18 augustus 1938

Lief dagboek,

Vandaag ben ik zestien geworden. Volgens mijn moeder ben ik nu een jonge vrouw geworden, ik heb mijn jeugd achter me gelaten en sta met beide benen in de grond. Ik moest lachen toen ze het zei, ze trok er een serieus gezicht bij. Mijn vader sloeg haar op haar schouder en zei tegen haar dat ze me niet zo bang moest maken. Daarna kusten ze elkaar, lang en vol liefde. Ik heb er naar gekeken, en ik hoop dat ik later iemand vind waarvan ik zoveel hou dat ik nooit bij hem weg wil. William komt morgen, of overmorgen naar Berlijn toe, om ons te bezoeken. Aunty Félicity wilde liever niet mee. Ze is bang, vertelde ze me via de telefoon. Bang dat er weer een oorlog uitbreekt. Ik probeer er niet aan te denken, maar ik weet dat mijn ouders ons land met haviksogen in de gaten houden. Als het aan mijn moeder had gelegen waren we allang hier vertrokken. Ze mag de Führer niet, ze vindt hem eng en kan hem niet uitstaan. Vader vind dat ik dit niet hardop mag zeggen, en ik snap het ook wel. Moeder gaf me vandaag dit dagboek, ‘Om je herinneringen in te schrijven,’ zei ze erbij. Ik heb nog nooit een dagboek gehad, en ik kan niet beloven of ik regelmatig erin zal schrijven.
Vandaag moest ik weer naar dansen toe. Florence, mijn Italiaanse dansdocente, feliciteerde me eerst voordat we aan de slag gingen. ‘Hoe oud ben je nu?’ vroeg ze me, terwijl ze haar haren in een knot draaide. ‘Zestien, mevrouw,’ zei ik tegen haar. Ze keek me aan en sloeg haar armen over elkaar heen, ‘Eleonora, hoe vaak moet ik het nog zeggen? Noem me alsjeblieft Florence.’
‘Sorry, ik vergeet het meestal.’ Ze glimlachte naar me en drukte twee zoenen op mijn wangen.
‘Je bent een net meisje, Eleonora,’ zei ze toen. Ik glimlachte, mijn moeder zou vereerd zijn door het compliment dat Florence me had gegeven. Nadat ik mijn spitzen had aangetrokken, ging ik naast de barre staan. Na twee uur les naast de barre hadden we even pauze. ‘Gefeliciteerd Nora!’ riep Jo uit. Ze liep naar me toe en omhelsde me. Jo was een kleine Schot die naar de compagnie was gekomen, hopend op een kans, een die ze in Schotland niet had gekregen. Jo was iets kleiner dan ik was, en ze had felrode haren. ‘Ik hoop dat het goed is,’ zei ze terwijl ze een cadeautje aan me gaf. Ik slaakte een klein kreetje en omhelsde haar, ‘Tuurlijk,’ zei ik tegen haar.
‘Je hebt het niet eens geopend.’ Ik opende het cadeautje, dat verpakt was in zwart papier. Er zaten twee paar warme beenwarmers in. ‘Oh, Jo, dank je,’ zei ik tegen haar. Ze glimlachte en stak haar armen naar achteren. ‘Ik hoop dat ze goed zitten,’ zei ze tegen me. Ik knikte en deed ze aan over mijn spitzen heen. Ze zaten hemels, ze waren warm en hielden zo ook mijn spieren heerlijk warm. ‘Wie krijgt dit jaar de hoofdrol?’ vroeg de Amerikaanse Katie, die bij ons kwam zitten. Haar haren hingen los, toen ze mij zag werden haar ogen groter, ‘Gefeliciteerd lieverd!’ ze gaf me twee kussen op mijn wangen. Ik glimlachte en maakte me los uit haar omhelzing. ‘Ik weet het niet,’ zei Jo. ‘We weten nog niet eens welk stuk we gaan opvoeren, Katie.’
‘Ze hebben het net opgehangen,’ zei Katie terwijl ze met haar vork naar de gang wees, waar hordes mensen stonden. ‘Wat gaan we doen,’ vroeg Jo, en ze zwaaide veeleisend met haar bak sla.
‘Giselle,’ zei Katie met een twinkeling in haar ogen. Ik keek haar even aan en daarna naar Jo. Die barstte uit elkaar van enthousiasme,
‘Dat is echt fantastisch!’ riep ze uit.