She’s Not One Of Them [Jasper-Twilight] <11 >

...
Ik heb geen zin meer om erover na te denken en ik ga naar mijn bed. Daar leg ik me neer en sluit mijn ogen. Ik val ik een rustige diepe slaap.

[Jasper]
Het was misschien niet mijn beste idee om naar haar huis te gaan. Ze had door dat er iemand naar haar keek, maar ik kan het toch niet laten. Ik liet de paniek die in haar opkwam wegebben en ze ging in haar bed liggen. Nog steeds naar haar kijkend krijg ik plots door dat iemand naast me is komen zitten.
‘Hay Alice.’ Fluister ik zonder weg te kijken van een slapende Aylin. ‘Jasper, zo diep in gedachte verzonken.’ ‘Uhu.’ Is het enige dat eruit komt.
‘Kom we moeten gaan. Het begint dag te worden.’ Ik had niet eens door dat het al zo vroeg was toen ik naar de opkomende zon keek. ‘Weetje Alice, het is zo erg dat ik niet mag ademen als ze in de buurt is. Dat zou haar dood kunnen zijn.’
*Die middag*
[Aylin]
Ik stond aan te schuiven met Jessica voor mijn appel en flesje water, toen ze mij aanstootte. Ik kijk haar vragend aan. ‘Edward Cullen zit naar je te staren.’ Verbaasd draai ik me om. Als hij ziet dat hij mijn aandacht heeft, schuift hij de stoel naast zich achteruit. Ik kijk hem raar aan en hij doet teken dat ik bij hem en zijn familie moet komen zitten.
Ik doe teken dat hij even moet wachten en hij knikt.
‘Zag ik nou wat ik dacht dat ik zag?’ vroeg Jessica een beetje gekwetst. En ik denk dat het kwam door het feit dat Edward gisteren half liet blijken dat hij haar ooit had afgewezen. ‘Ik denk het wel ja.’ ‘Ga je echt bij ze zitten?’ vroeg ze nu geschokt, net alsof ik haar in de steek ging laten. ‘Ja ik heb hem teken gegeven dat ik kwam, dus ik zie je straks dan maar weer?’ ze knikte en keek me na.
Samen met mijn appel en flesje water ging ik in de richting van Edwards tafel. Plotseling viel me op dat er nog helemaal niemand anders van zijn familie er was.
[Edward]
Aylin kwam twijfelend naast je zitten. ‘Waar is de rest van je familie?’ vroeg ze en ze gebaarde naar de lege plekken aan de tafel. ‘Die komen zo maak je geen zorgen. En ik wil me nu vast al verontschuldigen, voor als Rosalie straks onbeleefd doet.’ ‘Euh oké geen probleem.’ Zei ze twijfelend.
Ik grinnikte een keer. ‘Voel je je niet op je gemak?’ vroeg ik haar plagend. ‘Ik weet het niet, het voelt net als gisteren. Bekeken worden door iedereen.’ Ik keek haar medelevend aan en op dat moment kwam de rest erbij zitten.
‘Aylin, mag ik voorstellen mijn familie, Rosalie, Emmett, Alice en Jasper.’ ‘Hallo.’ Zei ze een beetje onwennig. Ze beet in haar appel en keek iedereen goed aan een per een. Net alsof ze bang was als ze met haar ogen zou knipperen, dat we weg waren en ze niet meer zou weten hoe we eruit zagen.