~Hoofdstuk 6~

Er kwam een klein glimlachje om Femke’s lippen. “zullen we vanavond weer gaan stappen?” Haar glimlach werd een ondeugende grijns. Ik zag deze vraag totaal niet aan komen en wist niet wat ik moest zeggen.
“Uhm…” zei ik daarom maar.
“Als je geen zin hebt hoeft het niet hoor” zei Femke, terwijl ik zag dat haar gezicht betrok maar dat ze dat probeerde niet te laten merken.
“Jawel hoor!”
“Zeker weten?”
“Ja, natuurlijk! Anders zou ik het toch niet zeggen!” Alleen vanbinnen dacht ik er wel iets anders over. Ik had niet zo’n zin om die jongen van gisteren weer tegen te komen en vanavond weer te kijken naar hoe Femke stond te kleffen met een andere jongen. Maar ik wilde dat Femke ook een leuke avond zou hebben, en ik wist ook niks beters dat we konden doen. Dus ik besloot maar te doen alsof ik het ook een goed idee vond.
“Kom, dan gaan we wat te drinken inslaan! Ik zal dan nog wel een paar vrienden bellen om hier te komen voordat we uitgaan, dan weet ik zeker dat het extra gezellig gaat worden!”
Ik liet me door Femke van de bank afsleuren en vervolgens gingen we naar de supermarkt. Femke kletste erop los over hoeveel zin ze had in vanavond terwijl ze ook ondertussen haar vrienden allemaal liet weten dat ze om negen uur bij haar moesten zijn als ze een leuke avond wilden hebben.
Plots voelde ik wat in mijn broekzak trillen, ik viste mijn mobiel eruit en gebaarde naar Femke dat ik zo terug was. Ik keek op het scherm: Thuis. Ik had gisteren mijn mobiel uit gezet en toen ook al gezien dat ik een paar gemiste oproepen had van mijn ouders, maar ik had niet teruggebeld. Ik drukte ze weg, ik had geen zin om deze dag weer door hun te moeten laten verpesten. Ik nam me voor om ze morgen iets te laten horen. Ik kon ze op zijn minst laten weten dat het goed met me ging en ik voorlopig nog niet van plan was om naar huis te komen.
Ik liep weer terug naar Femke die ondertussen al wat meer boodschappen in het karretje had gedaan.
“Wie was het?” Vroeg ze.
“Oh, mijn ouders. Ze wilde weten of alles goed met me ging en of het gezellig was.” Zei ik. Het was deels waar wat ik zei, dus ik hoefde niet veel moeite te doen om het Femke te laten geloven.
“Oh, oké. Nou ik heb al bijna alles, ik moet alleen nog iets hebben om vanavond te eten.”
“Pizza?” Stelde ik voor.
“Ja, goed idee!” zei Femke waarna we naar de vriezers gingen en daar pizza uitzochten.

Na het boodschappen doen liepen we door de stad terug naar Femke’s appartement. We kwamen ook langs een restaurantje wat er gezellig uit zag. Ik stopte met lopen.
“Kan je hier lekker eten?” Vroeg ik. En terwijl ik dat zei, zag ik een bordje buiten hangen met: ‘Personeel gezocht’.
“Ja, op zich wel. Ik kom hier alleen nooit want er zijn alleen maar jonge gezinnen en oudere mensen te vinden. Geen goede plek om nieuwe mensen te leren kennen.” Dat laatste zei ze met een knipoog.
Perfect dacht ik. Ik pakte mijn mobiel erbij en terwijl we verder liepen typte ik de naam van het restaurant over in mijn mobiel.
“Hoezo eigenlijk?” Vroeg Femke.
“Oh, nee gewoon. Ik vond het er wel gezellig uitzien. En ik dacht dat als ik misschien nog een keer hier kwam, dan weet ik in ieder geval een goed restaurantje om te kunnen eten. Eventueel met mijn ouders.” Verzon ik.
“Ja, dat kan. Maar als ik jou was zou ik dan daar heen gaan,” Femke wees naar een restaurant verderop aan de rechterkant “Voor iets meer heb je meer keuze en wat meer sfeer.”
“Ik zal het onthouden!” Zei ik, terwijl ik mijn arm door die van Femke haakte en we samen verder liepen naar haar appartementje.
Rond negen uur kwamen een voor een haar vrienden binnen, het kleine appartementje werd voller en voller. Al gauw was er ook geen plek meer om te kunnen zitten. Dus mensen gingen op de grond zitten of bij anderen op schoot. En naar mate er meer gedronken werd, gingen mensen ook gewoon over anderen heen liggen, daarop volgde dan weer een lachbui. De flessen drank waren na bijna twee uur al leeg, en iedereen was op zijn minst al aangeschoten. Toen stelde iemand voor om naar ‘de club’ te gaan. Iedereen stemde in en langzaamaan stond iedereen op, af en toen struikelde iemand over een fles die midden in de kamer lag, eentje struikelde zelfs over haar eigen voeten. Alle meiden moesten in de spiegel nog even hun make-up bij werken en sommige jongens wierpen nog een snelle blik in de spiegel of hun haar nog goed zat. Na een tijdje stond eindelijk iedereen buiten en liepen we naar ‘de club’ toe. Gelukkig was dit niet dezelfde als gisteren, waar ik wel even bang voor was.
Na eventjes in de rij te hebben gestaan mochten we naar binnen. De pret kon weer beginnen.