The child-birth 3

Mijn mond viel open. Dat kon toch niet. Edward bleef roerloos staan. ‘Zeg dat het niet waar is...’ Fluisterde hij met zijn ogen dicht. Carlisle zuchtte. ‘Edward – ik...’ ‘Zeg dat het niet waar is Carlisle!’ Zei Edward weer zacht, met nog altijd zijn ogen dicht. Carlisle keek hulpeloos rond zicht. ‘Edward – het spijt me echt – ik heb gedaan wat ik kon – ik...’ ‘Zeg het Carlisle! Zeg het!’ Schreeuwde Edward. Carlisle bleef kalm.
‘Rustig Edward, alleen kalmte is nu toepasselijk...’ Edward keek hem woedend aan. ‘Zeg dat het niet waar is Carlisle!’ Riep hij opnieuw. ‘Het is ook niet waar!’ Zei ik verbaasd. Edward en Carlisle draaiden zich naar mij om. ‘Kijk... Ze ademt!’ Ik had gelijk. Het was niet echt een ademhaling... Eerder een soort pijnlijk gehijg... Maar... het was leven...
‘Ze heeft gelijk!’ Hoorde ik plots naast me. Jacob... Ik was helemaal vergeten dat hij er ook nog was. Iedereen liep vlug naar het bed. Carlisle knikte. ‘De hartslag is inderdaad terug! Maar je moet nog altijd kiezen Edward!’ Edward ademde diep in en uit. Ik kon direct zien dat hij echt niet wist wat te zeggen.
‘Oftewel...’ Mompelde Carlisle. ‘Er is nog een andere mogelijkheid...’ Iedereen was direct een en al oor. ‘En die is...’ Zei Edward terwijl hij vol verwachting naar Carlisle keek. ‘Je moet haar bijten Edward! Dat is de enige mannier...’ Edward keek op. ‘Wat? Maar Carlisle...’ Carlisle snoof. ‘Je hebt me gehoord Edward de enige mannier...’ Edward beet op zijn lip en keek rond zich. Toen werd zijn gezichtsuitdrukking hard, vastberaden. ‘Het komt goed Bella...’ Zei hij. Ik schuifelde dichterbij, en zag hoe Edward voorover leunde en Bella nog een laatste keer zachtjes in haar nek kuste voor hij beet.