Nasiani

Gastenboek (33)

• Zoldyck

  Ik kan m'n personages nooit dood laten gaan. Ik heb zo'n verhaal en in het begin zei ik: 'Ja, die gaat op het eind een nobele dood sterven.'
  Eind van het verhaal: Hij is dood.
  Ik: Shit, nu moet ik een vervolg maken waaruit blijkt dat hij toch niet dood is
  In het begin had ik ook een hekel aan dat personage, maar hoe meer ik met die personages omga, hoe meer ik me aan ze hecht
  Wie is jouw favoriet dan?

  9 jaar geleden
• Zoldyck

  Namen blijven nooit hangen.
  Om de een of andere reden die rare klootzak, Devon (of zoiets...) en Jerret? Kan dat? Iets in die aard was het... Oké, nee, eigenlijk heb ik geen idee hoe hij heet, alleen dat het met een J begon... Diegene die daar binnenstormde toen ze Erin (was het dat?) in die wc pot duwde...

  9 jaar geleden
• Zoldyck

  Nee, hoor, de ingewikkeldheidsfactor valt nog wel mee Soms heb ik wel een beetje moeite, maar dat is omdat ik namen nooit onthoudt, ligt dus helemaal aan mij Het is echt heel erg goed! Niet twijfelen! En die spellingfouten... Het waren er echt minder dan ik in de meeste verhalen tegenkom, hoor! Het viel me wel op dat je in sommige hoofdstukken opeens in zin per ongeluk in de TT zet, waar ik me persoonlijk enorm aan stoor Ik zou zeggen: lees je tekst nog eens door, de meeste fouten zul je er wel uit kunnen halen, daar ben ik zeker van, en anders help ik je graag^^
  Ik bedoelde het eigenlijk anders. Niet dat er meer open ruimtes komen, maar dat je vaker gewoon op een nieuwe regel begint. Wanneer je over een ander personage begint, zijn gevoelens en acties, kun je ook beter op een nieuwe regel beginnen, dat leest makkelijker.
  Zoiets dus (dit is een random deel uit een van mijn verhalen, let niet op de fouten en de simpele schrijfstijl ):
  

  Het viel niet te missen. Mijn moeder was geen genie zoals de doctor en zag het waarschijnlijk niet op het eerste gezicht, maar ik wel. In tegenstelling tot wat ik verwachtte, weende ik niet. Ik hield mijn adem gewoon een paar tellen in en wachtte op doctor Roths uitleg die niet kon ontbreken.
  ‘W-wat-t m-moet dit v-voorstellen?’ stotterde mijn moeder. Ze had ook al door dat het niet goed kon zijn. Als psychologe kon ze Roths eerdere blik niet gemist hebben. ‘T-toch niks er-erensitigs?’
  Roth kneedde zijn nek en twijfelde even over de woorden die hij zou kiezen om dit rampzalige nieuws over te brengen. Ik zou niet graag in zijn schoenen staan.
  ‘Het spijt me dat ik dit moet zeggen, mevrouw Bradley, maar uw zoon heeft een hersentumor.’ Dat was het kort samengevat: ik had een hersentumor. En daarbij liet hij nog wel de ergere details weg. Het ding was groot. Te groot.
  ‘En wat moeten we nu doen?’ vroeg mijn moeder een stuk vlotter dan voordien. Ze sprak sneller dan normaal. ‘Welke behandeling? Een operatie? Chemo?’
  De doctor schudde zijn hoofd en ergens zag ik deze woorden wel aankomen, maar toch zorgde ze voor een steek in het diepste van mijn hart. ‘Sorry, mevrouw, maar ik denk niet dat we nog veel kunnen doen.’ Hij omcirkelde de tumor op de foto. ‘Hij zit om een zeer tactische plek die we gewoon niet kunnen opereren en is al te ver geëvolueerd.’

  
  Snap je wat ik bedoel?
  Je hoeft het ook niet per se zo te doen, ik vind het persoonlijk gewoon makkelijker om het zo te lezen en in alle boeken is het ook zo, dus als je het op zou willen sturen naar een uitgever, kun je best ook wat vaker op een nieuwe regel beginnen^^
  Maar het verhaal is echt heel erg goed en ik kijk echt uit naar het vervolg xxx
  (Wow, dit is een lang bericht...)

  9 jaar geleden
• Nagusamu

  Ja precies
  Maar nu ga ik slapen, ben net een zombie!
  Truste! Byeebyeee x

  9 jaar geleden
• Nagusamu

  Super
  Jaaaaa, heerlijk vakantie!
  2x6 maanden vakantie in t jaar, vind ik wel genoeg

  9 jaar geleden