6.

De dagen vlogen voorbij. Je zou het niet verwachten, maar toch. Ik had deze 2 weken geen moment meer aan mijn werk gedacht en deed alleen nog maar dingen die ik altijd al eens heb willen doen. Ik ging bijvoorbeeld naar verschillende musea's en heb verschillende cursussen gedaan: Fotografie, koken en schilderen. Deze 2 weken waren me goed bevallen. Vandaag moest ik helaas al mijn spullen op het bureau gaan ophalen. Ik hoopte dat ik Spencer niet zou tegen komen. Het liefst zo min mogelijk mensen. Ik liep het huis uit en ging naar mijn auto. Toen ik bij LFF aankwam zag ik al mijn collega's lachend naar binnen lopen alsof alles nog steeds het zelfde was. Zou er iemand wat omgeven dat ik er niet meer was ? Ik hoopte van wel, want ik had een paar goede vrienden leren kennen op mijn werk. Ik zuchtte diep en liep naar de ingang. Ik had 1 stap gezet in het gebouw en meteen kwam Victoria aan rennen. Victoria was de secretaresse van LFF. "Lauren ! Ben je terug ? Please zeg me dat je terug bent !" Ik moest lachen om haar reactie. Het was zo een spontane lieve vrouw. "Sorry Victoria, Ik ben ontslagen en ik denk niet dat ze me nog gaat aannemen." Victoria's gezicht veranderde van heel vrolijk naar heel verdrietig. "Shit.. Het is een stuk minder leuk hier op het werk en iedereen moet steeds harder gaan werken. Het lijkt wel of jij eerst het werk van iedereen deed." Diep van binnen dacht ik ook dat dat zo was, maar dat zei ik natuurlijk maar niet. "Ik kom mijn spullen ophalen." zei ik. "Oh, wacht ik help je wel even." "Ik ook" "En ik ook" "Jep, ik ook wel" hoorde ik achter me. Ik draaide me om. Daar stonden Connor, Noah en Logan. Het waren ook hele goede vrienden van me geworden. "Dankjewel, jullie zijn echt lieverds. "Ja dat ook, maar Spencer is gewoon een trut. Ze had je nooit mogen ontslaan. Je hebt niet eens wat fout gedaan. Of wel ?" zei Noah. "Nee, dat ik weet niet. Ik heb niet eens een fatsoenlijke uitleg ervoor gekregen." "Kom dan gaan we maar." zei ik. We liepen richting mijn bureau. Toen ik langs alle andere bureaus liep zag ik dat sommige collega's die ik nog niet zo goed kon naar me zwaaide en naar me lachte, maar helaas zag ik niet iedereen zitten, dus kon ik niet van iedereen afscheid nemen. Iedereen hier was zo lief. Toen ik de deur open deed van mijn bureau. Zag ik dat al mijn spullen al waren opgeruimd door de poetsvrouwen, maar dat was het enige niet. Daar stonden de rest van mijn collega's. Rebecca stond vooraan met een grote bos roze en witte bloemen. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Rebecca kwam naar me toe. "Lieve Lauren, iedereen hier in dit hele gebouw gaat je missen. We hebben met veel plezier met je gewerkt. De afgelopen 2 weken voelde niet compleet toen jij er niet was. Spencer weet niet wat ze gaat missen, want jij was sowieso de beste medewerkster hier. We gaan je positiviteit en vrolijkheid missen." De tranen rolde over mijn wangen. Ik zou ook alles heel erg gaan missen, het gebouw, mijn collega's, het werk zelf. Ik bedankte iedereen en zei iedereen gedag. Een paar mensen hielpen me nog met mijn spullen meedragen naar mijn auto. Ik stond bij mijn auto en bedankte de laatste mensen nog en stapte uiteindelijk mijn auto in. Toen ik naar rechts keek zag ik de witte porsche van Spencer aan komen rijden. Ze stapte uit en liep met haar zwarte pumps richting het bureau. Ik reed snel weg, voordat ik uit zou stappen, naar haar toe zou rennen en haar zou wurgen. Ik deed de voordeur open en droeg alle spullen naar binnen. Ik had geen zin om het op te ruimen dus ging ik maar naar de woonkamer heen en zou televisie gaan kijken. "Hoi Lauren." Ik schrok me kapot. Ik dacht dat er een crimineel ofzo in mijn huis zat, maar het was Ethan. "Hoe kom jij hier binnen ?" "Je vriendin liet me na veel moeite naar binnen." "Oh." antwoordde ik. "Hoe gaat het met je ?" vroeg hij. "Mwah, ik begin al te wennen aan deze situatie." antwoordde ik. "Het spijt me echt heel erg, Lauren. Dit was echt niet mijn bedoeling." "Nee dat weet ik. Jij kan er niks aan doen het ligt gewoon aan Spencer. Hoe gaat het nu bij jou ?" vroeg ik. "Met mij gaat het goed. Ik heb een nieuwe woning hier in de buurt en we hebben ook al planningen gemaakt van wie wanneer de kinderen bij zich heeft." "Mooizo" zei ik. "Ik vroeg me af of je misschien zin had om vanavond mee te gaan uiteten ?" Dit had ik niet aan zien komen. Ethan was zó knap. Hij was ook heel erg knap. Ik had nooit begrepen wat hij bij Spencer moest. Ik dacht dat ik het niet kom maken tegenover Spencer. Wat dacht ik nu ? Medelijden heben met Spencer. Nee, ik liet me niet tegenhouden door haar. "Ja, graag." zei ik. Ethan lachte opgelucht zag ik. "Oke, ik moet nu wel weer gaan naar de meiden, maar ik kom je vanavond om 7 uur ophalen. Tot dan" en weg was hij.