Screaming

‘Jenna!’ Ik schrok wakker. Buiten was het donker. Alice stond gebogen over me. ‘Jenna, gaat het weer?’ Ik knikte verward en ging rechtop zitten. ‘Het was weer even geleden...’ Mompelde ik. Alice knikte en kwam naast me zitten. ‘Je was weer even weg.’ Carlisle kwam de kamer binnen. ‘En dat zal nog gebeuren!’ Zei hij. Ik en Alice keken hem vragend aan. ‘Het is toch duidelijk...’ Zei Carlisle glimlachend. ‘Hoe erger het visioen, hoe langer je buiten bewustzijn bent. Laat me raden, je hebt zeker het verjaardagsfeest van Bella gezien ongeveer 2 jaar geleden?’
Ik knikte. ‘Net zoals ik dacht...’ Mompelde Carlisle. ‘Hoe sterker de emoties zijn, hoe vermoeiender het is voor jou Jenna... Je moet proberen het onder controle te houden...’ Ik slikte en dacht aan wat er gebeurde als ik een visioen kreeg. Alles voelde dan koud aan en er suisde wind door mijn oren. ‘Misschien ga je beter terug naar huis... Je bent al heel de dag weggebleven. Ze zullen ongerust zijn!’ Zuchtend stond ik op en ging terug naar huis. Weer een dag voorbij zonder Alex.
Maar ik had geen zin om terug naar huis te gaan. Ik ging naar het bos, naar de cliff. Ik ging aan de rand zitten en liet mijn benen bungelen over de rand. Ik ging langzaam met mijn hand over de ruwe stenen. Hier had ik ook ooit een visioen gekregen. Dat Bella van de cliff sprong. Ik sloot mijn ogen en dacht eraan terug. Hoe meer ik eraan dacht. Hoe erger ik het verdriet van Bella opnieuw voelde. Maar ze had een troost. Het hing om haar heen. Ik hoorde het haar gewoon opnieuw denken. De pijn die ze voelde was de enige herinnering dat hij echt bestond.
Ik liet me op mijn knieën vallen en gilde het uit van frustratie. Huilend sloeg ik mijn vuisten op de stenen die onmiddellijk verpulverd werden. Ik beet op mijn lip en bleef snikkend op mijn knieën zitten.