films: het brengt verschillende emoties bij me omhoog.
    De film zou waarschijnlijk op de eerste plaats staan als het niet aan het einde lag. Allison loopt het grootste deel van de film rond in slordige zwarte kleren, ze heeft een warrige haardos en draagt een overvloed aan zwarte eyeliner. Op het einde film krijgt ze echter een make-over van Claire. Op zich gebeurt dit wel meer in tienerfilms maar ik had het niet in deze film verwacht. Als Claire de make-up aanbrengt klaagt Allison (Claire: “You know, you look a lot better without all that black shit under your eyes”, Allison: “Hey, I like all that black shit”) Na de make-over ziet ze eruit als een braaf meisje en krijgt ze zo aandacht van Andrew. Buiten zoenen ze uiteindelijk. Ik voelde me een beetje verraden daardoor, alsof hiermee gezegd wordt ‘Draag mooie kleren en schmink en alles komt goed’ wat volgens mij het laatste is dat je zou weg moeten nemen van de film. Zelfs de actrice die Allison speelde, Ally Sheedy, vond de scène overbodig.

  5. 1. Ferris Bueller's Day Off

    Aan het begin van deze film zag ik John Hughes’ naam bij de credits staan. Toen kende ik hem alleen nog maar van ‘Home Alone’ en ik merkte door de lichamelijke humor zeker enkele gelijkenissen op. De film gaat over een jongen genaamd Ferris Bueller. Als we hem ontmoeten ligt hij ziek in zijn bed, wat achteraf schijn blijkt de zijn. Moeiteloos overtuigd hij zijn ouders om hem thuis te laten blijven en hij geeft zo zijn zus Jeanie nog een reden om hem niet uit te kunnen staan. Zodra zijn ouders weg zijn voert hij zijn plan uit: hij gebruikt zijn spijbeldagje om zijn zieke vriend Cameron uit zijn huis te lokken. Zodra hij hierin slaagt verplicht hij hem te doen alsof hij de vader is van zijn vriendin, Sloane. Sloane wordt uit de klas gehaald omdat haar oma zogezegd gestorven is. Rooney, de directeur van de school, heeft Ferris door en wil zich deze keer niet laten doen. Maar Ferris hackt zijn computer en weet door enkele telefoontrucjes Rooney te slim af te zijn. Hij krijgt Sloane de school uit en rijdt met zijn twee beste vrienden aan zijn zijde in de auto van Camerons vader naar de dichtst bijzijnde stad - Chicago. Ondertussen zint Rooney op wraak en gaat hij op onderzoek uit om te bewijzen dat Ferris niets anders dan een spijbelende jeugdcrimineel is die slechte invloed heeft op de leerlingen van zijn school (zo zegt een derdejaars op een bepaald moment “Ferris Bueller? He’s getting me out of summer school!”).
    Ferris Bueller wordt vaak gezien als ‘de ideale tiener’. Hij is iedereens vriend, hij heeft het mooiste vriendinnetje van de school en hij geraakt weg met alles. Het feit dat alles op het einde goed komt voor hem is misschien een beetje cliché. Als ik hem op school zou tegenkomen zou ik hem misschien ook niet kunnen uitstaan omdat hij zich alles kan permitteren. Maar hij lijkt wel goede bedoelingen te hebben, daar ligt de nadruk toch op door zijn vriendschap met Cameron.
    Cameron lijkt het tegengestelde van hem te zijn, en dat is niet meteen negatief bedoeld. Dit is wel waarom hij me de eerste keren niet zo op viel, hij is teruggetrokken en niet meteen enthousiast over alles. In Ferris’ woorden is Cameron de enige persoon die zich beter voelt als hij ziek is. Cameron komt er ook voor uit dat het niet geweldig met hem gaat en dat het jaar daarop, wanneer hij zou moeten gaan studeren, een groot vraagteken voor hem is. Daardoor voelt de film niet volledig aan als een farce. Cameron zorgt ervoor dat er een mooi evenwicht is tussen de ‘ideale’ tiener en een ‘herkenbare’ tiener. Waar je in de ene scène Ferris hebt die op een praalwagen ‘Twist and Shout’ van The Beatles staat te zingen, heb je in een andere scène Cameron die oog in oog staat met een schilderij van George Seurat omdat hij bang is dat je, net zoals bij het schilderij, minder zal zien als je hem van dichterbij bekijkt. Hij zit met allerlei onzekerheden en depressieve gedachten maar Ferris wilt hem toch een leuke dag laten beleven. Op het einde lijkt hij zelfs voor verandering te zorgen in Camerons leven. Zo duwt Cameron per ongeluk de sportauto van zijn vader het raam uit, wat nooit gebeurt zou zijn als Ferris de auto niet eerder ‘geleend’ had. Hij vindt dit uiteindelijk niet erg omdat zijn vader, die meer lijkt te houden van zijn auto dan van zijn gezin, nu wel de confrontatie met Cameron aan moet gaan.
    Normaal zijn dialoog en personages voor mij het belangrijkste in een film, iets waar John Hughes trouwens uitstekend mee om kan gaan, maar nu was ik ook onder de indruk van zijn beeldtaal. Hughes heeft de film al beschreven als een ‘liefdesbrief aan Chicago’ en hij heeft dit bewezen door zijn favoriete plekjes in de ‘windy city’ in de verf te zetten. De scène in het Art Institute of Chicago is ongetwijfeld mijn favoriet. Deze scène bevat trouwens de scène waar Cameron oog in oog staat met het schilderij maar laat ook Hughes’ favoriete schilderijen zien terwijl een instumentele versie van ‘Please, please, please, let me get what I want’ van The Smiths in de achtergrond speelt.
    Ook Jeanie maakt een openbaring mee. Ze loopt bijna de hele dag rond omdat de hele school medelijden lijkt te hebben met de ‘zieke’ Ferris. Na een gesprek met een jongen in een politiebureau leert ze dat het leven niet altijd eerlijk is en ze zich niet zoveel moet aantrekken van Ferris’ gedrag. Uiteindelijk help ze hem zelfs als Rooney hem bijna te pakken krijgt.
    Deze film staat voor mij op nummer één omdat ik hem elke keer ik hem kijk beter vind. Ironisch gezien zet ik hem wel eens op als ik ziek ben en niet naar school kan gaan, wensend dat mijn dag avontuurlijk zou kunnen zijn als die van Ferris. De eerste keer dat ik hem keek was ik zo onder de indruk dat ik me voornam om diezelfde avond de filmografie van John Hughes te bestuderen. Later die avond heb ik de film gezien die de tweede plaats op mijn lijst veroverd heeft, namelijk ‘The Breakfast Club’.

Reageer (1)

  • SCORPlO

    Ik moet nog steeds Ferris Bueller's Day Off zien ;-;

    5 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen