De teleurstelling: de dalmatiër

Al lang, heel lang, zeg maar gerust mijn hele leven. Krijg ik te horen 'zeg niet alles' 'vertel ze nou niet alles'. Nooit begreep ik deze boodschap. Zelfs niet toen ik 6 was, bij de bingo zat op de camping. Ik zag een verdraaide mooie dalmatiër knuffel. Natuurlijk kon ik het door mijn enthousiasme niet bedwingen dit hardop te melden aan mijn ouders. Ik wilde deze knuffel zo verschrikkelijk graag. Ik was er helemaal verliefd op.
Mijn ouders zeiden nog, zeg nou niet. Ik snapte het niet.
Vervolgens viel er een bingo, mijn bingo, eindelijk zag ik de knuffel en wist ik 'jij bent van mij'.
Iemand anders had ook bingo, een buurmeisje aan de tafel naast die van ons. Zij was alleen eerder bij de tafel met cadeautjes dan ik.
Zij pakte tot mijn grote verdriet, de dalmatiër knuffel. Ze had gehoord dat ik deze graag wilde en keek mij grijnzend aan in het voorbij lopen.

Nu ben ik 26 en heb nog altijd het dalmatiër moment. Afgelopen week kwam ik er weer achter hoe mensen kunnen zijn. Meerdere malen zelfs. Van zowel een klasgenoot als mijn eigen moeder.
Dit stelt mij erg teleur in de mensheid. Ik ben zo niet dus ik denk niet na over wat ik wel en niet vertel. Ik ga uit van het goede vertrouwen van de mens. Waarom zouden ze zoiets tegen je gebruiken? Om die dalmatiër knuffel te pakken die ze eigenlijk niet willen? Om je expres dwars te zitten?
Maar waarom? Waarom pak je niet gewoon dat springtouw die je echt wilt. Of die ene puzzel waar je altijd al van droomde? Waarom per se mijn dalmatiër knuffel?
Wordt je daar beter van? Vind je het leuk om mensen dwars te zitten? Om andere mensen te gallen?
Daar heeft die knuffel toch niks aan? Die verdwijnt zodra ik uit je beeld ben toch in de prullenbak. Die wordt niet liefdevol geknuffeld?

Ik snap het niet en ik zal het nooit snappen. Ik begrijp die gemene spelletjes niet.
Die dalmatiër knuffel is momenteel veranderd in een echte border collie. Een levend wezen. Wat schiet je ermee op om een levend wezen zijn leven te verpesten? Waar heeft dat beestje dat aan verdiend? Verdwijnt die ook straks de prullenbak in zodra ik de hoek om ben en niet meer in beeld ben?
En waarom? Omdat je er zelf beter van wordt? Omdat het iets is wat jij niet echt wilt maar alleen wilt om dwars te zitten? Om aandacht te krijgen? Wat is de logica die erachter zit.

Ik kies wat ik wil, ik heb de behoefte niet om mensen dwars te zitten. Waarom zou ik dat zelf doen als ik een leuk en gelukkig leven heb en ik ben er tevreden mee? Nee het is niet perfect, maar ik kan het zelf perfect maken door blij te zijn met wat ik heb. Dit geldt voor iedereen. Iedereen kan dit doen zonder iemand anders dwars te zitten. Zonder de border collie een rotleven te geven, zonder de dalmatiër knuffel weg te hoeven gooien. Wees blij met wat je wilt, het gras is groener bij je eigen tuin. Het ligt er alleen aan hoe je hem verzorgd. Waarschijnlijk zullen er nog vele dalmatiër knuffels worden weggegooid en ik zal nooit snappen of begrijpen waarom. Ik weet wel dat ik blij zal zijn dat ik niet zo ben.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen