• ROSE HEIDY JOSEPH — DISTRICT 4
    Zeeblauwappelgroen on purpose :3      ~      Standpunt: 1e persoon, TT




          Naam & District
    >> Rosalie “Rose” Heidy Joseph, District 4

    Rosalie; Roos
    Heidy; Nobel
    Joseph; God zal toenemen

          Leeftijd
    >> Rose is zestien, maar zeventien in de arena. (Laat ik even duidelijk maken dat ik de eerste was met het idee.) Rose op de eerste trainingsdag jarig, wat - volgens de boeken - ergens in mei is. Aangezien Katniss op 8 mei jarig is, waarschijnlijk ergens eind mei.

          Uiterlijk
    >> Rose heeft donkerbruin, golvend haar dat reikt tot aan het einde van haar schouderbladen. Het heeft ongeveer deze kleur en is dus donkerder dan op de foto. Haar ogen zijn eveneens bruin, maar iets lichter, en ze kleuren groenig in bepaalde lichten. Ze is rond de 1.68m lang, waardoor ze schattig lijkt - van een afstand. Ze doet haar best om onder dit vooroordeel vandaan te komen, niet beseffend dat ze het wel eens als wapen zou kunnen gebruiken (zie: minpunten).
    Als Rose nerveus is speelt ze vaak met de zoom van haar shirt, of wanneer er iets anders binnen haar bereik is daarmee. Als ze lacht - wat niet vaak voorkomt - kan je zien dat er een kuiltje in haar wang verschijnt. Rose krijgt in de zomer sproeten, maar ze zit vaak binnen waardoor die niet echt op zijn komen spelen. In de Arena zullen die pas verschijnen; als er daar zonlicht is.
    Tijdens de training zal ze haar haren hoogstwaarschijnlijk in een paardenstaart dragen, die iets naar rechts hangt omdat ze hem aan die kant vast maakt en niet erg perfectionistisch is. Als het in een staart hangt, vallen haar "krullen" wat meer op, maar omdat ze het over het algemeen los of in een vlecht draagt, kan het zijn dat die de meeste mensen eerst niet eens opvallen.

          Geslacht
    >> Vrouwelijk. Josiah was niet homosexueel, sorry mensen.

          Leefomgeving
    >> Rose woont al haar hele leven in een middenstandshuis in District 4, samen met haar ouders en haar broer Luca. Haar andere broer, Connor, is een jaar eerder vermoord. Veel mensen geloven dat Rose dit heeft gedaan, en blijven liever bij haar uit de buurt. Ze is heel alleen, maar in plaats van aardig te zijn en vrienden te zoeken, sluit ze zichzelf af. Het is haar manier om met pijn om te gaan.
    Roses huis staat vlakbij de armere wijken van District 4, waar ze vroeger graag heenging om de armeren te helpen. Op de dag van Josiahs boete werd er een meisje geboren dat naar haar is vernoemd - Rose Tyler (verre familie van Tyler - door AIex). Dit meisje is twee jaar op de dag van Roses boete.
    Gedreven door het verdriet, de pijn en vooral de haat uit haar verleden heeft ze twee jaar lang actief les gehad in de kunst van het vechten met een dolk. Ze leert snel en heeft een talent ontwikkeld. Veel mensen hebben medelijden met de "arme Rose" of zijn bang voor haar sinds Josiahs en Connors dood. Het deert Rose niet; ze wil niets liever dan alleen zijn. Als er niemand is, is er ook niemand om haar aan Josiah te herinneren. Rose draagt standaard haar dolk, Caedes [kédès], bij zich in haar laars, die net hoog genoeg is om het heft te verbergen.


          Geschiedenis
    >> Rose kent Josiah al letterlijk haar hele leven. De jongen, die ongeveer een jaar ouder was dan zijzelf, was de zoon van een bevriende familie en zo zijn ze technisch gezien samen opgevoed. Josiahs zus was net iets te oud om bevriend te zijn met Rose, en Ronja ook, dus werden Josiah en Rose steeds closer. Tot die ene dag dat Josiah haar meevroeg naar het schoolbal en alles ineens heel serieus werd.
    Voor vijf maanden hebben de twee een relatie gehad, tot de dag van de boete. Rose werd tot ieders grote schrik getrokken. Iedereen kende haar en ze was bij iedereen geliefd, dus ieder hield zijn adem in. In de laatste seconde besloot Josiahs zus - het meisje met wie Rose amper had gesproken - om in haar plaats te gaan. Vervolgens werd Josiah zelf óók getrokken, en Roses complete wereld stortte in.

    Vanaf die dag ging het bergafwaards met het lieve meisje. Ze trok zich terug, zat steeds vaker alleen op haar kamer en kon zichzelf uren vermaken door enkel voor zich uit te staren met tranen in haar ogen. In haar ooghoek ving ze slechts glimpen op van de kleuren die de grijstinten van haar interieur nog minder gesatureerd lieten lijken. Het liefst had ze het beeld uitgezet, maar iedereen was verplicht om naar de Spelen te kijken. Tijdens schooltijd lieten ze hen in de pauzes herhalingen zien; eerst de boetes, toen de parade en de interviews. Rose keek niet, maar haar schoolgenoten lieten haar luidkeels horen wat er gebeurde.



    POSITIEVE EIGENSCHAPPEN:

    + Aenean vulputate eleifend tellus
    + Aenean vulputate eleifend tellus
    + Aenean vulputate eleifend tellus
    + Aenean vulputate eleifend tellus
    + Aenean vulputate eleifend tellus
    NEGATIEVE EIGENSCHAPPEN:

    - Aenean vulputate eleifend tellus
    - Aenean vulputate eleifend tellus
    - Aenean vulputate eleifend tellus
    - Aenean vulputate eleifend tellus
    - Aenean vulputate eleifend tellus

          KOPJE
    >> Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit. Aenean commodo ligula eget dolor. Aenean massa. Cum sociis natoque penatibus et magnis dis parturient montes, nascetur ridiculus mus. Donec quam felis, ultricies nec, pellentesque eu, pretium quis, sem. Nulla consequat massa quis enim. Donec pede justo, fringilla vel, aliquet nec, vulputate eget, arcu. In enim justo, rhoncus ut, imperdiet a, venenatis vitae, justo. Nullam dictum felis eu pede mollis pretium. Integer tincidunt. Cras dapibus. Vivamus elementum semper nisi. Aenean vulputate eleifend tellus. Aenean leo ligula, porttitor eu, consequat vitae, eleifend ac, enim. Aliquam lorem ante, dapibus in, viverra quis, feugiat a, tellus. Phasellus viverra nulla ut metus varius laoreet. Quisque rutrum. Aenean imperdiet. Etiam ultricies nisi vel augue. Curabitur ullamcorper ultricies nisi. Nam eget dui.



    Een voorbeeld van mijn schrijfstijl:

    “Rose!” Het is Willson, mijn trainer. Hij is laaiend. Met een schok weet ik terug te keren in de werkelijkheid. Aan mijn voeten zie ik Mitch ineengedoken zitten, klaar voor wat ik hem ook aan had kunnen doen.
    Een rilling schiet door mijn lijf. Ik had hem kunnen doden. Ergens diep in mij voel ik me triomfantelijk dat het had gekund, en geïrriteerd omdat Willson me uit mijn concentratie haalde. Een ander deel van mijzelf zit ineengedoken in een hoekje van mijn geest, bang voor waartoe ik in staat ben. Het lijkt – net zoals Mitch – overeind te komen en langzaam dringt het tot mij door dat ik bijna iemand heb vermoord.
    “Je weet dat het ten strengste verboden is om elkaar te verminken. Als de vredebewakers te horen krijgen dat je een mogelijke tribuut–” tiert Willson, razend.
    “Ik heb hem niets aangedaan.” Ik verwacht dat mijn stem zoals vroeger, onvast en trillerig, zal klinken, maar ik klink verrassend zeker van mijn zaak. Zekerder dan ik me voel, in ieder geval. “Kijk, hij ademt.”
    Voor een moment kijkt Willson mij gewoon aan. Zijn ogen speuren mijn gezicht af, op zoek naar iets waaruit zou kunnen blijken dat ik een grap maak. Niet dat ik zo vaak grappen maak. Ik lach bijna nooit, de laatste tijd. Ik kan me bijna niet meer herinneren hoe het voelt.
    “Er staat de doodstraf op het vermoorden van anderen. En de vredebewakers hebben als prioriteit mogelijke tributen voor de Spelen, dat weet je.”
    “Ik liet me een beetje gaan, nou blij?” Mitch werpt me een steelse blik toe, maar ik negeer hem opzettelijk. Hij heeft de blik in mijn ogen gezien. Hij weet waartoe ik instaat ben.
    De oude man schudt zijn hoofd, alsof hij weet dat hij het toch niet aan mijn verstand kan brengen dat ik over mijn acties na moet denken. Hij lijkt er heilig in te geloven dat ik slecht ben, en ergens geloof ik het zelf ook.
    “Pas gewoon op jezelf, goed?”
    Ik lach enkel smalend. Ik heb het verlangen om op mijzelf te passen al lang geleden verloren. Alles wat ik doe is ervoor zorgen dat ik in de problemen kom, keer op keer op keer. Maar ik heb de kracht noch het doorzettingsvermogen om het gewoon nu te beëindigen.
    Ik ben zwak. Ik ben gebroken. Natuurlijk pas ik niet op mezelf.
    Wanneer Willson weg is merk ik pas dat Mitch ook weg is. Ik sta alleen in de trainingshal met Caedes nog in mijn hand. Het wapen voelt vreemd vertrouwd, alsof het altijd al aan mij heeft toebehoord. Dat heeft het enkel niet.
    Mijn hand glijdt over het bronzen lemmet. Er ontstaat een ondiepe snee in mijn hand, maar het kan me niets schelen. Steeds harder boor ik het wapen naar binnen tot het ondragelijk begint te worden.
    Ik doe het wel vaker. Het helpt me om te vergeten, net zoals vechten dat doet. Het verblindt me, al is het maar voor even. De pijn is mijn drug. Er staan al verscheidene littekens in mijn handpalm, maar ik heb mezelf aangeleerd om er geen aandacht aan te besteden. Zolang ik er niet naar staar en mijn handen als vuisten gebald houd, zal niemand het opmerken.
    Geen zwakte tonen, Rose, beveel ik mijzelf. Onopzettelijk spreek ik de woorden hardop uit. Het voelt alsof er iemand is die me hoort, die me aankijkt. Maar ik ben alleen. Ik ben altijd, altijd alleen.
    Ergens doet het besef me opnieuw pijn. Vroeger was ik nooit alleen. Er waren altijd mensen die bezorgd om me waren, mensen die om me gaven en mensen die zonder dat ze me kenden een gesprek met me wilden voeren. Ik heb het uiterlijk van een teddybeer, of een klein meisje met een ballon. Mijn uiterlijk impliceert dat ik lief ben, zorgzaam. Ik zal wel goede cijfers halen, ik zal wel getalenteerd zijn. Ik zal wel een goed persoon zijn.
    Maar sinds kort lijkt iedereen mij te kennen. Ik hoor ze fluisteren. Is dat niet de vriendin van die jongen die van de klif sprong? Ik vraag me af of het ooit zal verdwijnen. Wat moet ze gezien hebben in die lafaard? Het zal me mijn hele leven achtervolgen. Ze is nooit meer dezelfde geworden. Men zegt dat ze haar eigen broer heeft vermoord.
    Roddels verspreiden zich feillozer dan het rivierwater stroomt.

    [ bericht aangepast op 7 nov 2016 - 18:05 ]


    in love with the fictional characters, I'm sorry

    boop


    in love with the fictional characters, I'm sorry