Untouchable

Als veulen in de wei,
toen was je al zo'n springerd!
Je groeide gezond,
je werd het paard van de dochter van de eigenaar.
Vele springwedstrijden gereden,
je was een kampioen,
voor mij was je dat altijd al!
Toen ging het mis met je voet,
je zou nooit meer over hele hoge hindernissen kunnen springen.
Toen werd je gebruikt,
voor de lessen op de manege,
ik kon toen op je rijden.
Ik reed altijd op je,
bijna iedere les.
Je struikelde wel snel,
door je blessure,
maar dat maakte mij niet uit.
Zo nu en dan een sprongetje,
dat vond je geweldig.
Je sprong er altijd heel hoog overheen,
dat mocht eigenlijk niet.

Een heleboel mooie herinneringen heb ik aan jou,
ook wat minder leuke.
Ik mis al het geknuffel in de stal,
het vliegen over de hindernissen,
het borstelen van jou totdat je glansde,
de dressuurwedstrijden die ik met je reed,
de ritjes door het bos,
ik mis jou lieve ogen,
die me altijd zo lief aankeken,
en ervoor zorgden dat ik bij jou in de box bleef staan,
terwijl ik allang thuis had moeten zijn.
Je korte voorlok,
en je smalle bouw.
Mijn Untouchable,
ik blijf je altijd trouw.

Zoals je altijd door de weide galopeerde,
zo galopeer je nu door de hemel.
Over een tijd,
ben ik weer bij je.
En dan galopperen we samen door de hemel,
dan vliegen we over de wolken,
zonder dat je pijn hebt aan je voet.
Dan kunnen we voor altijd bij elkaar zijn.
Zoals het moet.

Dit heb ik geschreven voor Untouchable, het allerliefste paard van heel de manege.
Hij zal altijd in mijn hart blijven,
en in moeilijke tijden,
zal hij degene zijn,
die me weer doet lachen.

Ik wil ook nog even dankje zeggen tegen mijn moeder, omdat ze zo lief voor me was, toen ik verdriet had over Untouchable.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen