Embry

Jacob keek naar de grond en zweeg. Ik zag dat Edward vocht met zijn aard. Weerwolven en vampiers zijn geboren vijanden. Maar hij was geen monster. Toen keek hij op. ‘Kom Jenna! Jacob, wijs ons de weg!’ Mijn ogen werden groot en ik kon een kreetje van de spanning niet onderdrukken. Het was een eindje lopen. En omdat het juist geregend had was de grond modderig, dus ging het trager dan normaal. ‘Daar zijn ze!’ Riep Jacob ten slotte. Ik zag Embry meteen liggen. Zijn gezicht was van de pijn vertrokken, en hij had zijn 2 armen om zijn been geslagen waaruit heel veel bloed zeikte.
Edward beet op zijn lip. ‘Ik bel Carlisle - die lapt hem wel op!’ Jacob knikte. ‘Embry, is alles in orde?’ Vroeg ik terwijl ik op mijn knieën bij hem ging zitten. ‘Hij wou Emily beschermen!’ Hoorde ik plots Sam zeggen. Embry slikte en knikte. ‘Wat bedoelen jullie?’ Sam kwam ook bij ons zitten. ‘Die bloedzuigers waren er plots. Ze wouden Emily aanvallen, maar Embry zag ze en probeerde ze tegen te houden.’ Ik schrok. ‘En is Emily in orde?’ ‘Ze heeft niets!’ Suste Sam me. ‘Wij waren er ook en hebben ze kunnen wegjagen!’
‘Carlisle en Emmet komen meteen!’ Mompelde Edward terwijl hij zijn telefoon wegstak. ‘En wij gaan naar de andere roedel Jenna!’ Jacob kwam bij ons staan. ‘Ik ga mee!’ Zei hij vastberaden. ‘Ik weet niet, blijf hier! Bij de roedel!’ Edward leek ook vastberaden. ‘Ik weet meer over weerwolven, en daarbij, het is mijn reservaat!’ Snauwde Jacob kwaad. Edward zuchtte. ‘Ok ga dan maar mee!’ En even later liepen er 2 vampiers en een weerwolf door het woud.