De pianist en zijn hart

De pianist speelde met gevoel
Een energiek ritme met blije gezichten was het doel
Het meisje dat hij in de piano zag
Hij wou haar alles geven
Veelal met een mooie glimlach
Met haar voor altijd te willen leven

Toen hij kwam
Een jongen veel ouder
Werd hij haar nieuwe vlam
De pianist werd kouder
Alles waar zij voor stond gelogen
Gewoon keihard bedrogen
Een keiharde maar oneerlijke les
Pakte die pianist vervolgens een mes

De toetsen waren niet meer wit
Een toets die door geweld niet meer op zijn plaats zit
Het hart is ondergedoken
De stem is ermee vergaan
de snaren gebroken
De pianist doodgegaan

Voordat de hemel open ging
kreeg hij het licht te zien
Hij vroeg zich wel wat af
Is het niet een beetje maf?
Dat degene die ook van mij hield me ineens verving?
Of is dat toch datgene dat ik verdien?

Waarom is het dat de goeden zo snel sterven?
Is het om mijn eigen verdriet dat ik mijn lichaam wil kerven?
Waarom zijn het toch altijd de slechte die zullen leven?
Om ons enkel kommer en kwel te geven?

Ik wacht wel op de vraag in mijn leven
Ik wacht wel op wat het zal geven
Tot dan gaat alles maar op de loop
Enige wat ik nooit meer wil geven, is hoop

Het enige wat ik vraag
Dat is het enige, erg graag
Zoek diep in het zwart
Zoek diep in jouw eigen hart
Geef me nog een kans, keer me niet de rug
Mijn engeltje, keer astjeblieft bij me terug

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen