Hoofdstuk 15 - Een nieuwe wending

In de derde week van december hoorde Renzo via via dat er een duelleerclub opgericht zou worden. Het was vrijwillig, dus besloot Renzo niet te gaan. Hij had er totaal geen zin in gehad en had gedacht er geen problemen mee te hebben, maar de volgende dag had hij er veel spijt van. Tijdens zijn eerste les - Verweer tegen de Zwarte Kunsten - ging Elmo Franksen naast hem zitten. Renzo zat al zo lang alleen dat het hem verbaasde dat er überhaupt iemand naast hem kwam zitten. Hij kwam er ook al snel achter dat Elmo niet de hele les zou blijven zitten.
'Was je gisteren ook bij de duelleerclub? Nee toch?' vroeg hij nogal opgewonden. Renzo schudde zijn hoofd. 'Oh, dan heb je echt iets gemist!'
'Wat is er gebeurd?' zei Renzo verbaasd.
'Harry Potter is een sisseltong! Hij heeft gisteren een slang achter Joost Flets-Frimel aangestuurd. Ik denk dat hij de erfgenaam van Zwadderich is! Van Zalazar Zwadderich!'
'Wat?' Renzo keek Elmo even verbijsterd aan, maar kreeg de kans niet om vragen te stellen. Hij was alweer opgestaan om het nieuws aan anderen te vertellen die nog niets hadden gehoord hadden. Renzo bleef verstomd achter. Zou Harry Potter dan toch de erfgenaam van Zwadderich zijn? Dat zou betekenen dat hij toch tegen zijn vrienden had gelogen. Hij twijfelde er nog steeds aan.
Tijdens de les kon hij zich dan ook niet concentreren. Als Harry Potter de erfgenaam was, dan zou dat betekenen dat hij Kasper had versteend. Dan was het dus zijn schuld dat hij alleen was. Halverwege de les klonk er lawaai op de gangen - het moest Foppe zijn de klopgeest, die dingen riep -, waardoor professor Smalhart naar buiten liep. Al snel volgde de klas, zo ook Renzo. Ze waren niet de enige klas die het lokaal had verlaten; vrijwel alle klassen van de school liepen door de gangen. Renzo werd van de ene naar de andere kant geduwd zonder enig idee te hebben wat er was gebeurd en waarom iedereen zo in paniek was, tot hij iets kouds in zijn enkel voelde trekken. Vol afschuw zag hij dat hij IN Haast Onthoofde Henk, de afdelingsgeest van Griffoendor, stond. De geest was echter niet meer wit en doorschijnend, maar zwart en rokend en hij zweefde boven de grond. Renzo verplaatste direct zijn voet, maar werd geduwd waardoor hij zijn evenwicht bijna verloor. Het leek volledig uit de hand te lopen, tot er een oorverdovende knal klonk die iedereen tot stilte maande. Professor Anderling beval alle leerlingen terug te gaan naar het lokaal en professor Smalhart begon zijn leerlingen bijeen te zoeken. Renzo probeerde zo lang mogelijk te rekken dat hij niet terug hoefde te gaan. Hij wilde dolgraag weten wat er gebeurd was en hoe Haast Onthoofde Henk er zo aan toe was geraakt.
'Op heterdaad betrapt!' Ernst Marsman, een tweedejaars Huffelpuffer en een vriend van Joost, wees op Harry Potter.
'Genoeg, Marsman!' zei professor Anderling scherp.
Professor Smalhart had Renzo inmiddels gevonden en pakte zijn schouder vast. 'Ga je mee, jongen?'
Renzo knikte, maar bleef achterom kijken. Hij hoorde Foppe nog een liedje zingen, maar kon de woorden niet meer verstaan.
'Lieve leerlingen, ga alstublieft rustig zitten,' zei professor Smalhart. 'Het kan zijn dat ik straks uit het lokaal geroepen wordt omdat ze mijn hulp nodig hebben. Ze hebben weliswaar gezegd dat het niet nodig is, maar ik weet dat ze het moeilijk zonder mij kunnen redden - ik kan erg goed met dit soort situaties omgaan, dat kun je ook lezen in mijn werken - dus als dit het geval is, dan is het belangrijk dat jullie rustig in de klas blijven zitten.'
'Wat is er gebeurd?' vroeg één van de meisjes.
'Zoals jullie zelf hebben kunnen zien, is er iets ernstigs gebeurd,' begon professor Smalhart, 'maar ik kan jullie verzekeren dat het allemaal meevalt. Het is Foppe, ten slotte -'
'En Haast Onthoofde Henk dan?' protesteerde Elmo. 'En Joost?'
'We zullen zien wat er met hen gaat gebeuren. Zoals je kunt lezen in mijn boek, Zwerven met Zombies, is ook dit een situatie waarin ik eerder heb verkeerd en ook toen heb ik me er prima uitgered. Dat zal nu dus weer gebeuren.' Een paar meiden slaakten een zucht van verlichting, al begreep Renzo niet waarom. Hij had helemaal niets nuttigs gezegd en bovendien had hij weinig vertrouwen in Smalharts toverkunsten.
Terwijl Smalhart nog wat meer vertelde over zijn fantastische avonturen waarin hijzelf natuurlijk de heldenrol speelde, dwaalden Renzo's gedachten naar Harry Potter. Het was geen toeval meer. Hij moest gelogen hebben tegen zijn beste vrienden, want Renzo wist zeker dat hij de erfgenaam was. Hij was bij alle voorvallen geweest: de kat van Vilder, Kasper - die was ten slotte naar Harry gegaan - en nu was híj weer bij de versteende slachtoffers gevonden. Had hij Kasper versteend? Zijn enige vriend op deze hele school? Renzo wist dat Harry Kasper altijd een irritant kereltje had gevonden, maar verstenen... Zijn moeder had al die tijd gelijk gehad. Hoe had hij aan haar woorden kunnen twijfelen? Harry Potter was dus echt door en door slecht. Hij mocht niet meer aan zijn moeders woorden twijfelen. Ze had gelijk.