Hallo gedicht
hallo gedicht
ik kijk naar het papier.
een wit vel dat me tegemoet schijnt en me eraan herinnerd hoe leeg en woordeloos ik ben.
een wit vel, zo wit en schoon dat de randen ervan in het tafelblad lijken te snijden, zo leeg dat ik mijn ogen af moet wenden omdat het pijn doet.
de pen in mijn hand is al even medogeloos. wetend hoe nutteloos het voorwerp in mijn hand ligt moet ik zweten, zweten bij het idee aan het witte vel papier en de ongebruikte pen.
inkt moet vloeien. de randen van het papier moeten omkrullen en zachtjes hun scherpheid verliezen. de leegheid moet verdwijnen, plaatsmaken voor woorden, zinnen, een gedicht.
voorzichtig zet ik mijn pen op het papier. zwetend en worstelend voel ik hoe de penpunt zich in het witte vel boord, klaar om gedachten neer te krabbelen en een stortvloed van gevoelens de kamer in te laten stromen.
het eerste woord is altijd het ergst. alsof dat ene groepje blouwe, dikke lijnen alle leegte eromheen benadrukt.
ik til mijn pen weer op en kijk er naar.
dat ene woordje. zo alleen en klein tussen die eeuwige leegte. zo kwetsbaar, schiet er door me heen. maar ook zo aanwezig en onuitgumbaar.
ik moet wel door. ik heb geen keus.
dus ik zet mijn pen weer op het papier. en ik schijf.
letters, woorden, gedicht.
elk blauwe lijntje van elke letter neemt weer een beetje leegte weg.
weg wit papier.
weg ongebruikte pen.
hallo gedicht.
Er zijn nog geen reacties.