., - Uitkomsten

... (36 x uitgekomen)

Op dat soort momenten begin je met schrijven, op de momenten dat het voelt alsof niemand je meer mag, op de momenten dat je je in de steek gelaten voel.
De dagen dat je denkt, wat voor reden heeft het om hier te zitten? hier boven op je kleine kamer, zo alleen, zonder iemand om je heen. Wanneer het lijkt alsof er niemand aan je denkt, ook maar heel even aan je denkt. De momenten waarneer je het liefst wil huilen, helemaal uithuilen. De momenten waarop je soms denkt, ik val in slaap en word niet meer wakker.
Op die momenten begin je met schrijven, alles van je afschrijven, geen liefdesverhaal, geen verhaal met een happy end, een verhaal waarvan het einde nog niet in zicht is.
Op die dagen begin je met het luisteren van muziek, muziek die je vrolijk maakt, waarbij het lijkt dat er wel aan je gedacht word, ook al is het maar even.

Vaak, heel vaak heb je het gevoel dat niemand je snapt, dat niemand snapt hoe je je echt voelt, hoe het met je gaat, wat je het liefst doet. Niemand merkt dat achter het vrolijke gezicht een meisje zit dat niet begrepen wordt, een meisje waar niemand écht naar luistert. Een meisje dat het gevoel heeft dat ze voor niemand anders bestaat dan voor zichzelf. Een meisje dat er alles aan doet om aardig gevonden te worden, een meisje dat erbij wil horen, een meisje dat zich vaak alleen voelt, een meisje…een meisje die het gevoel heeft dat ze geen echte vrienden heeft.
Vaak valt in een gesprek het woord vriendinnen, maar wat betekend dat? Dat je alles aan elkaar kwijt kunt zonder uitgelachen te worden. Betekend dat dan dat je geen vriendinnen hebt? Alleen omdat je bang voor de reacties van iedereen bent, dat je het niet durft te vertellen. Omdat je bang voor hun reactie bent, bang dat ze gaan lachen? Bang dat ze je verstoten en dat je er dan echt alleen voor staat?

Ken je het gevoel? Dat gevoel waarbij je denkt dat je nergens echt thuis hoort, dat er nergens echt iemand is waar je zomaar naar toe kan gaan, zomaar heel even, om uit te huilen, of om zomaar even je verhaal kwijt te kunnen. Dat gevoel waarbij je denkt dat er niemand echt voor je is? Heb je dat gevoel wel eens? Dat gevoel, dat voel je elke dag, elke dag opnieuw. Elke avond als je alleen zit, alleen boven, laptop aan of laptop uit, het maakt niet uit, gewoon alleen. Niemand die belt, niemand die ook maar iets van zich laat horen. Geen smsje, niks. Niemand die denkt, goh misschien wil “……” wel iets doen. Of misschien gewoon even een praatje. Maar dan, de volgende dag wel mensen, je hoort dat iedereen elkaar gebeld heeft, dat iedereen leuke dingen gedaan heeft, je voelt je buiten gesloten, je voelt je alleen, maar je laat het niet merken. Je glimlacht en knikt, mengt je af en toe in het gesprek, meer niet.

Niemand merkt hoe je je echt van binnen voelt, wat er echt in je hoofd omgaat. Je zegt wel, ik trek me niks aan van wat anderen zeggen, maar eigenlijk, eigenlijk maakt het je heel veel uit, je wil aardig gevonden worden, je wil dat mensen je mogen. Zomaar gewoon even langskomen, al is het maar om even hoi te zeggen. Mensen die geen kut opmerkingen maken, mensen die menen wat ze zeggen, mensen die je tegen spreken als het nodig is, mensen die je niet alleen laten omdat je iets minder kan. Mensen die om je denken, mensen die van je houden, mensen die bij je blijven wat er ook gebeurt, mensen aan wie je alles verteld, mensen die alles van je weten, zijn dat nou echte vriendinnen?

Het geen zelfvertrouwen hebben, hoe kom je daar over heen? Is daar overheen te komen? Kan je dat krijgen? Of is het echt weg als het eenmaal weg is, komt het dan niet meer terug? Mensen praten over zelfvertrouwen winnen, maar hoe doe je dat? Is dat te winnen, is het te krijgen, of is het alleen te verliezen?