Inktzwart
inktzwart
Laatst online: -
Voornaam:
Dante
Status:
Woonplaats:
Op mijn schip op zee
Leeftijd:
22
Hobby's:
Going mental, hallucinating Nosferatu, telepathy
Website:
-
Vorige namen:
lijst
d a n t e . h e / h i m . 2 2 y / o
"I have love in me the likes of which you can scarcely imagine and rage the likes of which you would not believe."
Geregistreerd:
1 decennium geleden
Laatst on-line:
3 uur geleden
Tijd on-line:
5 maanden 2 weken
Pageviews:
55107 [24 uur]
Aantal quizzen:
0
Aantal stories:
2
Aantal polls:
0
Aantal gedichten:
0
Aantal lijstjes:
0
Aantal hoofdstukken:
516
Quizzen ingevuld:
1508
Hoofdstukken gelezen:
4105
Reacties geplaatst:
1963
GB berichten:
5837
Forum berichten:
Gastenboek (499)
oooohhhgetverdegetverdeshit
2 maanden geledenooooh shit ik heb t miss niet meer ergens anders staan. oh noeees
2 maanden geledenWattt waarom? Ik heb pbs van 10k hestuurd ooit. Ehh okay?? Yeah, let’s do email!!
2 maanden geledenOohh, ben blij dat je het leuk vond! Snap helemaal hoe in je eentje de twijfels soms je hele hoofd kunnen overnemen--unfortunately, i can relate :'DD
2 maanden geleden1. Door inderdaad slechts een beperkte groep te hebben die hem erkent in zijn identiteit, creëer je veel isolatie, moeizame relaties tussen mensen die het wel weten maar nog weigeren zich aan te passen, of mensen die nog helemaal van niks weten. Het is het volhouden van verwachtingen van anderen, constant een masker op hebben en je aanpassen aan de rest. Bovenop het normale zware leven van D12 is dat nog eens extra vermoeiend en een interessante persoonlijke struggle om mee te beginnen. Zeker als hij (als achttien zijnde en bíjna ontsnapt aan het doodsvonnis van de Spelen, onderhand begonnen is met pogingen om in bredere cirkels uit de kast te komen (is dat bij trans ook de juiste term?) met het idee van het opbouwen van een echt leven).
> Mogelijk al in de mijnen werken --> Als vrouw ook? Ik ben niet bekend genoeg met de backstory van D12 om meteen te weten of de vrouwen ook in de mijnen werkten of niet. Zo niet kan je jouw personage eerst nog een baan ergens anders geven, waarbij hij er van baalt niet in de mijnen te werken (ondanks dat dat fucking zwaar werk is) omdat het werken in de mijnen juist zo genderaffirming zou zijn.
> Dubbel leven --> heerlijke problematiek
> De druk van het kinderen krijgen --> God ja, zeker als hij al achttien is. Misschien zijn zijn ouders al bezig met het uitkiezen van mogelijke matches, want vroeg trouwen lijkt me realistisch voor D12. De galg van de bruiloft die je personage achtervolgt met elke interactie met zijn familie. Fantastisch.
1b. Wel getrokken als meisje --> En zodoende, voor de rest van zijn waarschijnlijke leven, vastzitten in een identiteit die niet de zijne is. Welp, in ieder geval is hij van het kinderengezeik af, maar dit alternatief is nou niet veel feestelijker. Goeie angst.
2. Zeker met hoe je in het begin al de strijd met identiteit opbouwt, het dragen van een masker, kan je dat hier nog veel verder uitvergroten. Het is een mooie spanningsopbouw die in de arena eventueel tot explosie kan komen. Hij had al weinig zelfexpressie buiten zijn vriendengroep, en in het Capitool wordt hij in een frilly roze jurk het podium opgeduwd en oefent zijn mentor met hem hoe hij dramatisch moet knipperen om sponsoren te krijgen. En hij doet zijn best, natuurlijk, want je hebt sponsors nodig en the best case scenario is toch nog altijd om niet dood te gaan (maar wat dan? Stel hij wint, en is voor altijd een capitool sweethart? voor altijd vast? problemen alom) maar vanbinnen is het wel een beetje sterven.
> En dan met de tributen zelf en de bondgenoten die hij vindt, eindelijk wel een beetje ademruimte. Eindelijk wel een beetje zichzelf. En de bondgenoten die relatief accepting zijn, want god wat maakt het ook uit als je liever een "hij" bent? We gaan toch allemaal dood, might as well. En dan gaan die natuurlijk keihard dood en is je HP weer helemaal in zijn eentje.
3. Jaa, zou je ook nog allerlei dingen mee kunnen! Zie, mogelijkheden voor originaliteit alom :p
4. Eén afsluitend puntje van advies: ondanks alle tragedie van de Hongerspelen en de gebeurtenissen die Katniss meemaakt, blijft het diep van binnen een verhaal over hoop. Er gebeurt gruwelijke shit, maar toch is er die hoop dat ze het misschien tot het einde overleeft en weer terugkan naar Prim. Ze is niet verliefd op Peeta, maar het is toch ook fijn om niet alleen te zijn. Terug onderweg naar huis wil ze de Spelen zo ver achter zich laten als ze kan, we weten allemaal dat dat niet zomaar gaat gebeuren, en toch hopen we met haar mee.
Which is to say: zorg dat je als tegengewicht voor alle struggles en angst waar je personage mee dealt, dat er stukjes humor zijn, luchtige passages, en kleine momenten van licht en warmte zelfs in de Arena. En dat zelfs als je ervoor kiest dat hij het niet overleeft, dat je bij zijn dood de rust meegeeft dat hij dood is gegaan als zichzelf, oid.
Zorg voor licht in het duister, want alleen maar zware angst is voor lezers vaak té zwaar (en voor auteurs ook niet helemaal de shit). En er is het debat over donkere Queer verhalen en dat Queers daar wel een beetje genoeg van hebben, omdat ze zelf al zoveel shit meemaken in hun leven; geef ze gewoon een fluffy queer verhaal danku.
Lichte momenten zijn belangrijk in een verhaal die dealt met zware thema's, want het donker is pas echt goed zwart als je ook gezien hebt hoe licht eruit ziet.
thanks for coming to my ted talk? 😂
Shit man, al schrijf je het verhaal van Katniss vanuit het perspectief van een trans-katniss. that already works
2 maanden geleden