Oorverdovende kreten vulden Bill`s kamer met hun stilte. Zijn beeldschone stem probeerde los te komen uit de ketenen van zijn nachtmerries. Maar de beelden van de pijnlijke scheiding van Bill`s ouders verdronk hem langzaam in Bill`s denkbeeldige tranen. Hij zag miljoenen gezichten naar hem staren. Gezichten zonder ogen. Ze waren verblind, door het vervloekte licht dat men zag door de ogen van de roem. Het monster dat ook Bill had gelokt met zijn beschaduwde licht. De stralende toekomst die Bill zo velen jaren geleden voor zich had gezien, was in werkelijkheid een zo veelste visioen geweest van de roem. Weer een andere ziel om te vernietigen. De schaduwen waren overal. Ze bekeken hem vanaf de witte hotelkamer muren, het glimmende laminaat van de vloer, en vanonder het bed. Zelfs vanonder de koude dekens. Vanonder zijn snel kloppende hart. In één van de schaduwen, herkende hij het gezicht van zijn vader. Lege oogkassen bekeken hem, zonder dat hij enige vorm kon zien in de lippen van zijn vader. Vormloze handen kwamen dichterbij Bill. Het leken net spookhanden. Ze waren donker als de bladeren van een beregende spar. De uiteinden van zijn vingers leken net weg te worden gewaaid door een ijzige wind. Bill rilde op een ongezonde manier. Hij wilde schreeuwen maar zijn stem was geketend. Waarom zaten de ketenen zo strak? Waarom was hij zo zwak? Hij hoopte vanuit het diepste van zijn hart, dat zijn vader zijn gedachtes na al die jaren zijn gedachtes nog kon horen. `Papa! Papa! Papa! Haal me niet weg! Papa! Neem me met je mee! Papa! Papa!` `Bill!` De warme, vertrouwde stem van zijn broer versloeg de ketens. Ja. Hij was wel sterk genoeg, maar Bill voelde de ketens steeds knellen om zijn herinneringen. `Papa! Papa!` `Bill, alsjeblieft, kalmeer!` Bill voelde Tom`s handen gloeien op zijn bleke armen. Hij schudde hem zachtjes wakker, maar bij elke beweging kromp hij in één. Zijn wimpers tilde zijn oogleden voorzichtig op. Alsof ze bang waren om ze te laten verdrinken, in de tranen die achter Bill`s ogen begonnen te prikken. Met een pijnlijk gevoel in zijn hart, keek hij in de weerspiegeling van zijn eigen ogen. Tom`s ogen... `Bill, wanneer zal dit stoppen? Iedereen is bezorgd om je, broertje. Wanneer stoppen deze nachtmerries?` Bill keek zijn broer met vermoeide ogen aan. De nachtmerries waren zo diep verscholen in hem. Zijn angst had lang moeten zoeken om ze te vinden. Het had hem uitgeput. `Mijn nachtmerries zullen stoppen... wanneer iemand eens eindelijk zal snappen, dat ze er altijd al waren geweest.`
~ Een stand alone voor Bill Kaulitz.
Ik mis je lach, lieve Bill.
God bless you, all. <3
Heaven is where love is. Love is where your heart lies. <3
Salaryman
maar het is echt zo super mooi geschreven!
