Leeg gevoel
Leeg gevoel
Het is een schemerige avond en de wind fluistert boodschappen tussen de boombladeren door. De temperatuur zakt steeds meer terwijl de zon zich langzaam terugtrekt onder de horizon. De mensen die net nog vrolijk aan het bellen waren in hun eigen tuintje, trekken nu met kippenvel op hun armen terug naar binnen en zetten een warme pot thee. Boven, uit een kamer klinken prachtige, droevige tonen. Op een pick-up draait een iet wat beschadigde plaat, sierlijk cirkelend om zijn as. De pick-up staat op een bureautje en naast dat bureautje staat een hemelbed. Het hemelbed zakt een beetje in omdat ik erop ben neer geploft. De droevige tonen zetten mij aan het denken. Ik peins over mijn acties en mijn kijk op het leven. Ben ik wel een goed persoon? Maak ik mensen wel blij? Beteken ik überhaupt wel genoeg voor de mensen, waar ik mijn leven voor zou geven? Hoelang gaat het nog duren, voordat zij mij echt vergeten is? Heeft hij binnenkort niet echt genoeg van me? Hem die ik zo mis, die van boven op mij neer kijkt, is hij wel trots op al mijn acties? Ben ik nog wel een goed voorbeeld voor de kleintjes? Leef ik mijn leven wel optimaal? Alles voelt fout. Niets voelt meer vertrouwt.
Er zijn nog geen reacties.