Einde Part 1

Pov Bella:

Ik zat doodsbang tegen de muur. Wat was er toch aan de hand. Waarom zaten we hier in hemelsnaam... Ik hoorde voetstappen in de verte. De deur ging krakend open en Felix stond boosaardig grijnzend in de deuropening. ‘Als je me ook maar met 1 vinger aanraakt vilt Edward je levend...’ Stotterde ik bang. Felix lachtte spottend en haalde iets uit zijn jaszak. Het was een cassetterecorder. ‘Lieverd, jou tijd is voorbij!’ Hij duwde op play.
Eerst klonk er alleen maar geruis. Ik luisterde verbaasd. Wat waren ze van plan...
Na een halve minuut hoorde ik de overduidelijke stem van Edward op de recorder. ‘Hella, ik ben blij je te zien.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. Ik begreep er niet smeer van. Toen hoorde ik Hella. ‘Bedankt voor de trouwring Edward! Heel attent van je schat...’ Ongelovig keek ik naar Felix. ‘Ik moet wel van je houden...’ Hoorde ik Edward dan weer zeggen. Mijn ogen vulden zich met tranen. ‘Ja ik maak het uit met Bella...’ Ik kon het niets meer aanhoren. Felix lachtte en gooide de cassetterecorder over zijn schouders zodat hij direct kappot viel.
‘Ik moest dit aan je teruggeven!’ Zei hij en gooide een blinkende ring naar me toe. Ik ving hem op en keek er ongelovig naar. Het was de trouwring die Edward een tijdje geleden nog om mijn vinger had gedaan. Toen we nog zo gelukkig samen waren.
Ik wou dood . Ik was mijn liefde kwijt. Degene waarvoor ik mijn leven leefde. Degene die altijd zei dat hij zoveel van me hield. Degene die zelfmoord wou plegen omdat hij dacht dat ik dood was. Degene die me tot vampier had gemaakt. Degene waarvoor ik mijn leven had opgegeven. Ik was hem kwijt. Het voelde net zoals 2 jaar geleden, toen Edward het ook uitmaakte, maar uit mijn eigen veiligheid. Omdat hij dacht dat ik beter af zonder hem zou zijn. Hij zei dat hij me nooit meer alleen zou laten. Felix hield de deur voor me open. ‘Je mag gaan!’ Zei hij verveeld. ‘Spijtig, vind ik, maar ga maar, gewoon rechtdoor. Tot aan de waterval! En kom niet meer terug!’ Verslagen liep ik door de lange gang.
Ik rook de geur van Edward nog. Edward, zijn naam deed nu nog meer pijn dan de ergste verwondingen ter wereld. Het was stil in de open ruimte. Toch hoorde ik nog altijd de stem van Edward in mijn hoofd nagalmen. Ik omklemde de ring in mijn zak en verbeet mijn tranen. Met gebogen hoofd liep ik door de waterval. ‘Ja ik wil!’ fluisterde de fluwelen stem van Edward opnieuw in mijn oor. Het was al een hele tijd geleden, maar toch wist ik het nog zo goed. De liefde van mijn leven.
De rest is stilte.