Hoofdstuk 14 - De volgende dag

De volgende ochtend was Kaspers bed leeg. Renzo maakte zich rustig klaar en liep naar de leerlingenkamer. Hij verwachtte dat Kasper daar zou zijn, maar dat bleek niet het geval te zijn. Toen hij richting de ziekenzaal liep - misschien was Kasper opnieuw naar zijn grote held gegaan - kwam hij professor Anderling tegen.
'Dradens, kom even met mij mee,' zei ze.
Vol verbazing volgde Renzo haar mee naar de ziekenzaal. 'Sorry, professor, maar mag ik vragen -'
'Dit kan nogal schokkend zijn.' Professor Anderling keek hem ernstig aan en Renzo slikte. 'Er is een slachtoffer gevallen, Dradens.' Ze kwamen in de ziekenzaal aan en professor Anderling ging naast een met een gordijn bedekt bed staan. Renzo kreeg een benauwd voorgevoel en toen professor Anderling het gordijn open deed, werd dat gevoel bevestigd.
'Kasper...' Zijn mond was kurkdroog en hij staarde naar zijn enige vriend. Hij pakte Kaspers hand, maar deze was helemaal verstijfd. 'Wat is er gebeurd?'
'Hij had een fototoestel bij zich,' zei professor Anderling zacht. 'Weet je hier iets van?'
Renzo schudde zijn hoofd. 'Hij wilde bij Harry Potter kijken, vannacht... Ik mocht hem niet verraden, maar ik heb hem niet meer terug horen komen. Ik sliep...'
Professor Anderling legde een hand op zijn schouder.
Renzo staarde vol afschuw naar het doodstille lichaam van Kasper. Hij kon maar moeilijk beseffen dat het Kasper was die daar lag. Hij draaide zijn hoofd om te kijken of Harry Potter ook nog ergens lag, maar zag dat die al van de ziekenzaal ontslagen was. Hij zakte naast Kasper neer.
'Luister, Dradens, als er iets is...'
'Ja. Dankuwel.' Renzo knik te even beleefd naar professor Anderling, die zich daarna omdraaide en weg wilde lopen. 'Professor?'
Ze draaide zich om. 'Ja?'
'Komt het - komt het weer goed met hem?' Renzo keek haar angstig aan.
Professor Anderling slaakte een zucht. 'Er zijn drankjes die hem kunnen genezen. Het zal lang duren, maar we doen ons best.'
Renzo beet op zijn lip en knikte. Als hij Kasper had tegengehouden, was dit nooit gebeurd. Als hij mee was gegaan, was het misschien ook wel niet gebeurd. Als hij zich anders had opgesteld, had alles anders kunnen verlopen. 'Sorry,' mompelde hij. Hij keek nog even naar zijn enige vriend op deze school en liep toen terug naar de leerlingenkamer. Daar ging hij terug naar de slaapzaal, waar hij de rest van de dag bleef zitten.

De eerstvolgende weken gingen als in een waas voorbij. Renzo concentreerde zich alleen op zijn huiswerk en voelde zich eenzamer dan ooit. Hij had nog een paar keer met Gary gesproken, maar die had geen medelijden met hem. 'En terecht. Vies modderbloedje,' had hij gezegd. Daardoor had Renzo het enige contact dat hij nog met Gary had, verbroken. Hij had niets gezegd waardoor Gary boos op hem kon worden, maar hij had geen zin meer om met Gary om te gaan. In ieder geval deze periode niet.
Renzo had aangegeven naar huis te willen gaan in de kerstvakantie. Kasper was de enige die nog een beetje vreugde aan zijn tijd op school had geleverd en nu hij ook zijn gezelschap niet meer had, was hij heel erg alleen. Daarom keek hij er naar uit om in de kerstvakantie naar huis te gaan.