27. Door Loena

Ik zak naar beneden tegen mijn deur aan. Hoe kan iemand die zo op een engel lijkt als die naar je lacht, eigenlijk een duivel zijn? Ach maar wat kan ik der aan doen. Mijn vrienden lieten me in de steek. Mijn ouders zijn dood. En ik zit hier alleen in het huisje in het bos bij mijn oma. Ik pak mijn mobiel en zet zachtjes Mainstreet op. Dat is het enige dat me nu een beetje kan opvrolijke. Een gebroken hart is moeilijk. Maar der na doorgaan is moeilijker. En iedereen die dit heeft meegemaakt weet dat het waar is!