Lonely Parenthood • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Parenthood, the dream of most people. Raising a little one you love with the one you love, your baby and your soulmate. Only what if this perfect picture isn't the case. What if you're alone for whatever reason? Or what if the baby isn't such a perfect little angel as you want it to be? What if a group of single parents come together on a vacation? What will happen? Will they be able to help eachother or will it be one enormous disaster?

De 6 jonge ouders komen met elkaar in contact via een website voor alleenstaande ouders en besluiten met z'n 6en en hun kinderen samen op vakantie te gaan. Ze verblijven in 4 aanliggende kleine huisjes in een prachtig bos vlak bij een leuk sprookjespark voor kinderen, een soort Efteling, in de buurt van Leeds. Ze weten niet goed wat ze ervan moeten verwachten, maar hopen dat het vooral leuk wordt voor de kinderen en wat rust voor henzelf kan betekenen. Als eenzame ouder heb je dat soms wel eens nodig. Maar zal het wel zo goed uitpakken als ze hopen? Of zal alles de soep in lopen? Of zijn er meer magische momenten in het park dan die van ze sprookjes?


• Rollen •
[• Naam Ouder • Naam Kind(Leeftijd in Maanden) • Naam Speler]
• Niall James Horan • Aiden(43), Bucky & Liam(21), Niahm(7) • LouisPan
• Zayn Javadd Malik • Amirah & Nadim(33) • Tantor
• Liam James Payne • Liv(46), Drake(26) • Poepiedoe
• Harry Edward Styles • Bella(17) • Vlierbes
• Louis William Tomlinson • Hazel(28) • Eloquentiae
• Frederick Sam McClair • Rhozelle(35) • Nymphe
• Shawn Scott Henderson • Ophelia(42), Cameron(30) • aestivate
• Kyle Smith • Jayden(33), Finn(18) • Tuck


• Huisjes Indeling •
• Harry & Louis • Huisje 10
• Kyle & Frederick • Huisje 11
• Shawn & Liam • Huisje 12
• Zayn & Niall • Huisje 13


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


• Het Begin •
Alle jongens hebben hun vakantie geboekt via een reisburo voor alleenstaande ouders. Ze hebben elkaar dus nog nooit gezien. Aan de receptie hebben ze allemaal een plattegrond van het huisjespark gekregen en een sleutel van hun huisje. Sommigen zullen heel entausiast en nieuwsgierig zijn, terwijl anderen iets meer afwachtend en nerveus zijn. Inmiddels druppelen ze binnen bij de huisjes en proberen de auto uit te laden, terwijl ze ondertussen op hun koters moeten letten. De een zal daar een heel andere strategie voor hebben dan de andere. Als alles eenmaal zijn plekje heeft en ietdereen z'n draai heeft gevonden in hun verblijf voor de komende tijd is het tijd om elkaar eens wat beter te leren kennen... Al gaat dit niet even makkelijk met jonge kinderen die constant aandacht nodig hebben.

---

Bowties were never Cooler

( Boe)

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(Hola.)

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik reed rustig, voor zo ver dat ging met 4 kinderen van onder de 4 in de auto, over het park richting het huisje waar we de komende tijd zouden verblijven. Naast me lag Niahm in d'r stoeltje te slapen en achterin waren de 3 jongens druk met elkaar en de omgeving, zodat ik kon opletten op de weg en waar het huisje zou liggen. Ik wist dat we het gingen delen met nog een alleenstaande ouder, maar ik had geen idee wat ik van diegene moest verwachten. We zouden heir met z'n achten zijn en hopelijk werd het een beetje gezellig en zouden de kinderen met elkaar overweg kunnen. Dat was eigenlijk mijn grootste angst: Dat het ongezellig werd en de kinderen elkaar de tent uit zouden vechten. Nou waren de mijnen niet erg vechtlustig, maar zeker de tweeling kon nog best fel zijn in hun spel. Ik vond uiteindelijk het huisje en parkeerde de auto. Direct begonnen de 3 jongens te stuiteren en hierdoor werd Niahm ook wakker die wat verdwaasd om zich heen keek. Ik zuchtte zacht en stapte zelf uit voor ik om de auto heen liep en de achterklep opende. "Jullie krijgen zo allemaal je eigen koffertje. Die mogen jullie dan naar binnen brengen en onderaan de trap zetten. Niemand gaat naar boven en niemand heeft een eigen kamer op dit moment. We gaan eerst wachten tot de andere papa of mama hier is om daarmee te kijken wie waar slaapt. Begrepen? Koffertje onder aan de trap en dan komen jullie weer hierheen." vroeg ik aan mijn kinderen. Ik was nooit echt streng, maar wat orde in de chaos dat mijn gezin was, was op zulk soort momenten wel handig. Ik hoorde 4 stemmetjes instemmend reageren terwijl ik hun koffertjes vast uit de auto had gehaald. Aiden had een koffertje met dwergen erop van de Hobbit, Bucky en Liam hadden er allebei een met verschillende Marvel personages erop en Niahm had er een met klavertjes 4 erop. Allemaal hadden ze de koffertjes zelf uitgezocht. Ik zette ze allemaal netjes naast de auto liep toen om, om ze uit de auto te laten. Dat was ook altijd nog een klus. Eerst de deuren open, dan alle stoelriemen losklikken en alle riemen van de autostoeltjes en de rest konden ze zelf. Alleen Niahm moest ik nog uit de auto tillen en aan de hand meenemen, maar Aiden kon dat ook. "Aidan, jij neemt je zusje mee naar binnen, goed?" Hij knikte terwijl hij uitstapte. Ik hielp haar ook uit de auto en gaf haar handje aan Aidan die heel lief met haar hun koffertjes ging pakken terwijl de tweeling al wegholde met hun koffertjes achter zich aan en Bucky met de sleutel in zijn handje. Mafkezen. Intussen verzamelde ik het speelgoed van de stoelen in een mandje en sloot de autodeuren, zodat er geen vingertjes tussen konden komen. Het speelgoed zette ik naast de auto en toen ging ik verder met het uitladen van de andere spullen die er in de auto stonden voor de vakantie. Ik was erg benieuwd naar degene met wie we dit huisje zouden delen, maar ik zag nog niemand, dus ik bleef maar uitpakken. Met 4 kinderen had je nou eenmaal altijd veel bij je.

[Monsterpost, sorry]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Mijn potlood gleed over het papier heen waar al snel hondenpoten op te zien waren, omdat Harley het leuk vond om bovenop mijn schoot te ploffen, dus ook op mijn schetsblok. Een geërgerde zucht verliet mijn mond, om alles op het tafeltje voor me neer te gooien, er later naar te kijken, en mijn armen toch maar om de jonge pup heen te slaan. Hij irriteerde me, omdat hij aanvoelde wat er was dus niet van mijn zijde afweek, maar het gene wat me het meeste irriteerde was het feit dat ik op de bank zat in een totaal onbekend huisje, op een totaal onbekende plek, wachtende op een net zo onbekend iemand met zijn kinderen. Bij de laatste gedachten gleed mijn blik naar de hoek van de kamer waar de jonge tweeling van mij bezig was met een gigantische teddybeer. Ik snapte nog steeds niet dat deze twee ruim drieëndertig maanden geleden in een reismandje voor mijn deur hadden gestaan. Ik had verwacht dat Madelaine het zou flikken, maar de twee kleintjes hadden hier in principe toch ook niet voor gekozen? Niet dat ik haar keuze erg vond, want ik kon voor geen goud meer zonder twee. En dat laatste was juist het gene wat me wel zorgde baarde, omdat ik wist dat daar nog een keer gretig gebruik van gemaakt zou worden. Automatisch verstrakte mijn greep rond de grijze pup op mijn schoot, om vervolgens op te staan en richting de twee ukkepukken toe te lopen en me naast hen neer te zetten. Met een kleine glimlachje bleef ik rustig toekijken, om heel af en toe en even te knikken of een knuffel uit te delen. Ik was bang, bang voor alles voor degene die zo voor mijn neus zou staan, maar ergens wist ik diep van binnen ook dat het goed zou komen. En anders waren we zo weer vertrokken, dat was simpel.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[MT]

---

How far is far

Poepiedoe schreef:
[MT]

Niall Horan
Ik had net alle spullen uit de auto gehaald toen ik met getrek aan mijn te grote slobbertrui werd verstoord. Ik was rustig aan het fluiten geweest en begon net te relaxen en te denken dat het goed kwam, toen ik het rukje voelde. Ik keek omlaag en zag daar Niahm staan met Aiden naast hem. Hij zei nooit veel, maar ondanks dat haar spraak niet goed was probeerde ze het wel. Gelukkig snapte ik het wel redelijk. Blijkbaar was de andere ouder al binnen. Ik tilde het meisje op en pakte mijn eigen koffer en liep toen naar binnen, terwijl Bucky en Liam buiten rond renden. Ik liet ze maar even. Dat ging wel goed. Zeker omdat Aiden zich erin mengde en hij altijd redelijk verantwoordelijk was, voor zover dat ging als een jochie van bijna 4. Ik liep naar binnen en zag daar een jongen zitten van ongeveer mijn leeftijd met twee kinderen die me net wat jonger leken dan Aidan. Ik zette mijn koffer naast die van mijn kinderen en liep naar de 3 toe die daar zaten. De kindjes keken al naar me en ik tikte zacht op de schouder van je jongen. Ik was best gespannen en wist niet hoe hij zou reageren, maar hopelijk zou het goed gaan. "Boebies, hier komen alsjeblieft." riep ik naar ze. Gelukkig luisterden ze wel. Dat was wel fijn, dat ondanks dat het jongens waren, ze wel naar me luisterden, wat erg fijn was met 4 kinderen. Natuurlijk waren ze ook vaak genoeg stout, maar nooit zo stout dat ik ze echt straf had moeten geven. De 3 jongens kwamen naar me toe en ik voelde al snel om elk been twee armpjes slaan van de roodharige jongetjes met de donkere ogen. Aiden kwam voor me staan, met zijn blonde haren en donkere ogen. Alleen Niahm had mijn blauwe ogen en donkere haren. Als de jongen zich zou omdraaien zou hij hopelijk niet te erg schrikken, want dat was vaak wel de eerste reacties die ik kreeg. Het was ook niet erg veel voorkomend voor een jongen van 20 om 4 kinderen te hebben.

[ bericht aangepast op 30 april 2014 - 23:32 ]

---

Bowties were never Cooler

Nerveus keek ik voor me uit. Ik zat nog in de auto met Hazel naast me. Simpelweg omdat ik niet durfde uit te stappen, omdat ik geen idee had wat me te wachten stond. De voorafgaande dagen had ik mezelf moed ingesproken om hier echt iets van te gaan maken, maar ik wist niet wat ik moest denken. Het was een prachtige plek, met waarschijnlijk geweldig lieve mensen. Toch hield iets me tegen. Mijn handen waren om het stuur geklemd. De anderen hier zouden het toch wel begrijpen? Het waren tenslotte allemaal jonge mensen met een kind. Die zouden we begrijpen dat je soms gewoon voor een enorme muur staat, waar je jezelf overheen moet slepen, omdat je het je kind niet aan kan doen om in te storten.
'Papa?' Ik keek om naar Hazel en glimlachte naar haar. Ze had eigenlijk heel veel van haar uiterlijk van haar moeder gekregen. Alleen haar vorm ogen had ze van mij. 'Spelen?' Ze wurmde wat ongemakkelijk met haar gordel. Na al die uren in de auto gezeten te hebben, was ze nogal onrustig geworden.
'Tuurlijk, maar eerst pakken we even de spullen.' Ik haalde diep adem en opende de deur. Zoals altijd was de kleine Hazel weer het handje dat me over de enorme muur trok.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

Zayn Malik
Harley had al snel genoeg van het feit dat ik hem, naar mijn gevoel, bijna fijnkneep waardoor hij zich van mijn schoot wurmde. Ik keek de hond heel eventjes met een klein pruillipje aan, die me nog een kleine seconde aankeek, om vervolgens zijn snuit tegen de wang van Nadim aan te duwen. Het jongetje had de teddybeer dan ook voor gezien, om doodleuk de hond als speeltje te gebruiken. Gelukkig was hij eraan gewent en liet het jongetje zijn gang gaan, om zelf gewoon languit op de vloer te gaan liggen. Amirah daarin tegen kwam wel mijn kant op gewaggeld, om op mijn schoot te klimmen en haar vingertje over mijn pruillip te laten gaan. Eentje die daarvoor niet lang stand kon houden en werd omgetoverd in een stralende glimlach, om mijn ene arm losjes om haar middel te slaan en mijn andere hand rustig door haar rode haren heen te laten gaan. Haar pruillipje werd ook al snel omgetoverd in een glimlach om haar beide armen om me heen te slaan voor zover dat ging. Qua uiterlijk mocht ze veel op haar moeder lijken, maar qua karakter was ze al heel anders en dat was mooi meegenomen. Een zachte zucht rolde over mijn lippen, om een zacht kusje op het meisje haar voorhoofd te drukken en voor een seconde mijn ogen te sluiten. De twee ukkepukken mochten net zo rustig zijn als mij, maar dat betekende niet dat het soms vermoeiend kon zijn en zeker als je heel de dag alert moest blijven. Bij iedere telefoon die rinkelde, bij iedere klop of de bel die ging, maar ook gewoon op de twee kleintjes zelf. Ik schrok op van een tik op mijn schouder, om razendsnel achterom te kijken, de kinderen beide dicht tegen me aan te houden en bang omhoog te kijken. Ik moest het dagdromen echt een keer afleren, want het lukte me echt niet om dat alert te blijven, wat nu duidelijk naar voren kwam. Ik ontspande ietwat bij het zien van de blonde jongen, de kinderen, maar vertrouwde het nog steeds voor geen meter. 'Uh, hallo?' verliet minder vast mijn mond dan gehoopt, om heel langzaam omhoog te krabbelen, zo snel dat ging met twee kinderen op je arm. 'Jij bent dan vast de huisgenoot?' verliet nog zachter mijn mond, om heel even mijn blik over de mensen voor me te laten glijden waarna deze al snel naar mijn kinderen gleed. Ja, een geweldige eerste indruk, Zayn, sprak ik mezelf in gedachten toe.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne.
Rustig legde ik de laatste paar kilometers naar het vakantiepark af met twee nóg slapende kinderen achterin de auto. Ik was allang blij dat ze niet meer zo druk waren als toen we vertrokken, aangezien ik dan veel langer over de rit zou hebben gedaan, en ook nog eens op twee stuiterende koters moest letten zodat ik minder op de weg zou kunnen letten. Inmiddels waren we aangekomen bij het park, en ik parkeerde de auto om vervolgens naar de twee slapende kleintjes te gaan, en ze voorzichtig wakker te maken. Ik kreeg een spontane glimlach op mijn gezicht toen de twee slaperig hun oogjes open deden, en langzaam wakker begonnen te worden. Ze zijn niet even oud, maar ze gaan met elkaar om alsof ze een tweeling zijn. Waar Liv is, is Drake, en waar Drake is, is Liv. 'He, we zijn er kleine schatjes.' zei ik, waardoor ik gapend commentaar van Liv kreeg dat ze niet klein is. Ik grinnikte, en aaide over haar bol. 'Nee, je hebt gelijk. Je bent al een grote meid.' zei ik, tilde de twee een voor een uit de kinderzitjes, en zette ze naast de auto neer. Drake gaapte, en dreigde om te vallen van de slaap. 'Niet omvallen he maatje.' zei ik, en tilde hem op mijn arm, om daarna een aantal spullen uit te laden, en Liv haar eigen koffertje te geven. Aangezien Drake alweer in slaap was gevallen, nam ik zijn koffertje maar mee, de rest kwam ik wel ophalen als ik de twee binnen had gebracht. Ik pakte de sleutel uit mijn zak. 'Kom je mee grote meid?' vroeg ik aan Liv die verwonderd om zich heen keek, en vrolijk instemde en mee liep naar het huisje. Ik draaide de deur van het slot af, en maakte Drake wakker. 'Wakker worden kleintje.' fluisterde ik, om hem vervolgens op de bank te zetten, en Liv te volgen die al naar boven liep. 'Rustig aan prinses, we wachten eerst even tot de anderen er zijn, oké?' zei ik, om een vervolgens protesterende Liv mee naar de bank te nemen, en naast de inmiddels wakkere Drake te parkeren. Ik ging mijn koffer pakken, en was binnen enkele seconden terug, om mijn koffer naast die van Liv en Drake in de gang te zetten, en wat speelgoed voor de twee mee te nemen. "Papa, wanneer komt de andere papa of mama?" vroeg Drake terwijl hij slaperig in zijn oogjes wreef. 'Dat weet ik niet, ik denk snel.' zei ik tegen hem, om op te merken dat Liv weer eens verdwenen was, die gelukkig het speelgoed al gevonden had, en er mee aan het spelen was. Ik was allang blij dat ze niet naar buiten was gegaan. 'Ga maar met je grote zus spelen, de andere papa of mama komt vast snel.' zei ik tegen hem, en ging op de bank zitten, om met een glimlach naar de twee die druk bezig waren met het speelgoed te kijken.

---

How far is far

Niall Horan
De jongen keek als een bang schichtig hertje plots op toen ik op zijn schouder tikte en trok zijn kinderen dicht tegen zich aan. Zijn ogen stonden bang, maar waren wel echt fantastisch mooi. Nee, dat mocht ik niet denken. Het was fout op zo veel levels, dat ik het mezelf verbood, zonder te weten dat deze jongen zich door zijn eerste blik al diep in mijn hart had genesteld. "Hey." zei ik wat verlegen als antwoord op zijn woorden. Ik zag ondertussen ook nog een pup rond hem dartelen. Dat zouden de jongens leuk vinden, al was ik wel bang dat ze heel ruw met het beestje zouden zijn, wat ik het niet aan wilde doen. Onder mijn begroeting was hij met wat moeite, met de twee kinderen in zijn armen, opgestaan, waardoor hij nu een stuk intimiderender was dan op de grond. Ik knikte bij zijn woorden. "Volgens mij wel ja. Niall Horan, aangenaam. En dit zijn Aiden, Bucky en Liam en Niahm." zei ik rustig. Elk kindje knikte omstebeurtterwijl nu ik langere zinnen sprak het duidelijk was welke taal ik het merendeel van de tijd sprak. Tegen de kinderen sprak ik nnamelijk, zeker tegenwoordig en binnens huis eigenlijk alleen maar Iers. Omdat ze er buiten nog vaak genoeg mij en anderen Engels hoorden praten en de oudste 3 toch een tijd een Britse moeder hadden gehad, konden zij ook Engels, maar net iets minder vloeiend, zeker Niahm die dqt voordeel niet had gehaf. Zacht drukte ik een kusje op haar voorhoofd toen ze wat verward van mij naar de jongen met de fenomenaal prachtige ogen keek en weer terug. Ik sprak haar in dat ze niet bang hoefde te zijn en ze knikte. De meest avontuurlijke was ze nogsteeds niet, maar het werd wel steeds erger. Zeker als ze met de tweeling ging ravotten buiten, ondanks dat ze nog niet vrij liep. Intussen voelde ik dat de tweeling wel heel nieuwsgierig werd naar de pup. Ik vertelde ze snel dat het misschien later mocht als ze het aan deze jongen hadden gevraagd. En zo gebeurde het dus dat de twee mannetjes van nog geen twee omhoog keken en een van de twee zacht aan de broekspijp van de jongen trok, waarna de ander "Meneer, mogen wij met je puppy spelen alsjeblieft?" vroeg. Ik glimlachte goedkeurend een beetje naar de jongens en keek omhoog om de reactie van de jongen te zien. Het was niet dat ik hem volledig vertrouwde, maar zo erg kon hij vast niet zijn. We zaten immers bijden in hetzelfde schuitje.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik voelde twee paar armen om me heen toen ik de kinderen tegen me aantrok. Eigenlijk was het uit reflex van de angsten, die op dit moment duidelijk naar voren kwamen in mijn ogen, maar zij zagen het beide als een knuffel waar ik op dit moment genoegen mee nam, rustiger van werd. Harley had zich ondertussen ook als de beschermende pup opgesteld, dartelde rond ons heen. Het was een held op sokken, het meest lieve beestje wat je -je kon voorstellen, maar zodra het erop aankwam, wist hij goed genoeg hoe of wat en werd het een heel ander beestje. Ik klom ondertussen omhoog, wat moeilijk ging met twee kinderen op een arm, om de jongen aan te kijken en te luisteren naar zijn antwoord. 'Zayn Malik, leuk jullie te ontmoeten. En dit zijn...' Ik viel eigenlijk stil door de twee, die zichzelf voorstelde. Alhoewel bij Amirah 'Prinsesje' over haar lippen rolde. 'Amirah,' voegde ik er nog aan toe waardoor het meisje vrolijk knikte waardoor de rode krullen vrolijk op en neer sprongen. Allebei staken ze een handje uit naar Niall en het feit dat zij zo makkelijk tegen de jongen reageerde, lieten mij wat rustiger worden, omdat zij niet met iedereen zo gemakkelijk omgingen. Toch hield ik de twee kinderen dicht tegen me aan, omdat ik me nog steeds niet op mijn gemak voelde, om op mijn onderlip te bijten en heel af en toe even mijn blik rond te laten glijden. Het was duidelijk dat de 'oude' Zayn terugkeerde en niet degene waarbij alles draaide om drank, feesten en drugs. Nee, nu draaide alles toch echt om mijn gezin en het feit dat zij zonder zulke dingen op zouden groeien. Ik zette de twee ukkepukken op de grond neer, om Harley over zijn kop te aaien en een zachte 'Het is goed,' over mijn lippen te laten rollen. Een reden dat de jonge pup weer vrolijk op onderzoek uitging en ik me op de twee mannetjes van Niall richtte, die aan mijn broekspijp trok en interesse hadden in Harley. Ik keek even naar Niall, om vervolgens langzaam te knikken. 'Natuurlijk mag dat,' verliet mijn mond, eigenlijk heel onnodig door Harley, die voorzichtig zijn snuit tegen de zij van een van de jongens duwde, kijkende of hij bezwaar maakte en wilde spelen. Ik keek na een klein tijdje weer op naar Niall, om mijn mond te openen en deze al snel weer te sluiten, eigenlijk niet wetende wat te zeggen. Het was vreemd, eng en iets wat totaal niet bij mij hoorde, ondanks de jongen er best aardig uitzag.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Shawn Scott Henderson

Heel de trip verliep erg goed, natuurlijk was ik erg nieuwsgierig net zoals de kinderen maar dat beschouwde ik maar als normaal. Jammer genoeg was de trip wel erg lang waardoor de kinderen wat lastig werden. Gelukkig had ik daar al mijn trucjes voor, vanaf dat ik een cd van bobo liet afspelen waren ze weer helemaal vrolijk. Ze wouden zich groot tonen en gingen zeker niet slapen zeiden ze maar we waren nog niet aan de helft toen ze vredig in slaap vielen. Wat waren het toch schatjes, Cameron lag met zijn hoofd op Ophelia's schouder. Die twee waren al altijd erg gehecht aan elkaar wat het vaderschap nog beter maakte. Toen ik mezelf betrapte op het meezingen met een liedje van bobo moest ik spontaan grinniken. Na nog een aantal kilometer kwamen we aan op de parking van het huisje. Blijkbaar was onze kamergenoot hier al. Zo was ik wel, ik kwam nooit bijna op tijd, maar dat deed er nu niet toe. Ik haalde even diep adem en deed mijn gordel los. 'Lieverdjes, wakker komen we zijn er.' zei ik op een zachte toon. Nadat ik geen reactie kreeg maar wel gegiechel hoorde besloot ik maar om ze zelf wakker te maken. Ik stapte de auto uit en deed de deur van hun autodeur open. 'Het kietelmonster is aangekomen!' grinnikte ik zachtjes. Meteen slaakten ze een gil uit. Ik boog me over Cameron en Ophelia en begon hun te kietelen. Ze smeekten om te stoppen, zo luid zelfs dat ze het binnen vast ook konden horen. Ik stopte dan maar en hielp ze uit de auto. 'Kids, neem jullie koffertje en zet ze maar al aan de deur, ik kom meteen!' zei ik op een vaderlijke toon. Nadat ze al huppelend met hun koffertje in de hand naar de voordeur liepen nam ik al de koffers en sloot dan de auto. Stiekem was ik erg nerveus maar ik wou het niet laten uitschijnen dus stapte ik zelfzeker naar de voordeur, opende de deur met mijn sleutel en nam mijn kinderen bij de hand. Op de bank zag ik een jongen zitten die ongeveer even oud was als mij. De kinderen van hem zaten al te spelen. Ik schatte ze ongeveer dezelfde leeftijd als Cameron en Ophelia. Wat onhandig stapte ik op hem af. 'Hey, dan ben jij vast mijn kamergenoot.' glimlachte ik lief naar hem toe. 'Mijn naam is Shawn en dit zijn mijn kinderen Cameron en Ophelia.'

---

"Music expresses everything I can't say in words."

Niall Horan
De jongen en de twee kindjes stelden zich voor, al moest ik wel grinniken toen het meisje zich voorstelde als prinsesje en haar vader het moest verbeteren. Ik schudde hun handjes en keek weer naar de donkere ogen van hun vader. Ze waren echt betoverend. "Aangenaam." zei ik beleefd voor ik even naar Niahm keek die aan mijn haar was begonnen te frunniken. Tijd deed ze dat ook vaak dus het was fijn om te zien dat ze hier ook gewoon zichzelf was. Inmiddels waren mijn jongens wel erg geintereseerd in de pup die er rondliep, dus ik liet ze maar vragen of ze ermee en zijn kindjes mochten spelen. Toen hij het goedkeurde huppelden de twee vrolijk achter het beestje aan terwijl ze afwisselens in het Engels en in het Iers puppy riepen. Ik keek even vertedert toe voor ik me weer op Zayn richtte. Nu had ik alleen nog mijn prinsesje in mijn armen omdat ook Aiden weg was gelopen met de andere kindjes. Ik vond het alleen wat riskant voor het meisje omdat ze nog niet zelfstandig kon lopen. Ik zag zijn mond open en weer dicht gaan en keek toen even naar de koffers bij de trap. "Hoe wilde je het doen met de kamerindeling? Er zijn precies 8 bedden, maar ik weet niet hoe jij ze wil verdelen." zei ik om toch maar enige vorm van gesprek op te starten. Ik zou het geensinds erg vinden om met hem het bed te delen, zeker niet op deze onschuldige manier, maar als hij het niet wilde kon ik altijd nog wel een matrasje bij Aiden en Niahm op de kamer leggen. Of op de bank slapen moest het nodig zijn. Inmiddels werden de jongens wel erg druk. "Jongens, kalm. Het is een puppy, die kan ook pijn krijgen." riep ik ze toe, al veranderde er schijnbaar weinig. Als ik echt een piep van de pup zou horen hadden ze wel een groot probleem en met 4 kids was het altijd oppassen geblazen. Ik keek weer naar de mysterieuze jongen wiens ogen ik niet kon vergeten of loslaten. "Sorry dat je met me zit opgescheept. 4 is wat veel, zelfs als het je eigen kinderen zijn." Ik kon niet ontkennen dat ik op dagen doodmoe van de koters werd. Hoe veel ik ook van ze hield.

---

Bowties were never Cooler

Kyle Smith

'Papa zijn we er bijna?' hoorde ik Jayden vragen van de bank achterin. 'Ja bijna, kijk daar is het huisje al' zei ik en wijs naar het huisje wat inmiddels inzicht is gekomen. Ik keek even met een glimlach naar Finn die heerlijk lag te slapen op de stoel naast mij. Ik stopte voor het huisje en stapte de auto uit. Ik liep om de auto heen om vervolgens de nog altijd slapende Finn uit de auto te halen. Zijn oogjes had hij even geopend maar vallen al snel weer dicht. Ik keek naar Jayden die inmiddels zelf al uit de auto geklommen is. 'Mag ik binnen kijken?' vroeg hij gelijk en ik grinnik. ' Even geduld, eerst je koffertje pakken' zei ik en hij liep achter me aan naar de kofferbak. Hij pakte zijn koffertje aan en liep naar de deur van het huisje. Ik pakte ook mijn koffer en die van Finn en loop achter het nieuwsgierige kleine jongetje aan. Samen met Jayden liep ik naar binnen en legde de koffers neer. 'Kom Jayden we gaan eerst even in de woonkamer kijken of de andere papa of mama er al is en anders wachten we op hun tot we veder gaan kijken goed?' vertelde ik hem en hij knikte braaf. Ik liep naar de bank in de woonkamer en legde Finn daarop. Daarna liep ik naar de gang om wat speelgoed te pakken voor Jayden. Ik gaf het hem en zag gelijk een grote glimlach op zijn gezicht verschijnen waarna hij druk begon te spelen. Ik glimlachte even en ging naast de slapende Finn op de bank zitten. Ik was best benieuwt naar met wie ik het huisje zou delen, hopelijk was het wel een aardig iemand en nog meer hoopte ik dat de kinderen het een beetje goed konden vinden. Nou waren Jayden en Finn gelukkig niet zo moeilijk, ze speelde eigenlijk altijd wel met iedereen.