Nothing is all that remains if you lose your dreams [TH.] 1 - Uitkomsten

Bloep (18 x uitgekomen)

Achter mij hoorde ik de dreunen van de voetstappen van Nick en zijn bende galmen. De paniek schoot door mijn hoofd. Verwilderd keek ik om mij heen. Natuurlijk waren er nergens mensen of winkels te bekennen. Ik stond voor de rand van een bos. Het bos wat in ons dorpje eigenlijk niet zo’n goede naam had. Als je dood wilde was een reisje naar het bos de oplossing. De voetstappen werden luider. Ik hapte naar lucht en ik voelde hoe mijn benen me door et bos heen sleurde in een behoorlijk tempo wat ik niet van mezelf kende. Ik hoorde het brullen van mijn naam achter me. Zonder om te kijken rende ik door.
In mijn ooghoek zag ik een gestalte op de grond liggen tussen een enorme berg blikjes bier. Dood gezopen. Mijn benen vertraagde en ik begon te hijgen. Steeds langzamer ging ik en de steken in mijn zij werden onverdraagzaam. Voor ik het zelf ook wist stond ik stil midden in het bos en rende de dood mij tegemoet. Het zweet droop van mijn hoofd en ik veegde het met een snel gebaar weg.
Boom. Een boom! Ik keek achterom, ik zag amper iets door alle bomen. Precies! Als ik niks zag zagen ze mij ook niet! Ik nam een aanloopje en probeerde als het ware de boom in te rennen. Met mijn laatste kracht trok ik mijn lichaam tussen de takken. Geluidloos bleef ik daar zitten en staarde naar de bomen waar elk moment Nick en zijn vrienden achter vandaan konden komen. Binnen ongeveer twintig seconde hoorde ik het dreunen enorm duidelijk en zag ik het dikke gestalte van Nick zich voorbewegen. ‘KAULITZ!’ Krijste hij en zijn slungelige lange vriend Bart keek met zijn gluiperige ogen onderzoekend rond.
Ik slaakte van binnen een gil en duwde mezelf dichter tegen de boom aan. Tussen de bladeren door zag ik de ogen van Bart een seconde op me blijven hangen. Mijn ogen werden groot en ik kneep de boom bijna fijn. ‘we pakken hem de volgende keer wel’ Hijgde Nick en hij veegde het zweet van zijn dikke hoofd af. Bart knikte en slungelde achter hem aan.
Nog een keer keek Bart achterom en ik had nu echt het gevoel dat ik zo hard in de boom kneep dat hij af zou breken. Toen ze achter een paar dikke bomen waren verdwenen durfde ik weer normaal adem te halen. Ik wachtte nog ongeveer 10 minuten en liet mezelf toen uit de boom zakken. Ik voelde de grond weer onder mijn voeten en trillend van angst liep ik door het bos. Niet alleen angst voor Nick en Bart, maar ook voor alles wat ooit in dit bos is gebeurd.
Plots hoorde ik achter mij het kraken van takken. Met een snelheid van 200 kilometer per draai draaide ik me om.

Bloep2. (0 x uitgekomen)

Achter mij hoorde ik de dreunen van de voetstappen van Nick en zijn bende galmen. De paniek schoot door mijn hoofd. Verwilderd keek ik om mij heen. Natuurlijk waren er nergens mensen of winkels te bekennen. Ik stond voor de rand van een bos. Het bos wat in ons dorpje eigenlijk niet zo’n goede naam had. Als je dood wilde was een reisje naar het bos de oplossing. De voetstappen werden luider. Ik hapte naar lucht en ik voelde hoe mijn benen me door et bos heen sleurde in een behoorlijk tempo wat ik niet van mezelf kende. Ik hoorde het brullen van mijn naam achter me. Zonder om te kijken rende ik door.
In mijn ooghoek zag ik een gestalte op de grond liggen tussen een enorme berg blikjes bier. Dood gezopen. Mijn benen vertraagde en ik begon te hijgen. Steeds langzamer ging ik en de steken in mijn zij werden onverdraagzaam. Voor ik het zelf ook wist stond ik stil midden in het bos en rende de dood mij tegemoet. Het zweet droop van mijn hoofd en ik veegde het met een snel gebaar weg.
Boom. Een boom! Ik keek achterom, ik zag amper iets door alle bomen. Precies! Als ik niks zag zagen ze mij ook niet! Ik nam een aanloopje en probeerde als het ware de boom in te rennen. Met mijn laatste kracht trok ik mijn lichaam tussen de takken. Geluidloos bleef ik daar zitten en staarde naar de bomen waar elk moment Nick en zijn vrienden achter vandaan konden komen. Binnen ongeveer twintig seconde hoorde ik het dreunen enorm duidelijk en zag ik het dikke gestalte van Nick zich voorbewegen. ‘KAULITZ!’ Krijste hij en zijn slungelige lange vriend Bart keek met zijn gluiperige ogen onderzoekend rond.
Ik slaakte van binnen een gil en duwde mezelf dichter tegen de boom aan. Tussen de bladeren door zag ik de ogen van Bart een seconde op me blijven hangen. Mijn ogen werden groot en ik kneep de boom bijna fijn. ‘we pakken hem de volgende keer wel’ Hijgde Nick en hij veegde het zweet van zijn dikke hoofd af. Bart knikte en slungelde achter hem aan.
Nog een keer keek Bart achterom en ik had nu echt het gevoel dat ik zo hard in de boom kneep dat hij af zou breken. Toen ze achter een paar dikke bomen waren verdwenen durfde ik weer normaal adem te halen. Ik wachtte nog ongeveer 10 minuten en liet mezelf toen uit de boom zakken. Ik voelde de grond weer onder mijn voeten en trillend van angst liep ik door het bos. Niet alleen angst voor Nick en Bart, maar ook voor alles wat ooit in dit bos is gebeurd.
Plots hoorde ik achter mij het kraken van takken. Met een snelheid van 200 kilometer per draai draaide ik me om.