A Fire In Me

Ik keek uit het raam, de duisternis in en probeerde de aanwezigheid te voelen. Het was echt alsof ik alleen maar doelloos ronddwaalde, niets deed en mijn ziel kwijt was. Het gehuil was mijn enige troost. Mijn enige aandenken want ik hoorde niets meer van ze. Marijke bleef weg. Dagen gleden voorbij. Na 2 weken om 11 u ’s avonds huilden de wolven. Edward trok me van bij het raam weg. ‘Wanneer houd dit nu eens op!’ Riep hij en hield mijn gezicht stevig vast. ‘Laat me los!’ Gilde ik hysterisch. ‘Laat me los! Het gehuil! Ze huilen! De wolven! Ik moet... Moet...’ Ik zakte huilend neer op het tapijt. Edward zuchtte en kwam naast me zitten. ‘Dit moet echt ophouden Jenna...’ Fluisterde hij. Ik keek op met tranen in mijn ogen. ‘Dit is mijn enige troost Edward! Mijn enige troost!’ Edward keek om zich heen. ‘En dan! Je moet verder Jenna! Hij is een hond! Een hond!’ Ik keek hem woedend aan. ‘Ja hij is een hond ja! Wie was er hier samen met een mens? Wie Edward? Wie!’ Edward’s ogen laaiden van woede. Ik ging verder. ‘Wie heeft er Bella 2 jaar geleden in de steek gelaten?! Wie liet haar ik gebroken achter, zomaar toen Victoria er nog was?! Wie Edward! Verdomme zeg het me! Wie!?’ Edward’s ogen verder nu rood.
Hij moest moeite doen om niet te brullen of grauwen maar te praten. ‘Jij Jenna...’ Hij slikte en probeerde kalm te blijven. ‘Jij weet helemaal niets van mij en Bella, niets…’ Zo kwaad als ik maar kon keek ik op. Toen sprong ik op en liep ik naar het bos. Huilend sloeg ik de takken opzij die ik mijn gezicht striemden. Ik deed geen moeiten ze te ontwijken. ‘Jenna?’ Hoorde ik plots. Het was alsof iemand een vuur aanstak diep in me. Alsof er plots weer licht was. Alex kwam vanuit het duister op me toegelopen. ‘Alex!’ Schreeuwde ik en omhelde hem. Ik kon het niet helpen. Hij ook niet.
De vlammen likten aan mijn hart. Het smolt. Maar het deerde me niet. Ik mocht duizend maal gestraft worden voor wat ik nu deed. Maar het kon me niets schelen. Alles zou ik hebben gegeven voor dit ene moment.



Reactiessss?