Bedankt nieuwe mensen, nieuwe collega's, nieuwe vriendschappen en nieuwe liefde.
Wanneer ik aan deze momenten, aan deze tijd, en aan deze levensfase, terug dacht, kreeg ik geen glimlach op mijn gezicht.
Mijn hart begon wat sneller en onregelmatiger te kloppen, ik kreeg het wat benauwder en voelde altijd een brok in mijn keel. Het wat meestal mijn rechterbeen wat begon te trillen of waar ik onbewust mee begon te bewegen. Een lichte hoofdpijn dook altijd op aan de rechterkant van mijn achterhoofd, mijn schouders trok ik wat op en het werd altijd last om scherp te stellen wanneer ik ergens naar keek.
Hoe ik nog zo specifiek weet hoe dit voelde?
Op dit moment typ ik dit en krijg ik precies dat kut gevoel.
Dat gevoel dat ik altijd kreeg, wanneer ik werd genaaid waar ik bij stond. Die leegheid van binnen. En het vertrouwen in de mensheid, wat langzaam afbrokkelde, wanneer er voor de zoveelste keer iemand anders voor mij werd geplaats. En toen ik écht wist dat ik voor niemand meer belangrijk was voor de mensen waar ik mee om ging, besloot ik dat het niet langer zo kon.
Want ik ben sterk. Een powervrouw. Ik kies vanaf nu altijd voor mezelf, en de belangrijkste op deze verdomde wereld. Dat ben ik! Het gaat er om dat ik gelukkig ben.
Maar wat nou als ik gewoon niet zo ben?
Ik ben meedenkend en denk, ondanks dat veel mensen dat niet zien, meer aan anderen dan aan mijzelf. Ik ben zo enorm flexibel en het maakt me allemaal niets uit waar ik heen ga of waar ik niet heen ga. Zolang we maar met z’n allen zijn.
En langzaam bouwde ik wat op met andere mensen. Iets wat altijd al voor het oprapen lag, maar wat ik niet durfde op te pakken. Iets wat zo veel beter is dan wat ik al had. Wat ben ik deze mensen dankbaar. Dankbaar voor het opvangen van mij, het hoopje ellende en verdriet, ik wat kapot, ingestord, vernederd en gebroken. Zelfs met mijn 1.84 voelde ik me een kleintje, een lange, blonde vrouw die niet werd gezien, niet werd gehoord en waar overheen gelopen werd alsof ze niks was.
Vervolgens ontmoette ik bepaalde speciale mensen in mijn leven. Ook van ditzelfde groepje, en ik kende ze al langer, maar had nooit op deze manier naar ze gekeken. Wat een prachtige personen. Zo veel vrijheid, vrolijkheid en gevoel. Zo veel passie. En altijd positief. Maar, wat ik misschien nog wel het leukste vond, ik voelde me geliefd. Eindelijk had ik mensen gevonden die me aardig en leuk vinden zoals ik ben.
En fuck die kut anti-depressiva. Ik kan zonder, ben uit de put getrokken door nieuwe mensen, nieuwe collega’s, nieuwe vriendschappen en nieuwe liefde.
Ik voel hoe tranen tevoorschijn willen komen in mijn ogen. Maar ik sta het niet toe. Genoeg gejankt Sharon.
Tot ik me realiseer, dat dit geen tranen waren van verdriet, depressie, suïcidale gedachten of van het feit dat ik me gewoon gebroken en kut voelde.
Dit waren tranen van blijdschap.
Ik sluit nu mijn ogen en een glimlach verschijnt op mijn gezicht, terwijl de klanken van Imagine Dragons door mijn oortjes klinken. “It’s gonna get easier, and easier, somehow.”
Bedankt.
Er zijn nog geen reacties.