• Rollentopic!

    Op een doodnormale dag kregen tien studenten - vijf jongens en vijf meisjes - een brief. Het was een brochure van een universiteit: FreeHope University. Een universiteit gelegen in Californië. De school had vele goede commentaren gekregen, zo zei de brochure. Maar als de studenten uiteindelijk toekomen op de campus, blijkt dat iedereen andere informatie heeft gekregen over de school. Voor de ene was het een sportschool, voor de andere een architecturale school.
    Nog voor de studenten verdere uitleg konden vragen aan de mentor, bleek die verdwenen. En de poort was gesloten, kon op geen enkele manier meer opengemaakt worden...

    Er sluipen vreemde mensen rond op de campus, die helemaal verlaten bleek. Mensen die uit verschillende tijden komen. Gevaarlijke mensen, bevroren in de tijd waar ze nu in leven, met vreemde gaven. Hoe die mensen hun gaven hebben gekregen, of hoe ze hier terecht zijn gekomen, blijft nog steeds een raadsel... De campusbewoners zelf weten ook niet meer hoe ze hier terecht gekomen zijn.

    Zullen de studenten samenwerken om weg te geraken uit FreeHope? Of zullen ze elkaar nog meer wantrouwen, dan ze in het begin al deden? Zullen de vreemde mensen ze tegen elkaar opzetten of zullen ze allemaal dikke vrienden worden?
    Ze hebben geen voedsel, geen water en kennen elkaar helemaal niet. Hoe zullen ze het overleven?

    De campus:

    De campus bestaat uit studentenhuizen, café's, restaurants en klaslokalen in blokken. Alle ramen en deuren zijn echter dichtgetimmerd. Er is ook een bos op de campus, met een prachtige rivier en waterval. Als je het bos helemaal doorkruist, kom je terecht op een strand.
    De campus veranderd met de tijd mee. Oorspronkelijk waren het allemaal gebouwen uit de 18e eeuw, maar de gebouwen lijken op de een of andere manier te leven, en passen zich aan aan de tijd.


    Personages:
    -Studenten
    -Danielle "Danny" Evanthe Constantine - Tolkien
    -Thamera "Tem" Kenway - Citizen
    -Amelie Milla Bradley - OwlEyes
    -Lana Dainne Haley - RainbowShine
    -Josephine Ambrose Cooper - Password

    MEISJES ZITTEN VOL.

    -(Gereserveerd door FingerNiall)
    -Sean "Sean, Rens" Lawrence Howard - Password
    -Liam Oliver Sanz - Chaim
    -Lucas Jhonson - TheRumIsGone
    -


    -Campusinwoners
    -May Violet Grey - FingerNiall
    -Ciara McCean - ThoseWords
    -Nicole Blackie Allman - GelaarsdeKat
    -Farelea Mea Blessim - Space
    -Crystal Kimberley Trevino - RainbowShine


    MEISJES ZITTEN VOL.
    -Avan Alistair Freehope Tolkien
    -Macky Oryan Elsey - Citizen
    -Mischa Alain Rhine - OwlEyes
    -Cole Highway - GelaarsdeKat
    -Jhon Samuwel McAlistar - TheRumIsGone

    JONGENS ZITTEN VOL.

    (Kunnen eventueel nog rollen bijkomen)

    Rules:-Maximum 2 personages (liefst jongen en meisje).
    -Enkel Tolkien en ik maken topics aan, anders wordt het een warboel.
    -OOC graag tussen haakjes: () [] {}


    -By Tolkien & Citizen


    Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

    (Ahw. XD I love drama. It's so dramatic. Eigenlijk is het best wel lief, eigenlijk ook eng, Avan weet alles over je en kan je ermee troosten ofzo. Of juist kwetsen. XD hij wil het alleen niet doen.)

    Danny
    De jongen lijkt me niet op te merken en wandelt het bos in, aan de overkant. De andere kant van waar ik net kwam. Hij begint te rennen en plots is hij verdwenen. Gewoon, poef, weg. Ik frons even mijn wenkbrauwen en kijk afwachtend naar het bos, om te zien of het meisje eruit zou komen. Ik sta weer op. "Ooit ga ik mezelf vermoorden vanwege mijn nieuwsgierigheid", mompel ik tegen mezelf. Het meisje zit op de grond. "Hallo", fluister ik zachtjes, medelevend. Ik kniel traag bij haar neer. "Gaat het wel?" Ik vind het nog steeds de stomste vraag ooit. Als je ziet dat het met iemand niet gaat, waarom vraag je het dan nog?

    Avan
    Ik sta op en loop naar het bos, verander in een vogel en vlieg weg.


    help

    Farelea

    Ik spring van schrik op als het meisje wat ik net heb bedreigd naast me knielt. "Jij moet wel heel dom zijn." Sis ik traag. Er gaat een siddering van woede door me heen als ik voel hoe de tranen blijven stromen. "Je snapt het niet, i-ik ben gevaarlijk nu." Zeg ik zachtjes. Zowel in het water als daaruit ben ik dodelijk, met mijn blote handen zou ik iemand kunnen vermoorden als ik wou, daar had ik geen mes voor nodig..


    Daddy always said: If boy's don’t like you they are gay.

    Danny
    "Weet ik", mompel ik simpel. Ik ga in kleermakerszit naast haar zitten. "Maar volgens mij wìl je niemand pijn doen. Anders had je die gast van daarnet wel aangevallen", voeg ik toe. Ik kijk even voor me uit. Vorig jaar heeft mijn vriendje me gedumpt, ik ben er nog steeds niet overheen. "Kalmeer gewoon wat, jongens zijn gewoon de stomste wezens ooit. Ze kunnen misschien wel leuk zijn, vriendelijk, begripvol weet ik veel wat dan nog. Maar meestal zijn ze je gewoon niet waard." Ik praat zachtjes. Er is ongeveer een meter afstand vol gras tussen het meisje en ik.


    help

    Farelea

    Mijn handen knepen in een handvol gras. Ze bedoelde het goed, blijf rustig, kalmeer. "Je k-kan echt beter weg gaan." Perste ik er met moeite uit.


    Daddy always said: If boy's don’t like you they are gay.

    Danny
    Ik staar even voor me uit. "Ik ben iemand die te grote risico's neemt", mompel ik. Ik pluk een bloemetje, en nog een. Maak ze aan elkaar vast, terwijl ik Linkin Park's Iridescent zachtjes zing. "Weet je, misschien is het beter om gewoon tegen iemand te schreeuwen. Stoom afblazen. Of gewoon vertellen wat er aan de hand is, dat lucht enorm op", fluister ik tussen het liedje door. Ik heb eens een viool door mijn raam gesmeten toen ik kwaad was. Geen krasje op het raam, mijn viool was er geweest. Daarna heb ik mijn bureaustoel erdoor gesmeten. Ik had nogal koud die nacht.


    help

    Farelea

    "Er is níks aan de hand!" Schreeuw ik tegen het meisje als ik opsta. Ik merk dat ik tril en ik ren richting het meer.


    Daddy always said: If boy's don’t like you they are gay.

    Danny

    Schreeuwen helpt altijd. Als je gewoon je woede gaat zitten opkroppen ga je vroeg of laat ontploffen. Ik blijf zitten en zing zachtjes verder. De bloemenslinger of wat het ook mag zijn wordt altijd maar langer en langer.

    (Ik weet niets om te posten... xd En ik ga binnen vijf minuutjes slapen)


    help

    Jhon

    Ik klem mijn kaken sterk op elkaar en probeer het vol te houden, al mijn botten kraken en mijn hele lichaam lijkt pijn te doen, haar groeide al op mijn armen. ''Ik zorg dat je niet anderen aanvalt. Val mij maar aan zo veel je wilt.' Hoor ik Jhon zeggen en ik grom, ik zou hem niet aanvallen zelfs niet als het automatisch ging, ik zou er voor zorgen dat ik niemand pijn zou doen.


    Don't be like the rest of them, darling

    Josephine Ambrose Cooper.

    "Jhon, je weet ik ben al eerder bij je gebleven. Ik leef nog steeds..." Zegt de jongen. "Ik zorg dat je niet anderen aanvalt. Val mij maar aan zo veel je wilt," Aanvallen.. Zal hij? Nee, hij kan niet veranderen in een weerwolf. Dat is niet menselijk.. Hoewel, ik heb het gevoel dat die andere jongen ook niet normaal is. Wie gaat er in die kleren lopen.
    "Je weet zeker dat je blijft?" Ik kijk hem met een verbeten blik aan.
    "Dat heb ik net ook al een paar keer gezegd," Zeg ik tegen hem.
    "Ga vooral niet hysterisch gillen. Blijf rustig maar volgens mij kan je dat wel," Ik knik kort en kijk dan weer naar Jhon. De kronkels die zijn lichaam maakt, moeten volgens mij idioot veel pijn doen. Wat wilde ik graag dat ik op een of andere manier kon helpen.. Al is het alleen maar om die pijn te verminderen..
    Jhon gromt even en ik zie dat zijn gezicht nu nog maar uit pure pijn bestaat. Kom op.. laat er iets gebeuren!

    Jhon

    Na een schok in mijn lichaam val ik op de grond, mijn lichaam veranderd en binnen een paar seconden is mijn lichaam totaal veranderd, inplaats van handen poten, inplaats van een vlakke huid een wilde bruine vacht, en inplaats van een neus een snuit, ik was nog nooit eerder helemaal veranderd en probeerde op mijn wankelend poten te staan maar die zakten ook binnen een paar seconden weer in.


    Don't be like the rest of them, darling

    Cole Hihgway

    Ik strijk mijn haar naar achter. Ik ben niet bang of zo, dit heb ik voor de helft al eerder gezien.
    De vormen van jhons lichaam zijn totaal veranderd. Ik ben heel ontspannen en leuk tegen een boom. Ik weer dat er geen hulp
    Kan zijn. Het meisje vind me batuurlijk raar maar dat boeit me niet. Tim de jaren 80 was ik een van de knapste mensen die rondliepen. Ik wil Jhon helpen maar het kan niet, dat weet ik.


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    Jhon

    Ik probeer nog een keer op mijn trillende poten te staan en probeer te lopen, mijn poten haken zich in elkaar en ik zak weer in. Ik grom een keer en weet me dan overeind te drukken door mijn snuit op de grond ze zetten.


    Don't be like the rest of them, darling

    Cole.
    Moest ik hem biet helpen? 'Zal ik je helpen?' vroeg ik zacht.


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    Josephine Ambrose Cooper.

    Er trekt een schok door Jhon's lichaam en daarna valt hij op de grond. Hij veranderd compleet. Over zijn hele lichaam komt haar, zijn handen en voeten veranderen in klauwen met vast en zeker scherpe nagels. Ik kijk ernaar en mijn mond zakt open. Ik had van mezelf verwacht dat ik zou gaan gillen, maar daar heb ik geen tijd voor. Het enigste wat ik kan is kijk met een verbaasde blik. Dit.. dit kan niet!
    Ondertussen probeert Jhon op zijn poten te gaan staan. Het lijkt erg moeilijke te gaan, want hij valt om. Op een gegeven moment staat hij op zijn poten. Ik kijk naar hem. Eigenlijk.. stiekem, ziet hij er best gaaf uit, op een bepaalde manier dan..
    "Zal ik helpen?" Vraagt de andere jongen zacht. Ik kijk van hem naar Jhon. Sorry, maar ik ga je niet helpen.. Ik blijf liever van een afstandje observeren. Ik blaas de pluk haar die voor mijn ogen hangt, weg en kijk met één opgetrokken wenkbrauw naar het tafereel.

    Jhon

    Ik draaide mijn hooft richting Cole toen hij vroeg of hij kon helpen, ik schudde mijn Hooft als teken dat hij niet moest helpen en probeerde mijn poten recht achterelkaar te krijgen, het leek alsof ik me kon inhouden ik leek mezelf te zijn.. Maar ik was nogsteeds gevaarlijk, als ik hun zou bijten zouden ze hetzelfde moeten doormaken en dat vertikte ik, ik probeerde een stukje te lopen maar dacht er waarschijnlijk te veel bij na en viel weer.


    Don't be like the rest of them, darling