Verloren ziel

Verborgen gebreken, een persoon zonder ziel

Er mist iets aan jou

Zijn het je ogen

Of is de lucht gewoon grauw


Ik probeer te zien

Wat er niet is

Het gebrek

Maar wanneer ik dat zie

Ga ik zelf op m'n bek


Een ander zegt

Je hebt genoeg gezien

Maar ik probeer te hopen

Zoekend naar bewijs

Dat je meer bent dan ijs


De ogen zijn het venster naar de ziel

Maar juist als ik daar kijk

Zie ik wel iets

Maar het is zo fragiel




Wanneer ik dieper in je zou graven

Zou ik niets meer vinden dan steen

Eindigen in de diepte van jouw persoon

In de diepte

Daar ben je alleen


Geen ziel of gevoel

Argeloos

Je ogen, starend

Zielloos



In de diepte

Waar ik verzink

In je ogen

Waar ik verdrink

In de diepte

Die niemand anders ziet

Waar niets is

Behalve verdriet




Niemand kan geven

Wat je echt verlangt

zonder ziel

Geen verlangen



Juist wat ontbreekt

Houdt je gevangen




De ware persoon

Was al verloren


Als een bezit

Van het stoffelijke

Als de aardbodem

Die wordt gespit

Uitgehold

Waardoor er niks meer zit


Moeilijk uitgedrukt

Een niet te begrijpen gedicht

Maar ik beschrijf hier

De leegte

Die ik zag

In je gezicht

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen