Everyday is so wonderfull, when suddenly..
Everyday is so wonderfull, when suddenly..
Gebroken lig ik in mijn bed,
elke beweging die ik maak doet pijn,
elke adem die ik in en uitblaas voelt alsof er een stukje van mijn lijf afbreekt.
Mama zat huilend naast me, mijn kussen was helemaal doorweekt.
Ik was wakker geworden en mama had me alles verteld,
oma was doodgegaan aan haar bloedingen van het ongeluk.
Ik pakte het ziekenhuisbed vast en kneep zo hard dat mijn knokkels wit zagen.
Spierwitte knokkels, zoals oma op dit moment ook had.
Zo voelde ik me weer een beetje zoals zij.
Ze was altijd mijn voorbeeld geweest,
van het krullen van haar haren tot het schudden van kaarten, ze was overal de beste in.
Ik was zo blij met haar, ik mocht altijd blijven slapen en blijven eten,
elke dag, elk uur, elke minuut en elke seconden van de dag denk ik aan haar.
Ze was het allerbeste wat me is overkomen en ik ben er nog steeds niet overheen dat ze er niet meer is.
Mensen respecteren dit niet, mensen beginnen erover alsof het niks is en eindigen het pijnlijk.
Ze doen alsof het haar eigen schuld was dat die dronkenlap haar en opa doodreed, en mij gewond maakte.
Mensen lachen me uit als ik zeg 'Ik mis oma nog elke dag'. Mensen hebben geen respect.
Mensen zijn hard en pijnloos en ze weten niks. Ik zeg niet dat jij dat bent, als je je aangesproken voelt, ja dan ben je het.
Ik voel me nog steeds zoals toen, huil me vaak in slaap en voel me vreselijk alleen.
Nou goed? Heb je nu je zin?
Er zijn nog geen reacties.