Klote gevoel - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik voel me de laatste tijd echt klote en ik weet niet waarom. Vooral als ik alleen ben,dan is het, het ergs. Als ik bv in bed lig en ik kan niet slapen(ik slaap heel slecht, lig elke nacht 2/3 uur wakker. Omdat ik niet moe ben) dan weet ik echt niet wat ik moet doen. Ik word gek van me zelf. Om een of andere reden sta ik steeds op het punt om in huilen uit te barsten.

Het doet zo pijn,ik weet niet wat het is maar het doet echt pijn. Ik voel me gewoon zo verdomd alleen. Er is niemand met wie ik echt kan praten,er is niemand die echt naar me luister. Of echt na me kijk. Iedereen ziet een vrolijk, blij meisje,maar dat ben ik niet. Ik ben niet vrolijk en al helemaal niet blij. Maar niemand die het ziet,of het boeit ze niet, kan natuurlijk ook.

Ze zeggen wel dat ze van me houden maar waarom voel ik dat dan niet? Waarom merk ik niets van die liefde en waarom merken zij dan niks aan mij.? Als je echt om iemand geef dan zie je toch als iemand niet lekker is.
Ik weet het, het is ook mijn eigen schuld. Ik draag ook een masker,maar als ik dat masker ook maar een beetje omhoog doe dan word het meteen weer afgekeurd. Dan ben ik de slechterik, dan verkloot ik de sfeer en heb ik het weer gedaan.

Ik kan er echt niet meer tegen. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Echt soms, vaak, wil ik het liefst gewoon dood. Weg van dit alles. Eindelijk eens niets meer voelen.
Nee ik stel me niet aan en nee ik wil geen aandacht als ooh wat zielig. Ik wil gewoon dat er eens iemand voor mij is. Ik wil gewoon eens wat liefde voelen. Ik wil dit gevoel gewoon kwijt.

En nu heb ik morgen ook nog een feest en moet ik weer vrolijk doen,maar dat wil ik niet. Ik heb echt geen zin in dat feest. Maar ik geef het samen met een vriendin(die ondanks alles,ondanks dat ze een hele goede lieve vriendin is,dit ook niet ziet) dus afeggen kan niet. Dat word weer leuk,gezellig een avondje nep doen en me inhouden. Ach ja,ik huil nu al,dus misschien hoef ik dan niet meer te huilen.

Alsjeblief kom nu niet aan met de kut reacties of dat ik me aanstel,dat kan ik nu echt niet hebben. Ja ik zoek nu aandacht,ja ik vind mezelf zielig. Laat me dat vinden,laat me dat beetje nog houden.
En nee,dit is niet de pubertijd. Ik heb dit gevoel al heel lang,maar nu kan ik het gewoon echt niet meer hebben.
Zo dat ben ik even kwijt,hoop dat het help.

Dank je voor het lezen.

---

Hey you, don't tell me there's no hope at all. Together we stand, divided we fall

Ik heb dat gevoel ook.
Ik weet hoe jij je voelt hoor. Ze zeggen wel dat ze van je houden maar ze menen het niet.
Veel sterkte. Anders moet je eens met je ouders of een heel goede vriendin babbelen die je echt vertrouwt.

---

"In the end, everything will be okay. If it’s not okay, it’s not the end"

SoCute schreef:
Ik heb dat gevoel ook.
Ik weet hoe jij je voelt hoor. Ze zeggen wel dat ze van je houden maar ze menen het niet.
Veel sterkte. Anders moet je eens met je ouders of een heel goede vriendin babbelen die je echt vertrouwt.

Mijn vader vertrouw ik al helemaal niet. En met mijn vrienden kan ik niet praten dat is het probleem. zij zijn die mensen die wel van me houden maar niks zien.

---

Hey you, don't tell me there's no hope at all. Together we stand, divided we fall

Ik heb heel lang met hetzelfde gevoel rondgelopen. En opeens ben ik uitgebarst en heb het aan iemand verteld. Misschien kan je beter met een psycholoog of zo gaan praten, het helpt echt. Hoe moeilijk het ook is (geloof me, ik weet het ook), het is beter dat je je masker afzet. Doe het gelijdelijk aan, laat je niet in één keer helemaal gaan. Misschien kan je enkele mensen waar je veel mee omgaat of die je kan vertrouwen,... vertellen hoe het een beetje zit, dat ze het begrijpen wanneer jij je even niet goed voelt. Ik weet niet of mijn reactie veel hulp geeft, maarja.

Je mag me altijd een pb sturen, als je wilt.

Veel sterkte

En ben je er zeker van dat je vrienden het niet zien?
Het kan zijn dat ze het wel zien, maar bang zijn om er met je over te praten, omdat het moeilijk is.

Diffuse schreef:
Ik heb heel lang met hetzelfde gevoel rondgelopen. En opeens ben ik uitgebarst en heb het aan iemand verteld. Misschien kan je beter met een psycholoog of zo gaan praten, het helpt echt. Hoe moeilijk het ook is (geloof me, ik weet het ook), het is beter dat je je masker afzet. Doe het gelijdelijk aan, laat je niet in één keer helemaal gaan. Misschien kan je enkele mensen waar je veel mee omgaat of die je kan vertrouwen,... vertellen hoe het een beetje zit, dat ze het begrijpen wanneer jij je even niet goed voelt. Ik weet niet of mijn reactie veel hulp geeft, maarja.

Je mag me altijd een pb sturen, als je wilt.

Veel sterkte

Ik heb bij een haptonoom(soort psychiater) en bij een psychiater gelopen en dat werkte voor geen meter. De Haptonoom praten me bijna letterlijk het graf in.
Het punt is,ik weet niet wat het is ik voel me gewoon kut.
1 vriendin ziet het wel een beetje,maar zij praat er niet echt over nee. Gister had ik dat feest en zij vroeg wat er was,dus depri of een andere d,ik zei duf en depri. Zij vroeg waarom ik zei dat ik dat eigenlijk niet echt wist. Verder hebben we er niet over gepraat,omdat andere mensen zich er mee begonnen te bemoeien dat ze ook wel moe waren.
Dat is altijd zo,als ik iets probeer te vertellen dan komt er altijd wel iemand tussen. Alleen zij luistert een beetje. Maar ik weet gewoon niet hoe ik het moet vertellen omdat ik het zelf niet snap. Het is echt heel moeilijk.

Ik ben dat masker ook een beetje af aan het doen,heb daarom ik vaker ruzie gehad. Ik heb bv een ketting gekocht,die ik heel graag wou maar niet durfde te kopen of om te doen. Nu durf ik hem wel te kopen en om te doen en dat is al een hele prestatie voor mij.

Het klinkt stom maar ik heb nooit geleerd om voor me zelf op te komen of over mijn gevoel te praten,dat is een deel van de oorzaak van het gevoel. Daarom kan ik het ook niet echt aan hun vertellen. Hier op quizlet zetten vind ik al moeilijk.

Maar toch bedankt.

---

Hey you, don't tell me there's no hope at all. Together we stand, divided we fall