Ice Blue Eyes.
Ice Blue Eyes.
Éen windvlaag.
Een windvlaag van pijn.
De vallende bladeren zijn stukken van mijn afbrokkelende hart.
Ze vliegen in het rond.
Één zucht.
Een zucht van vermoeidheid.
De koude koolstofdioxide die uit mijn mond komt is verscheurend.
Het bevriest mijn hart.
Één blik.
Een koele blik.
Mijn ijsblauwe ogen, waar geen gevoelens in te bekennen zijn.
Het doet me geen pijn meer.
Één tuin.
Een tuin vol met verwelkende bloemen.
De zwarte blaadjes die op de grond vallen, en om mijn liefde vragen.
Maar ik ken geen liefde meer.
Één bons.
Een laatste warme bons van mijn hart.
De liefde die langzaam verdwijnt uit mijn lichaam.
Heb ik wel ooit liefde gekend?
Één laatste aansluiting.
Een aansluiting die mij niks meer laat voelen.
Koud.
Mijn bevroren ziel, die niks zal zeggen.
Één aanraking.
Een liefdevolle aanraking.
Mijn lippen, strak gevormd.
Ik zal geen liefde meer voelen.
Reageer (3)
Super mooi gedicht!
Het raakt me...
Wow..
9 jaar geledenEén woord: Wauw.
9 jaar geleden