Ik moet jullie echt even iets meedelen.
Ik moet voor school zo'n Franstalig boekje lezen.
Ik lees dolgraag, het laat me tot rust komen en wekt allerlei emoties bij me op.
En dat boekje dat ik nu dus moet lezen is práchtig.
Het is zo eenvoudig, maar ook emotioneel.
En eigenlijk, nu ik erover nadenk, vind ik Frans een prachtige taal.
Ik doe het niet graag op school, maar het is zo elegant, zo veelzeggend.
Ik weet het niet, maar Frans is een speciale taal.
Maar dus over het boekje, julie moeten hem allemaal eens lezen.
De titel is 'Oscar et la dame rose'.
Het verhaal gaat over een 10-jarig Frans jongetje. Oscar lijdt aan kanker en de chemo slaagt niet aan. Hij weet dat hij dood gaat, maar niemand durft hem letterlijk zeggen dat hij dood gaat. Hij woont al een tijdje in het ziekenhuis en is erg in de war. Hij kan er niet tegen dat niemand de waarheid tegen hem verteld. Er is slechts één uitzondering; Mammie-Rose, een vrouw die het de kinderen op de kinderafdeling gelukkig probeert te maken. Altijd staat ze voor hen klaar, maar met Oscar heeft ze een speciale dag. Op een dag, wanneer Oscar weer vraagt waarom niemand hem de waarheid wilt vertellen, vraagt ze hem of hij in God gelooft. 'Nee', antwoordde hij, 'Mijn ouders zeggen dat hij niet bestaat, het is een ilusie.' Mammie-Rose zegt hem dat hij brieven naar God moet schrijven. Ze zegt hem dat hij al zijn gevoelens in een brief naar God moet schrijven. Oscar luisterd en schrijft de brieven, hoewel hij nog steeds niet in God geloofd. 'God bestaat niet', zegt hij telkens weer. Waarop Mammie-Rose 'Elke keer wanneer je aan Hem denkt, wordt hij een klein beetje echter' antwoordt. En zo is het ook, naarmate de hoeveelheid brieven stijgt, begint hij meer en meer in God te geloven.
Het is echt een prachtig verhaal.
Heel zielig, maar zeker de moeite om te lezen.
Groetjes,
Prodigy
