Story: Deal with it...

Ik ben Olivia, ik ben 15 en ik woon bij mijn vader en moeder in een flatje in Overijssel, heb een baantje bij de Vomar en haal goede cijfers op school, maar ik ben ook Olivia, de moeder van Sven, met een baantje in de Vomar om haar 2 jarige zoontje eten kunnen te geven en heel veel met school bezig is om goede cijfers te halen om later een goede carriere te krijgen.
Mijn moeder is heel trots op mijn verantwoordelijkheid maar zij weet na 2 jaar nogsteeds niet dat ik op mijn 13e ben verkracht door mijn vader.
Mijn vader doet alsof alles nooit gebeurt is en ik houd ook mijn mond, de enige die het weet is mijn internet vriendin Roos, ik kan haar alles sturen, ze kent me toch niet persoonlijk, al mijn vriendinnen vertel ik dat ik een broertje heb gekregen en doordat hij heel erg op mijn vader en mij lijkt ziet niemand dat ik lieg.
Tuurlijk voel ik mezelf schuldig over al die leugens die ik verspreid, maar het is beter dan al die jaren met vernedering door de gangen van school te lopen en het verhaal aan iedereen uit te leggen en dat al de leraren poeslief aan je vragen of je wilt praten of of je je hart wilt luchten, maar al die shit heb ik niet nodig, ik red me wel... hoop ik.
Toen ik op mijn 13e zwanger werd merkte mijn moeder het wel een beetje maar ik verschuilde mijn buik door veel te eten en dik door het eten te lijken.
Toen ik het vertelde aan Roos geloofde ze me niet, pas toen ik een foto van Sven als baby en ik in het ziekenhuisbed stuurde, toen pas viel het kwartje, ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken omdat zij een vriendin heeft die ook al een zoontje kreeg op haar 14e, daardoor voelde ik me wel gerust gesteld, ik voelde me beter om de gedachte dat ik niet de enige ben die een kind heb op lage leeftijd.