Gevaarlijke kruiwagens
Op 10 oktober was ik gevallen. Niet van mijn paard of fiets, nee, met de kruiwagen. Deze viel om en gaf mij een zet, waardoor ik dus meeviel. Het eerste wat je dan doet, is je handen uitsteken (of in mijn geval degene die het dichtste bij de grond is) om je op te vangen. En ja, dat opvangen doet dus zeer.
Na die val ben ik snel overeind gekrabbeld en heb ik een poosje naar de duim van mijn linkerhand gekeken. Daar heb ik de hardste klap opgehad. Ik ben ernaar staan kijken omdat ik wilde zien/weten hoe snel het rood zou worden. Maar het werd maar niet rood. Het stalwerk moest wel gewoon nog gebeuren, dus ben ik met de kruiwagen (een ander x3) en de poepschep de paddock ingedoken en ben ik deze gewoon gaan uitmesten.
Tijdens het uitmesten begon ik al te merken hoeveel pijn ik wel niet had. Ik kon nauwelijks meer bewegen of iets vasthouden. Ik wist toen al dat het wel meer zou worden dan een blauwe plek. Een kneuzing misschien? Uiteindelijk kon ik ook niet fatsoenlijk mijn dopper (waterflesje) vasthouden. Ook op de fiets opstappen ging haast niet meer.
Dezelfde avond zat ik nog bij de huisarts in het ziekenhuis. Aankleden lukte me niet (ik moest natuurlijk douchen na de stallen, toen had ik mijn pyjama al aan) dus heeft mijn moeder dit voor mij gedaan (hoe awkward?). Daar aangekomen werd er gekeken of het gebroken was met de meest leuke bewegingen. Zo deed die dokter, zomaar, mijn hand omhoog en omlaag. Nou, dat had ie niet moeten doen! Tranen stroomden over mijn wangen, of ik wilde of niet. Het deed zó veel pijn!
Daar bleek dus dat het gekneusd was. Of tenminste, de dokter zei dat het 90% zeker was dat het niet gebroken was. Geen foto laten maken dus.
Afgezien van de zware spierpijn begon het steeds beter te gaan. Tot de zaterdag erop. Ik hield een bord vast in het restaurant omdat ik dan met rechts op kon scheppen, maar toen merkte ik dat het tóch nog niet helemaal lekker ging. Zondag toch weer veel pijn en maandag was niet veel beter. Met oog op de reis die ik ging maken in de herfstvakantie besloten mijn moeder en ik om nog maar even langs de huisarts te gaan. Deze vertrouwde het toch niet helemaal en stuurde me door naar het ziekenhuis om een foto te laten maken.
En ja hoor, ik bleek toch wat te hebben gebroken. Een klein bot in mijn duim. Een erg naar bot werd mij verteld. Ik heb dan niet goed opgelet bij biologie, maar zelfs dat kon ik nog wel raden. Dus ja, nu vijf weken gips (inmiddels nog maar vier, hoera!). Wat een feest is gips zeg, ongelofelijk!
Wat ik al niet heb gehoord in dat ene weekje ... Gehandicapte, dat ik zielig ben ... Ik kan echt nog wel iets! Oké, ik kan niet typen of mijn haar borstelen, maar ik kan wel boogschieten 
Dus ja, voorlopig (de aankomende honderd jaar) ga ik geen kruiwagens meer vervoeren. Kruiwagens zijn dus heel gevaarlijk.
Er zijn nog geen reacties.