Drie woorden
drie woorden
voor iedereen die een sorry schuldig is van mij, want jullie verdienen die
Bowty
Som sta ik op ontploffen. Frustratie's, angsten, boosheid en verdriet die als naalden in het vel van mijn ziel prikken.
Dan ga ik naar mijn kamer en leg ik me neer op mijn mat, vlak bij het raam. Dan laat ik alles los, al mijn verdriet en mijn stress rollen in de vorm van zoute dikke tranen over mijn wangen en verlossen me van mijn zwaarste lasten.
dan draai ik me om, op mijn rug en kijk door het raam naar de eindeloze blauwe lucht, naar de hoogste toppen van de bomen, die vrolijk lachend met hun groene vingers naar me en fluisterend in mijn hersen:
"kom eens kijken naar wat voor een pret wij hebben en kom naar hier, meegenieten van deze vreugde!"
maar ik kan niet meekomen. Ik lig vastgenageld tegen de grond, tegen de zachte beigekleurige mat, en denkend hoe het daar zou zijn.
dan verzin ik een prachtig verhaal, een mooie droom. Een droom waarin ik "ja, graag!" naar de bomen roep, mijn raam open en naar het hoogste topje van de beukenboom vlieg. Een droom waarin ik eindeloze vrijheid ken, de lucht kan raken, het leven aanvoel, inadem...
en dan zie ik de horizonlijn. Een lijn verstoord door andere, hogere boomtoppen. Dan spring ik van dat topje en laat ik me meevoeren door de avondwind en vlieg ik naar het verste puntje van de horizon, tot ik verdwijn en weg ben van al het innerlijk verdriet dat ik binnen in me opkropte. Daar, bovenop die top, liet ik alles los om een nieuw leven te beginnen en er een sprookje van te maken.
Maar ik was er niet. Ik lag te nietsen, naar de jeugdig blauwe lucht te kijken en naar de groene blaadjes te staren die meewiegden op het ritme van de wind en de vogels. ik voel me dan leeg, schuldig, een grote kluns. Met moeite hijs ik me op, kijk naar de klok, loop naar beneden en zeg tegen mijn zus: "het spijt me".
en dan , bij het zien van haar vertrouwensvolle en steunende blik, krijg ik dat gevoel. Dan voel ik mezelf van het topje van de boom springen, meevliegend op het ritme van de wind naar de eindeloze horizon. Dat eindeloos gelukkige gevoel krijg ik van die drie onschuldige woorden.
Dan ga ik naar mijn kamer en leg ik me neer op mijn mat, vlak bij het raam. Dan laat ik alles los, al mijn verdriet en mijn stress rollen in de vorm van zoute dikke tranen over mijn wangen en verlossen me van mijn zwaarste lasten.
dan draai ik me om, op mijn rug en kijk door het raam naar de eindeloze blauwe lucht, naar de hoogste toppen van de bomen, die vrolijk lachend met hun groene vingers naar me en fluisterend in mijn hersen:
"kom eens kijken naar wat voor een pret wij hebben en kom naar hier, meegenieten van deze vreugde!"
maar ik kan niet meekomen. Ik lig vastgenageld tegen de grond, tegen de zachte beigekleurige mat, en denkend hoe het daar zou zijn.
dan verzin ik een prachtig verhaal, een mooie droom. Een droom waarin ik "ja, graag!" naar de bomen roep, mijn raam open en naar het hoogste topje van de beukenboom vlieg. Een droom waarin ik eindeloze vrijheid ken, de lucht kan raken, het leven aanvoel, inadem...
en dan zie ik de horizonlijn. Een lijn verstoord door andere, hogere boomtoppen. Dan spring ik van dat topje en laat ik me meevoeren door de avondwind en vlieg ik naar het verste puntje van de horizon, tot ik verdwijn en weg ben van al het innerlijk verdriet dat ik binnen in me opkropte. Daar, bovenop die top, liet ik alles los om een nieuw leven te beginnen en er een sprookje van te maken.
Maar ik was er niet. Ik lag te nietsen, naar de jeugdig blauwe lucht te kijken en naar de groene blaadjes te staren die meewiegden op het ritme van de wind en de vogels. ik voel me dan leeg, schuldig, een grote kluns. Met moeite hijs ik me op, kijk naar de klok, loop naar beneden en zeg tegen mijn zus: "het spijt me".
en dan , bij het zien van haar vertrouwensvolle en steunende blik, krijg ik dat gevoel. Dan voel ik mezelf van het topje van de boom springen, meevliegend op het ritme van de wind naar de eindeloze horizon. Dat eindeloos gelukkige gevoel krijg ik van die drie onschuldige woorden.
Er zijn nog geen reacties.